சிவன் கோவில்களில் சண்டிகேஸ்வரர் சன்னதியை நீங்கள் பார்த்திருப்பீர்கள். சிலர், அந்த சன்னதியை அடைந்ததும் பவ்வியமாக கை தட்டுவார்கள். இன்னும் சிலர் பலமாக கை தட்டுவார்கள். மேலும் சிலர் அமைதியாக கன்னத்தில் போட்டுக் கொள்வார்கள்.உண்மையிலேயே இப்படிச் செய்யலாமா? அதற்கு முன், யார் இந்த சண்டிகேஸ்வரர் என்று பார்த்து விடுவோம்…
சோழநாட்டில் சேய்ஞ்ஞலூர் என்ற திருத்தலம் உள்ளது. இங்கு எச்சதத்தன்-பவித்திரை தம்பதியினர் வசித்தனர். இவர்களது மகன் விசாரசருமன். இவன் சிறு வயதிலேயே சிவபக்தி கொண்டவனாக வளர்ந்தான்.பசுக்களை மேய்க்கும் தொழிலை மேற்கொண்டதால் பசுக்கள் இவனை தாங்கள் உயிராக கருதின. மாடு மேய்க்க செல்லும் இடத்தில் மணலில் சிவலிங்கம் வடிப்பது இவனது வழக்கம். மேய செல்லும் பசுக்கள் அதன்மேல் பாலை சுரந்து அபிஷேகம் செய்யும். இவ்வாறு சிவ சேவை செய்த பசுக்கள் வீட்டுக்கு வந்த பிறகும் தங்கள் எஜமானர்களுக்கும் தேவையான பாலை சுரந்து கொடுத்து வந்தன.ஒருமுறை அந்த ஊர் இளைஞன் ஒருவன் சிவலிங்கம் மீது பசுக்கள் பால் சுரந்ததை பார்த்து விட்டான். அத்துடன், விசாரசருமன் அதை கண்டு கொள்ளாமல் இருப்பதைக் கண்டு அதிர்ச்சி ஆனான். ஊருக்குள் சென்று நடந்த விவரத்தை தெரிவித்தான். மாடுகளின் உரிமையாளர்கள் இதுகுறித்து எச்சதத்தனிடம் சொல்லி, மகனை கண்டிக்கும்படி கூறினர்.
அவர் உண்மையை அறிய ஒருநாள் மாடு மேய்க்கும் இடத்துக்கு வந்து மறைந்து நின்று கவனித்தார். மாடுகளின் உரிமையாளர்கள் கூறியபடியே மண் லிங்கத்தின் மீது பசுக்கள் பாலை சொரிந்தன. விசாரசருமன், அந்த மணல் லிங்கத்தின் முன் ஆழ்ந்த தியானத்தில் இருந்தான்.அதைப் பார்த்த எச்சதத்தனுக்கு கோபம் வந்து விட்டது. மகனை உதைத்து கண்டித்தார். மேலும், மணல் லிங்கத்தை காலால் மிதித்து உடைத்தும் விட்டார். இதனால் கோபம் அடைந்த அவரது மகன் விசாரசருமன், அவரது கால் மீது தன் கையில் இருந்த குச்சியை எறிந்தான். அது சிவன் அருளால் கோடரியாக மாறி அவரது காலை காயப்படுத்தியது.அளவு கடந்த பக்தி காரணமாக தந்தையையே தாக்க துணிந்த அந்த அதி தீவிர பக்தன் முன்பு பார்வதி தேவியுடன் தோன்றினார் சிவன்.எச்சதத்தனின் காயத்தை மறையும்படி செய்தவர், விசாரசருமனுக்கு சிவ கணங்களை நிர்வாகம் செய்ய சண்டிகேச பதவியை வழங்கினார். அதோடு, தனக்கு சூட்டப்படும் மாலை, நைவேத்யம் ஆகியவை அவருக்கே தினமும் வழங்கப்படும் எனவும் அருள்பாலித்தார்.
இதன்படி சிவனுக்கு அணிவித்த மாலையையே சண்டிகேஸ்வரருக்கும் அணிவிக்கும் பழக்கம் இருக்கிறது. சிவன் கோவிலுக்கு வருபவர்கள் சண்டிகேஸ்வரை வணங்காமல் சென்றால் அவர்கள் ஆலயத்துக்கு வந்த பலன் கிடைக்காது என்பது நம்பிக்கை.சண்டிகேஸ்வரர் சிவ தியான நிலையில் இருப்பவர். இவர் முன் பலர் கை தட்டி வணங்கி சுற்றி வருகின்றனர். இவ்வாறு செய்தால் இவரது தியானம் கலைந்து விடும் என்பது ஐதீகம்சிவ ஆலங்களில் சண்டீகேஸ்வரர் முன் கை தட்டுவது ஒரு பெரிய பாவ செயல்மேலும் சண்டீகேஸ்வரர் சிவபக்தர் மட்டும் இல்லை சிவனின் சொத்துகளை பாதுகாப்பவர்.எனவே சிவஆலயங்களை விட்டு செல்லும் முன் சண்டிகேஸ்வரர் முன் சென்றுமெதுவாக சத்தம் வராமல் கைகளை துடைத்து ,சிவன் கோயில் சொத்து எதையும் நாம் எடுத்து செல்லவில்லை என்பதை சண்டீகேஸ்வரர் தியானம்கலையாமல் செய்யவேண்டும் இதுவே மறையாகும் தங்கள் உறவினர்களுக்கும் நண்பர்களுக்கும் இதனை தெரிவிப்பது நமது கடமையும் அல்லவா!!அதனால் அவர் முன்பு கை தட்டி வணங்காமல் அமைதியாக வணங்குவதே சரியானது. சண்டிகேஸ்வரரை வணங்கினால் மன உறுதியும், ஆன்மிக பலமும் கிடைக்கும் என்பது நம்பிக்கை.
ஒரு நாள் ராத்திரி நேரம்…ஊரே உறங்கிக்கொண்டிருந்த வேளை. சுப்பிரமணிய சாஸ்திரிகள் வீட்டில் குழந்தை சுவாமிநாதன், அம்மாவின் அரவணைப்பில் அசந்து தூங்கிக்கொண்டிருக்க… திடீரென்று ஏதோ சத்தம். பாத்திரங்கள் உருளும் ஒலி. தூங்கிக்கொண்டிருந்தவர்கள் எழுந்து விடுகிறார்கள். பக்கத்து வீட்டிலிருப்பவர் களும் கம்பு, கடப்பாரை என்று கையில் கிடைத்ததைத் தூக்கிக் கொண்டு வந்துவிடுகிறார்கள்.விழித்துக்கொண்ட சுவாமி நாதனுக்கு பயம் பற்றிக்கொள்கிறது. கால்கள் நடுங்குகின்றன. அறையில் இருந்த ஸ்டூல் மேல் ஏறிக் கொண்டுவிட, தைரியசாலிகள் நான்கைந்து பேர் வேட்டியை மடித்துக் கட்டிக்கொண்டு, கதவைத் திறந்து உள்ளே போகிறார்கள்.அறைக்குள், ஒரு மரநாய் தன் தலையை ஒரு பாத்திரத்துக்குள் நுழைத்து சிக்கிக்கொண்டு, அதிலிருந்து விடுபட முடியாமல் திண்டாடிக் கொண்டிருந்தது.அதைப் பிடித்துத் தூணில் கட்டு கிறார்கள். மரநாயை இருவர் பிடிக்க, பாத்திரத்தை இருவர் பற்றி இழுக்க மரநாய் விடுபடுகிறது. அதற்கு மூச்சுத் திணறுகிறது. உயிருக்குப் போராடிக் கொண்டிருந்த அந்த மரநாயை இழுத் துப் போய் ஊருக்கு வெளியே விட்டு விடுகிறார்கள். சுவாமிநாதனுக்கு பயம் விலகியது. மகனுக்கு அம்மா தீர்த்தம் கொடுத்தாள்.பாத்திரத்தில் வெல்லம் வைக்கப் பட்டிருந்தது. பேராசைப்பட்டு அதை ருசி பார்க்க வந்த மரநாய், தலையைப் பாத்திரத்துக்குள் நுழைத்திருக்கிறது. பின்பு விடுவித்துக் கொள்ள இயலாமல் தவித்திருக்கிறது. பாவம், அந்த ஜீவன் ஆசைப்பட்டது வெல்லத்துக்காக. அது கிடைக்கவில்லை. துன்பம் மட்டுமே மிஞ்சியது. வீட்டிலும், அக்கம் பக்கத்திலும் இருந்தவர்களுக்குத் தூக்கம் தடைப்பட்டது தான் மிச்சம்!குழந்தையை மடியிலிட்டுக் கொண்ட தாய், “சுவாமிநாதா… அழியக்கூடிய பொருள்கள் மீது நாம் ஆசைவைக்கவே கூடாது. பாவம், அந்த நாய்… வெல்லத்துக்கு ஆசைப்பட்டு எத்தனை கஷ்டம் அனுபவிச்சது பார்த்தியா?” என்று பெரிய தத்துவத்தைப் பிஞ்சு மனதில் புகட்டினாள். சுவாமிநாதனுக்குப் புரிந்தும் புரியாதது போல் இருந்தது. தூக்கம் கண்களைச் செருகியது.
விடியற்காலை மகாலட்சுமி எழுந்து கொண்டுவிட்டாள். வாசலில் சாணம் தெளித்துக் கோலம் போட்டாள். ஸ்நானம் செய்துவிட்டு வந்து, நெற்றியில் திலகமிட்டுக்கொண்டு, பூஜை அறையில் ஸ்லோகங்கள் முணுமுணுத்துக் கொண்டே சுவாமி படங்களை புஷ்பங்களால் அலங்கரித்தாள். ஊதுவத்தி ஏற்றினாள்.
கண்களைக் கசக்கிக்கொண்டே வந்த சுவாமிநாதனிடம் மணி எடுத்துக் கொடுத்தாள். கற்பூரத்தை ஏற்றி சுவாமி படங்களுக்குக் காட்டினாள். குளித்து முடித்துவிட்டு வந்த சுப்பிரமணிய சாஸ்திரிகள், தீபத்தை உள்ளங்கையால் தொட்டு, சுவாமிநாதனின் கண்களில் ஒற்றி எடுத்தார்.காளஹஸ்தியில் நடந்த சதஸ் ஒன்றின்போது, மணி அடித்து தீபாராதனை செய்வதில் புதைந்துள்ள தத்துவத்தை விளக்கியிருக்கிறார் மகா பெரியவர்:‘தீபாராதனைக்கு முன், திரை போடுவதில் ஓர் அர்த்தம் இருக்கிறது. நாம் ஏதேதோ நினைவுகளில் மனதை அலையவிட்டுக் கொண்டிருப்போம். அப்போது சட்டென்று மணியோசைக் கேட்டதும் நம் காதுகளைத் தீட்டிக்கொள்கிறோம். இதர அநாவசிய சத்தங்கள் நம் காதில் விழுவதில்லை. அடுத்த கணம் திரை விலகுகிறது. நம் கண்கள் தேவையற்ற வேறு காட்சிகளைக் காணாதபடி தீபாராதனையின் ஒளி நம் கவனத்தைக் கவருகிறது. கண்ணும் காதும் ஒரே இடத்தில் லயிப்பதுடன், மனத்தை யும் அதே இடத்தில் நிலைபெறச் செய்வதுதான் (concentration) பூஜையின் பலன். அதனால்தான் கோயில் களிலும் இதர இடங்களிலும் பூஜையின்போது மணியடித்து, கற்பூர ஆரத்தி காட்டுகிறார்கள்.’
காஞ்சி மகானின் வாழ்க்கையில், இளம் பிராயத்தில் நடந்த இன்னொரு சம்பவம்…
வீட்டினுள் பெண்மணிகள் வேலையில் ஈடுபட்டபடியே ஊர் விஷயங்களைப் பற்றிப் பேசிக் கொண்டிருந்தனர். வாசல் திண்ணையில் கால்களை ஆட்டியபடியே உட்கார்ந்திருந்தான் சுவாமிநாதன். பிஞ்சுக் கால்களில் தங்கக் காப்புகள். தெருவோடு போகும் ஓர் ஆசாமியின் கண்களில் படுகின்றன இந்தக் காப்புகள். அருகில் நெருங்கி வருகிறான் அந்த ஆசாமி.“என்ன பாப்பா… இங்க உட்கார்ந்துட்டு என்ன பண்றே…?” என்ற படியே காப்பு களைத் தொட்டுப்பார்க்கிறான்.கொக்கிகள் தளர்ந்திருப்பது இளம் சுவாமிநாதனுக்குப் புரிகிறது.“மாமா… இதை எடுத்துண்டு போய் சரி செய்துண்டு வாங்கோ… ரொம்ப தொளதொளன்னு இருக்கு…” என்று மழலையில் சொல்லி காப்புகளைக் கழற்றி அந்த ஆசாமியிடம் கொடுக்க, அவனும் அதைப் பெற்றுக்கொண்டு, ‘கவலை விட்டதடா சாமி’ என்று வேகமாக நடந்தான்!சுவாமிநாதனுக்கு குஷி தாங்கவில்லை. ஓட்டமும் நடையுமாக வீட்டுக்குள் சென்று, ‘‘அம்மா… வாசல்லே ஒரு மாமா வந்தா. காப்புகளைக் கழற்றி அந்த மாமாகிட்டே தந்துட்டேன். நாளைக்குச் சரிபண்ணி எடுத்துண்டு வரதா சொல்லிட்டுப் போனா. பாவம், அந்த மாமா ரொம்ப நல்லவா” என்று சொல்ல, ‘‘அடக் கடவுளே! யாரோ பாதகன் இப்படிக் குழந்தையை ஏமாத்திட்டானே…” என்று பெற்றவர்கள் பதறினார்கள். தெருத் தெருவாக ஓடித் தேடினார்கள். பொன்னுடன் மறைந்துவிட்டான் அந்த ஆசாமி!
“யாரோ ஒருவன் தெய்வக் குழந்தையிடமிருந்து தங்கக் காப்புகளைப் பறித்துச் சென்றான்… அந்த அபசாரத்துக்குப் பிராயச்சித்தமாகவோ என்னவோ, இன்று பாரெங்கும் உள்ள பக்தர்கள் ஸ்ரீஆசார்ய சுவாமிகளின் திருப்பாதங்களில் பொன்னாகக் கொண்டு வந்து கொட்டுகிறார்கள், சிரசில் கனகாபிஷேகம் ய்து மகிழ்கிறார்கள்…” என்று தனது கட்டுரை ஒன்றில் குறிப்பிடுகிறார் பரணீதரன்
நன்றி-காஞ்சி பரமாச்சார்யாள் அருளிய பவன்ஸ் ஜர்னல் கட்டுரை மற்றும் சக்தி விகடன்-மற்றும் கணேச சர்மா,பரணீதரன்&.வீயெஸ்வி
வணங்காமுடி ராஜ்யத்தில் திராட்சை விவசாயம் செய்தார் கேசவன். ஒவ்வொரு ஆண்டும் நிறைய மகசூல் கிடைத்தது. அந்த ஆண்டில் மட்டும் மிக குறைவான மகசூல். மிகவும் வருந்திய கேசவன் மற்ற விவசாயிகளிடம் விசாரித்தார். மகசூல் குறைவுக்கான காரணத்தைக் கேட்டார். எவராலும் சரியான காரணத்தை கூற இயலவில்லை. ஒரு நாள்…..
விவசாயிபோல் மாறுவேடம் அணிந்து மக்கள் நலனை அறிய நகர்வலமாக வந்தார் மன்னர். அவரிடமும் சந்தேகத்தை கேட்டார் கேசவன். திராட்சை தோட்டத்தை முறையாக பராமரிக்காததால் உரிய மகசூல் கிடைக்கவில்லை என்றார் மன்னர். யார் முறையாக பராமரிக்கவில்லை விவசாயம் செய்பவர் தான் பராமரிக்க வேண்டும் என்னை குறிய கூறி கெடுக்க நினைக்கிறாயா……மன்னரிடம் கூறி தக்க தண்டனை பெற்று தருகிறேன்………..அரசவைக்கு வா என அழைத்தார் கேசவன். மறு பதில் பேசாமல் உடன் சென்றார் மன்னர். வழியில் வேடத்தைக் கலைத்தார். திடுக்கிட்ட கேசவன் மன்னித்து விடுங்கள் மன்னா… என பயத்துடன் கூறினார். மீண்டும் முறையாக உழைத்தால் மட்டுமே லாபம் பெருகும் …என அறிவுறுத்தினார் மன்னர்.
அந்த அறிவுரைப்படி கடுமையாக உழைத்தார் கேசவன் நல்ல லாபம் கிடைத்தது மன்னரை சந்தித்து நன்றி சொன்னார்
மஞ்சூர் மேற்கு தொடர்ச்சி மலையிலிருந்த சிறு கிராமம். பள்ளி வசதி கிடையாது. சிறுவர் சிறுமியர் ஐந்து கிலோ மீட்டர் தொலைவு காட்டு வழியில் நடந்து சென்று படித்தனர். அன்று கிராமத்தில் சினிமா படப்பிடிப்பு நடந்தது. வேடிக்கை பார்க்க குவிந்தனர் மக்கள். புத்தக பையுடன் முனியனும் கருப்பனும் பள்ளிக்குப் புறப்பட்டனர். வழியில் படப்பிடிப்பை சிறிது நேரம் வேடிக்கை பார்த்தனர். நடிகைக்காக விதவிதமான ஐஸ்கிரீம் வாங்கி வைத்திருந்தது படக்குழு. மலை பிரதேசத்தில் குளிர் அதிகமாக இருந்தது. எனவே அவற்றை நிராகரித்து விட்டார் நடிகை. வாங்கியிருந்தவற்றை பாதுகாக்க படக்குழுவுக்கு போதிய வசதி இல்லை. எனவே வேடிக்கை பார்க்க வந்தவர்களுக்கு ஐஸ்கிரீமை பகிர்ந்து கொடுத்தனர். அடித்துப் பிடித்து பலரும் வாங்கினர்.
முனியன் கையிலும் ஒன்று கிடைத்தது. புத்தகப்பையில் போட்டுக்கொண்டான். நெரமாகவெ பள்ளிக்குப் புறப்பட்டான். பங்கு தரும்படி உடன் வந்த கருப்பன் வழி நெடுக கெஞ்சினான். தர மாட்டேன் வேண்டுமானால் படப்பிடிப்பு குழுவிடன் போய் வாங்கிக்கொள்………பிடிவாதமாக மருத்துவிட்டான் முனியன் கருப்பனுக்கு ஏமாற்றம் தந்தது. முனியன் மனம் இரங்காதா என பரிதாபமாக பின்னால் சென்றான். பள்ளியை அடைந்தனர். முதுகில் ஈரம் படுவதை உணர்ந்தான் முனியன். உடனே புத்தகப்பையை திறந்தான். புதிதாக வாங்கிய புத்தகங்கள் நனைந்து கிழிந்து கிடந்தன. அதன் மத்தியில் சினிமாக்குழு தந்த ஐஸ்கிரீம் அட்டைப்பெட்டி நசுங்கி கிடந்தது. கசங்கிய பெட்டியில் ஒன்றும் இல்லாதது கண்டான். ஏமாற்றத்துடன் அதை வீசி எறிந்தான் மனம் சுருங்கிவிட்டது. வகுப்புக்கு வந்தார் ஆசிரியர். அனைவரும் ஓடி அவரவர் இடத்தில் அமர்ந்தனர். பாடத்தை துவக்கினார். ஆத்திச்சூடியில் வரும் இயல்வது கரவேல் என்ற கவிதை வரிகளை எடுத்து விளக்க முயன்றார் மிகவும் எளிமையாக சுலபமாக தர முடிந்த பொருளை கூட தராமல் மறைத்து வைத்தால் நமக்கே பெரிய எமாற்றத்தை தந்துவிஉட்ம் என்பது இதன் பொருள் என்று விளக்கினார் ஆசிரியர் தவறை உணர்ந்தான் முனியன்.
ராதிகா, ராதாராணி மற்றும் ராதிகாராணி என்றும் அழைக்கப்பட்டவர், பகவத புராணத்திலும், இந்து மதத்தின் வைஷ்ணவ பரம்பரையின் கீத கோவிந்தத்திலும் கிருஷ்ணரின் முதன்மையான பக்தை ஆவார்.[1] ராதா எப்போதும் கிருஷ்ணரின் பக்கத்தில் இருப்பதாகச் சித்தரிக்கப்படுவதுடன், இன்றைய கௌடிய வைஷ்ணவ மத சாஸ்திரத்தில் முதன்மைபடுத்தி சிறப்பிக்கப்படும், புராதனமான பெண் தெய்வம் அல்லது சக்தியாகக் கருதப்படுகிறார். பிரம்ம வைவர்த புராணம், கார்கா சம்ஹித்தா மற்றும் பிரைஹாட் கௌதமிய தந்திரம் போன்ற நூல்களைப் போல, இந்த நூலிலும் கிருஷ்ணர் உடனான ராதாவின் உறவுமுறை பற்றி விரிவாகக் கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. நிம்பர்க்கர் சம்பிரதாயத்தில் ராதா வணங்குவதற்கு உரிய முதன்மையான காட்சிப் பொருளாவார், நிம்பர்காவைப் போல, ராதா மற்றும் கிருஷ்ணர் இருவரும் ஒன்று சேர்ந்து இருந்தது முற்றிலும் உண்மையாகக் கருதப்படுவதாக, இந்தப் பரம்பரையை நிறுவியவர் அறிவித்தார்.[2]
பேச்சின் போது ராதாராணி அல்லது ராதிகா என்று ராதா அடிக்கடி அழைக்கப்படுவதுடன், அவர் பெயருக்கு முன்னால் மதிப்பளிக்கும் வார்த்தையான “ஸ்ரீமதி” என்று கடவுளைப் பின்பற்றுபவர்களால் குறிப்பிடப்படுகிறார். ராதா பெண் தெய்வம் லட்சுமியின் மிக முக்கிய அவதாரங்களில் ஒருவர் ஆவார்.
கோபியர் ராதா
ராதையை கிருஷ்ணருக்கு அறிமுகப்படுத்தல்: ராஜா ரவிவர்மாவின் ஓவியம்
மகாபாரதம் மற்றும் பாகவத புராணம், பிரம்ம வைவர்த்த புராணம் போன்றவற்றில் சொல்லப்பட்ட கதையில், கிருஷ்ணர், பிருந்தாவனம் கிராமத்தில் கோபியர்கள் என்று அழைக்கப்பட்ட இடையர் இன இளம் பெண்களின் தோழமையில், தன் அதிகப்படியான இளமைப் பருவத்தைச் செலவழித்தார். மகாபாரதம் பிருந்தாவனத்தில் கிருஷ்ணரின் முந்தைய வாழ்க்கையை சற்று விரிவாக விவரிக்கவில்லை, மாறாக அதற்குப் பிறகான குருச்சேத்திரப் போரில் அதிக கவனம் செலுத்தியது, ஆனால் பாகவத புராணத்தில் கிருஷ்ணரின் கடந்த காலக் குழந்தைப் பருவத்தைப் பற்றி மிகவும் தெளிவாக விவரிக்கப்படுகிறது. பாகவத புராணத்தில், ராதாவின் பெயர் குறிப்பிடப்படவில்லை, ஆனால் அந்த நூலின் பத்தாவது அத்தியாயத்தில் கிருஷ்ணர் தான் இளைஞராக வளர்ந்து வரும் சமயத்தில், கோபியர்களுள் ஒருவருடன் விளையாடியதாக மறைமுகமாக அவர் பெயர் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.
பாகவத புராணத்தின் கூற்றின்படி, கிருஷ்ணர் தனது 10 வது வயது, 7வது மாதத்தில், பிருந்தாவனத்தை விட்டு வெளியேறி மதுராவிற்குச் சென்றார்.[6] கிருஷ்ணன் பிருந்தாவனை விட்டு வெளியேறிய சமயத்தில், ராதாவும் பத்து வயதுடையவராகவோ அல்லது அதற்குக் குறைவாகவோ இருந்திருக்கலாம் என்று கருதப்படுகிறது. இதன் பின்னர் வெளிவந்த கீத கோவிந்தம் என்ற நூலில் ராதாவைப் பற்றி சற்று விளக்கமாகத் தரப்பட்டுள்ள விவரங்களை நாம் தெரிந்துகொள்ள முடியும்.
வைஷ்ணவத்தில்
கிருஷ்ணருடன் ராதா இருப்பதைப் போன்ற ராஜா ரவி வர்மாவின் ஓவியங்கள்
ராதையுடன் சதுரங்கம் விளையாடும் கிருட்டிணன்
வைஷ்ணவ சமயம் அல்லது இந்து மத பக்திப் பாரம்பரியத்தில் கிருஷ்ணர் மையப்படுத்தப்படுகிறார், ராதா, கிருஷ்ணனின் பெண் நண்பர் மற்றும் ஆலோசகர் ஆவார். இந்தப் பாரம்பரியங்களின் சில ஆதரவாளர்களுக்காக, கிருஷ்ணரைப் போன்றோ அல்லது அவரை விட அதிகமாகவோ ராதா முக்கியத்துவம் பெறுகிறார். கிருஷ்ணரின் புராதன சக்தியாக ராதா இருக்கலாம் என்று கருதப்படுவதுடன், நிம்பர்கர் சம்பிரதாயம் மற்றும் அதைப் பின் தொடர்ந்து வரும் கௌடிய வைஷ்ணவப் பாரம்பரியத்தின் அங்கமான சைதன்ய மஹாபிரபு ஆகிய இரண்டிலும் ராதா மிகப் பெரிய பெண் தெய்வமாகக் கருதப்படுகிறார். மற்ற கோபியர்கள் அனைவரும் வழக்கமாக ராதாவின் பணிப் பெண்களாகக் கருதப்படுகின்றனர். அதோடு ராதா, கிருஷ்ணரின் விருப்பத்தில் முக்கியமான இடத்தைக் கொண்டுள்ளார்.
கிருஷ்ணருடனான அவர் உறவு முறையின் இரண்டு வகைகள்: ஸ்வாக்ய-ரஸா (திருமணமான உறவுமுறை) மற்றும் பராகியா-ரஸா (முடிவற்ற மனப்பூர்வமான “அன்பைக்” குறிப்பிடும் உறவுமுறை).
நிம்பர்க்கர் சம்பிரதாயத்தில், கிருஷ்ணருடனான ராதாவின் உறவுமுறை ஸ்வாக்கிய-ரஸா என்று சிறப்பிக்கப்படுவதுடன், பிரம்ம வைவர்த பூரணம் மற்றும் கர்கா சம்ஹித்தா போன்ற நூல்கள் அடிப்படையில் ராதா மற்றும் கிருஷ்ணர் ஆகியோரின் திருமணத்தை விவரிக்கிறது. கௌடிய பாரம்பரியம் காதலின் உயர்ந்த நிலையை பராகியா-ரஸா வில் மையப்படுத்துகிறது, அத்துடன் ராதாவும், கிருஷ்ணனும் பிரிந்திருந்தாலும் நினைவுகளைப் பரிமாறிக் கொள்கின்றனர். இவ்வுலகைச் சார்ந்த பாலுணர்வைப் போலன்றி, அடிப்படையில் உயர்ந்த, கடவுளைப் பற்றிய இயல்பான காதலைப் போல, கிருஷ்ணனை எண்ணிய கோபியர்களின் காதல் மறைபொருளின் மூலம் விவரிக்கப்படுகிறது.
இயற்கையில் கிருஷ்ணருடனான ராதாவின் உறவுமுறை பற்றிய உயர்ந்த இரகசியத்தை ஏன் மற்ற புராண நூல்களில் ராதாவைப் பற்றிய கதையில் விரிவாகக் குறிப்பிடவில்லை என்று கௌடிய மற்றும் நிம்பர்க வைஷ்ணவப் பள்ளிகளின் சார்பாளர்கள் தெரிவிக்கின்றனர்.[7]
பிறப்பு
கடவுள் கிருஷ்ணரின் காதலியான ராதா ஒரு கூர்ஜரியாவார் (இடையர் குலப்பெண்)[8], அத்துடன் இந்தியாவின் இன்றைய புது டெல்லிக்கு அருகாமையிலுள்ள பிருந்தாவனத்தில் இருந்து 8 கிலோமீட்டர்கள் தொலைவில் உள்ள பார்சனா அல்லது ராவல் ஆகிய இரண்டு கிரமங்களில் ஒன்றில் பிறந்தார்.[9] அவர் பாரம்பரியத்தில் பல்வேறு விவரணைகள் உள்ளன. விர்சபானு என்பவர் இடையர்களின் தலைவராக இருந்தார் என்பதுடன், ராதாவின் தந்தையும் ஆவார். விர்சபானு கடவுள் நாராயணனின் அவதாரத்தின் ஒரு பகுதியாக இருந்தார், அதே சமயம் அவர் தாய் கலாவதி பெண் தெய்வம் லட்சுமியின் அவதாரத்தின் ஒரு பகுதியாக இருந்தார்.
கிருஷ்ணர் 5000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் வாழ்ந்ததாகச் சொல்லப்படும் பிருந்தாவனில் ராதாவின் இறைவழிபாடு சிறப்புமிக்கது. அங்கு அவரின் முக்கியத்துவம் கிருஷ்ணரின் முக்கியத்துவத்தை விஞ்சக்கூடியதாக இருக்கிறது. கௌடிய வைஷ்ணவத்தில் கிருஷ்ணரிடத்தில் ராதாவின் அன்பு மிகவும் உயர்ந்ததாக முதன்மைபடுத்தப்படுகிறது, ஏனெனில் அது முடிவற்றதுடன், நிபந்தனையற்ற தன்மையைக் கொண்டது. ஆகவே ராதா, கிருஷ்ணருக்கு ‘அவரின் இதயம் மற்றும் ஆன்மா’, மற்றும் அவரின் ‘ஹிலாந்தி-சக்தி’ (மன வலிமைத் தோழமை) ஆகிய அளவுகளில் மிக முக்கியமான நண்பராக இருக்கிறார்.
பிரிஹட்-கௌதமிய தந்திரத்தில், ராதாராணி பின்வருமாறு வரையறுக்கப்படுகிறார்: “இயற்கைக்கு அப்பாற்பட்ட பெண் தெய்வம் ஸ்ரீமதி ராதாராணி, கடவுள் ஸ்ரீ கிருஷ்ணரின் நேரடியான சரிநேர் படிவமாவார். அவர் எல்லா நற்பேறுடைய பெண்தெய்வத்தின் மையத் தோற்றம் ஆவார். அவர் கடவுள் தன்மையுடைய அனைத்து-கவர்ச்சிமிக்க ஆளுமையை ஈர்ப்பதற்கான முழுமையான வசீகரத்தை சொந்தமாய்க் கொண்டுள்ளார். அவர் புராதனமான கடவுளின் உள்ளார்ந்த ஆற்றலைக் கொண்டிருக்கிறார்.”
நிம்பர்க்கர்
நிம்பர்க்கர் என்பவர் ராதாவைப் பற்றிய கொள்கைகளை எங்கும் பரவச் செய்த முதல் வைஷ்ணவ ஆச்சார்யர் ஆவார்.[10][11]
சைதன்ய மகாபிரபு
ராதா மற்றும் கிருஷ்ணர் ஆகிய இருவரின் அவதாரங்கள் ஒரே வடிவத்திலானவை (நவீன கால இஸ்கான் இயக்கம்) என, வங்காளத் துறவியான சைதன்ய மஹாபிரபு (1486 – 1534) முற்றிலும் நம்புகிறார். சைதன்யர் தன் வாழ்க்கை முழுவதும், வைஷ்ணவப் பாரம்பரியத்தின் பக்தராகவே வாழ்ந்தார், மேலும் அவர் எந்த அவதாரத்தின் வடிவத்தையும் வெளிப்படையாகக் கோரவில்லை, ஆனால் அவருடைய வாழ்க்கை வரலாற்றில் தனக்கு நெருங்கிய சம்பந்தமுள்ள தெய்வீக வடிவத்தை அவர் வெளிப்படுத்தியதாகத் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது.[12]
சூரியனின் பிறப்பு குறித்து இரு வேறு கதைகளைப் புராணம் சொல்கிறது. மகாவிஷ்ணு தமது உந்தி கமலத்தில் இருந்து பிரம்மாவை படைத்தார். திருமாலின் ஆணை ப்படி பிரம்மா பல உலகங்களைப் படைத்தார். அவை அனைத்தும் இருள் மயமாக இருந்தது. அந்த இருளைப் போக்க ஓம் என்ற பேரொலியை உண்டாக்கினார் விஷ்ணு. அந்தஒலியில் இருந்து பிரகாசமான ஒளியுடன் சூரியன் தோன்றினார் என்பது ஒரு கதை. மார்க்கண்டேய புராணத்தில் இந்த கதை சொல்லப்பட்டுள்ளது. சூரியன் பற்றிமற்றொரு வரலாறு வருமாறு .. பிரம்மா தன் படைப்புத் தொழிலை விரிவுப்படுத்த சப்தரிஷிகளை உண்டாக்கினார் அவர்க ளில் மரீசி என்பவரும் ஒருவர். அவருக்கு காசியபர் என்னும் மகன் பிறந்தார். அவருக்கு 13 மனைவிகள். அவர்களில் மூத்த மனைவி. யான அதிதி பெற்ற மகனே சூரியதேவன் என்பது மற்றொரு கதை. சூரிய புராணத்தில் இந்தக் கதை சொல்லப்பட்டுள்ளது. உலகை பாதுகாக்கும் பொருட்டு நவக்கிரக குழு அமைக்கப்பட்டு, சூரியனுக்குத் தலைமை பதவி தரப்பட்டது. ஏழு குதிரைகள் பூட்டப்பட்ட ஒரு சக்கரமுள்ள ரதத்தில் சூரியன் மேருமலை யைச் சுற்றி வலம் வருகின்றார். அவருக்குச் சாரதி அருணன் ஆவான். சூரியனுக்கு சமுங்கை, பிரபை, ரைவத இளவ ரசி, சாயாதேவி ஆகிய நான்கு மனைவிகள் உள்ளனர். அவர்களுள், சுவர்கலா தேவிக்கு இரண்டு மகன்களும், ஒரு மகளும் பிறந்தனர். மகன்களுக்கு வைவஸ்தமனு, யம தர்மராசன் என்றும், மகளுக்கு யமுனை என்றும் பெயர் சூட்டினர். சூரியனுடன் சுவர்க்கலா தேவி இல்லறம் இனிது நடத்தினாலும் அவளுக்கு சூரியனுடன் தொடர்ந்து இல்லறம் நடத்த போதிய சக்தி இல்லை. அவளுக்கு சக்தி குறைந்து கொண் டே வந்தது. இதனால் அவள் தவம் செய்ய யோக கானகம் புறப்பட்டாள். சுவர்க்கலா தேவி தவம் செய்ய புறப்படுமுன்; தன்னிடம் இருந்த சிவசக்தியினால், தான் இல்லாத நேரத்தில் சூரியனுக்கு ஏற்படும் மோகத்தை தணிக்க, தன் நிழலையே தன்னை போன்ற ஒரு பெண்ணாக மாற்றி, அதற்கு “சாயாதேவி” என்று பெயர் சூட்டினாள். தான் இழந்த சக்தியை பெற தவம் மேற்கொ ள்ள தயாரான அவள், சாயாதேவியிடம், “நீ என்னை போன்றே சூரியனுக்கு மனைவியாக இருந்து என் மூன்று குழந்தைகளையும் கண் போல் வளர்க்க வேண்டும்“ என்று கூறினாள். அவளது வேண்டுகோளை ஏற்ற சாயாதேவி, “சூரியனுக்கு மனைவியாக தங்கள் சொற்ப டியே நடக்கின்றேன். ஆனால் சூரிய பகவானு க்கு உண்மை தெரிய வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டால் நான் உண்மையை உரைப்பதை தவிர வேறு வழியில்லை” என்று கூறினாள். அதற்கு சுவர்க்கலா தேவி உடன்பட்டாள். தொடர்ந்து, அவள் தன்னை யார் என்று அறியாத வண்ணம் குதிரை வடிவம் கொண்டு தவம் செய்ய தொடங்கினாள். அதேநேரத்தில் சாயா தேவி, சுவர்க்கலா தேவி போன்று சூரியனுடன் இல்லறம் நடத்த தொடங்கினாள். அப்போது சூரியனுக்கு சாயாதேவி முலமாக மூன்று குழந்தைகள் பிறந்தனர். இவர்கள் கிருதத்வாசி, கிருதவர்மா ஆகிய இரண்டு மகன்களும், தபதி என்ற மகளும் ஆவார்கள். இதில் கிருதவர்மா என்ற பெயருடைய ஆண்மகன் பின்னாளில் சனீஸ்வரபகவானாக மாறினார். அவரது சகோதரி தபதி, நதியாக ஓடிக்கொண்டிருக்கிறாள். சூரியன் மும்மூர்த்திகளின் அம்சமாக விளங்கு கிறார். பிருகுமுனிவர், வால்மீகி, அகத்தியர், வசிஷ்டர், கர்ணன், சுக்ரீவன் ஆகியோர் சூரிய தேவனின் அருளால் பிறந்தவர்கள் என்று ராமாயணமும், மகாபாரதமும் கூறுகின்றன.
மஹா பெரியவா தரிசன அனுபவங்கள் – நேக்கு மாம்பழம் வேணும்* _ ஸ்ரீ மடத்தில் பெரியவா பலருடன் பேசிக்கொண்டு மந்தஹாஸமாக தரிசனம் தந்து கொண்டு இருந்தார். அவருக்கு முன்பு பலவிதமான பழங்கள் தட்டு தட்டாக வைத்திருந்தது.புரட்டாசி,ஐப்பசி மாதம் என்று நினைவு. அப்போது கூட்டத்தில் ஒரு பெண் குழந்தை சுற்றி சுற்றி வந்தது.பெரியவா அந்த குழந்தையை அழைத்து “இதில் உனக்கு என்ன பழம் வேணுமோ, அதை எடுத்துக்கோ” என்றார்கள்.அங்கு அன்னாசி , ஆப்பிள், திராக்ஷை,கொய்யா,ஆரஞ்சு முதலிய எல்லாவிதப் பழங்களும் இருந்தன. ஆனால், அக்குழந்தை “நேக்கு மாம்பழம் வேணும்” என்றது. அது மாம்பழ காலம் இல்லை. மாவடு கூட ஆரம்பிக்கவில்லை.பெரியவா யோசிக்கலானார்!. “வேதபுரி! உள்ளே மேட்டூர் ஸ்வாமிகிட்ட ஏதாவது மாம்பழ வத்தல் மாதிரி இருக்கா, பாரு” என்று சொல்லிவிட்டு கண்ணை மூடிக்கொண்டு தியானத்தில் அமர்ந்துவிட்டார். அச்சமயம் கூட்டத்தை விலக்கிகொண்டு ஆந்திராவிலிருந்து இருவர், பழத்தட்டுடன் வந்தார்கள். அதில் பெரியதாக இரண்டு மாம்பழங்கள். பெரியவா கண்ணைத் திறந்தார். அக்குழந்தையை அழைத்து, “எடுத்துக்கோ” என்றார். அது ஒரு பழத்தை சந்தோஷத்துடன் எடுத்துக் கொண்டது. வேதபுரி திரும்பி வந்து,”அங்கு ஒன்றுமில்லை” என்று சொல்லிவிட்டு குழந்தை கையில் பழத்தைப் பார்த்து திகைத்தார். “ஏண்டா! மாம்பழம் எப்படி வந்தது?” என்று பெரியவா. “பெரியவா நினைச்சேள்! பழம் வந்தது!” என்று கண்களில் நீர் வழிய வேதபுரி உணர்ச்சிவசப்பட்டு கூறினார். எதிரில் நின்றிருந்த நாங்களும் பெரியவாளின் சக்தியை கண்ணால் பார்த்து ஆனந்தமடைந்தோம். மாம்பழத்தைக் கொண்டுவந்த ஆந்திரக்காரர்கள் அப்புறம், எங்கே தான் போனார்களோ? நம் கண்ணில் படாத ஊருக்கோ? பெரியவா சரணம்!
எம பயம் அகற்றும் அற்புதத் திருத்தலம் திருக்கடவூர். இந்தத் தலத்தில் வைத்து சஷ்டியப்த பூர்த்தி, சதாபிஷேகம் ஆகிய வைபவங்கள் நிகழ்த்துவது விசேஷம் என்கின்றன ஞானநூல்கள். இத்தனை சிறப்புகள் நிறைந்த திருக்கடவூரில் கோயில் கொண்டிருக்கும் ஸ்ரீஅமிர்த கடேஸ்வரருக்கு தினமும் ஐந்து காலமும் எந்த நீரைக் கொண்டு அபிஷேகம் செய்கிறார்கள் தெரியுமா?
ஸ்ரீஅமிர்தகடேஸ்வரர் ஆலயத்தில் இருந்து சுமார் ஒரு கி.மீ. தூரத்தில், ஊருக்குள் அமைந்திருக் கிறது ஸ்ரீபிரம்மபுரீஸ்வரர் ஆலயம். இங்கே உள்ள காசி கங்கா தீர்த்த கிணற்றில் இருந்தே அமிர்தகடேஸ்வரருக்கு அபிஷேக நீர் எடுத்துச் செல்லப்படுகிறது.
காசி மயானம், கச்சி மயானம், காழி மயானம், நாலூர் மயானம் மற்றும் கடவூர் மயானம் என்று போற்றுகிறது சைவ சமயம். இவற்றுள் கடவூர் மயானம் என்பது திருக்கடையூரைக் குறிக்கும்.
பிரம்மாவுக்கு பல யுகங்கள் முடிந்த வேளையில், பிரம்மாவை எரித்து நீறாக்கினாராம் சிவபெருமான். பிரம்மாவை எரித்த தலம்- கடவூர் மயானமாம். தேவர்கள் இந்தத் தலத்தில் பிரம்மாவுக்காக தவம் செய்ய… பிரம்மா படைப்புத் தொழிலைச் செய்வதற்கு அருளினாராம் சிவபெருமான். இதனால், திருமெய்ஞானம் என்றும் இந்த ஊர் அழைக்கப்படுகிறது.
திருக்கடையூரில் கங்கா தீர்த்தம்!
மார்க்கண்டேயன், திருக்கடையூரில் சிவபூஜை செய்து வந்த போது, காசியில் உள்ள கங்கை தீர்த்தத்தால் இறைவனை அபிஷேகிக்க விரும்பினானாம். அவனுக்காக இந்தத் தலத்துக்கே (பிரம்மபுரீஸ்வரர் ஆலயத்துக்கு அருகே) வந்து சேர்ந்ததாம் கங்கை தீர்த்தம். மார்க்கண்டேயனும் மிகவும் மகிழ்ந்து கங்கை நீரால் இறைவனை அபிஷேகித்து வழிபட்டானாம். அன்று முதல், ஸ்ரீஅமிர்தகடேஸ்வரருக்கு இங்கிருந்து அபிஷேக நீர் கொண்டு செல்வது வழக்கமானதாம். வேறு எந்த நீராலும் அபிஷேகிப்பது இல்லையாம்.
ஒருமுறை, பாகுலேயன் எனும் மன்னன், கங்கை நதியில் இருந்து புனித நீரை எடுத்து வந்து சிவலிங்கத்தை அபிஷேகிக்க… லிங்கத்தின் உச்சிப் பகுதியில் வெடிப்பு விழுந்ததாகச் சொல்கின்றனர்.
பங்குனி மாதத்தின் அசுவதி நட்சத்திர நாளில்தான், காசி கங்கா தீர்த்தம், திருக்கடவூர் தலத்துக்கு வந்ததாம்! எனவே இந்த நாளில், இங்கே வந்து இந்த தீர்த்தத்தில் நீராடி, பிரம்மபுரீஸ்வரரை வணங்கிச் செல்கின்றனர் பக்தர்கள்.
ஸ்ரீபிரம்மபுரீஸ்வரர் ஆலயத்தில் இருந்து கற்களை எடுத்துச் சென்று, இந்த ஆலயத்தைப் போலவே ஸ்ரீஅமிர்தகடேஸ்வரர் ஆலயத்தை அமைத்ததாகச் சொல்கிறது ஸ்தல வரலாறு.
கற்பனை செய்து பார்க்க முடியாத நிகழ்வுகளை நிகழ்த்தி, அதன் மூலம் மக்களுக்கு ஆத்ம ஞானத்தை அருள்பவர் தான் இறைவன். குருவாயூரில் உள்ள பெரும்பலச்சோரி எனும் இடத்தில் நடைபெறும் விழாவிற்கு, சமையல் வேலை செய்வதற்காக சென்றிருந்தனர், நான்கு முதியவர்கள். அவர்களை பார்த்ததும், ஏளனமாக சிரித்த நிகழ்ச்சி பொறுப்பாளர், ‘வயதான நீங்கள் தான் சமையல்காரர்களா… நாளை, ஆயிரம் கலம் சாதம், குழம்பு, கூட்டு, பொறியல் என எல்லாம் செய்யணுமே… வயதான உங்களால் முடியுமா… இத்தனை வயதாகியும் பணத்தின் மேல் உள்ள ஆசையால், வேலை செய்ய வந்திருக்கீங்களே…’ என்றார், ஆணவத்தோடு! கிருஷ்ண பக்தர்களான அம்முதியவர்களோ, பள்ளிவேட்டை உற்சவத்தின் போது, குருவாயூரப்பன் சன்னிதியில் நின்று, ‘குருவாயூரப்பா… உன் அருளை அடைய முடியாத எங்களை, இக்கர்வம் பிடித்தவர் முன், காப்பாற்று…’ என்று பிரார்த்தனை செய்து, தங்கள் இருப்பிடத்தை அடைந்தனர். மறுநாள் அதிகாலை, 3:00 மணிக்கு, நால்வரும், குளத்திற்கு நீராட சென்றனர். அப்போது, அவர்களுக்கு பழக்கமான நாகோரி எனும் சிறுவன், பல் விளக்குவதைப் பார்த்து, ஆச்சரியமடைந்து, ‘நாகோரி… நீ எப்ப வந்த…’ எனக் கேட்டனர்.அச்சிறுவனோ, ‘நீங்க இங்க சமையல் வேலைக்கு வந்திருப்பது, நேத்து ராத்திரி தான் தெரிஞ்சது; வயசான உங்களுக்கு உதவியாக இருக்கலாமேன்னு தான் வந்தேன்…’ என்றான். அம்முதிய அடியவர்களுக்கு சற்று திருப்தியாக இருந்தது; அனைவரும் நீராடி திரும்பினர்.சமையல் வேலை துவங்கியது; நால்வரும், ஏதோ செய்தனரே தவிர, பெரும்பாலான வேலைகளை நாகோரியே, ‘பரபர’வென செய்து முடித்தான். காலை, 9:00 மணிக்குள், இறைவனுக்கு படைக்க வேண்டிய திருவமுது, பால் பாயசம், தேங்காய் பாயசம் மற்றும் கறி வகைகள் என, எல்லாவற்றையும் செய்து முடித்தான். அனைவரும் வியந்தனர்; எகத்தாளம் பேசி, அவமானப்படுத்திய நிகழ்ச்சிப் பொறுப்பாளர், முதியவர்களை பாராட்டி, அவர்களுக்கு ஏராளமான வெகுமதியும் அளித்தார்.அப்போது, ‘நான் அவசரமாக குருவாயூர் போக வேண்டும்…’ என்று கூறி, உணவுக்கு முன் புறப்பட்டான் சிறுவன் நாகோரி. முதியவர்கள் நால்வரும் உணவை முடித்து, குருவாயூர் சென்றனர். அவர்களுக்கு நாகோரியின் நினைப்பே வரவில்லை.குருவாயூரில் தரிசனத்தை முடித்து, இருப்பிடம் திரும்பியவர்களின் கனவில், குருவாயூரப்பன் காட்சி கொடுத்து, ‘அடியவர்களே… நாகோரியாக வந்து, உங்களுக்கு சமையலில் உதவி செய்த எனக்கு கூலி தராமல் வந்துவிட்டீர்களே… உழைப்பை வாங்கி, ஊதியம் தராமல் இருக்கலாமா…’ என்றார். அடியார்கள் திடுக்கிட்டு, ‘குருவாயூரப்பா… எங்களை காப்பாற்றுவதற்காக, சமையல்காரனாக வந்த உன் கருணையை என்னவென்று சொல்வது…’ என, கண்ணீர் மல்க துதித்தனர்.இதன் காரணமாகவே, ஆயிரம் கலம் நைவேத்யம் செய்து, குருவாயூரப்பனுக்கு படைக்கும் திருநாளில், சமையல்காரர்கள் தங்களுக்கு கிடைக்கும் கூலியில் ஒரு பங்கை, பகவானுக்கு சமர்ப்பணம் செய்யும் வழக்கம் வந்தது.
அவர் பெயர் ராமராயன். தியாகராஜரின் சீடர்.தினமும் தியாகராஜர் வீட்டிற்குக் காலையிலேயே வந்துவிடுவார்.அவருக்கு வேண்டிய பணிவிடைகளைச் செய்வார். அவரது மனைவி கமலாவிற்கும் உதவி செய்வார். தியாகராஜர் ராமரின் முன் அமர்ந்தால் பூஜைக்கு வேண்டியவற்றை எடுத்துக் கொடுப்பார். பாடினால் வாங்கிப் பாடுவார். அவரது கீர்த்தனைகளை எழுதி வைத்துக் கொள்வார்.காலையில் உஞ்சவ்ருத்திக்குக் கிளம்பும் தியாகராஜர் நிதானமாகப் பாடிக்கொண்டு உஞ்சவ்ருத்தி எடுத்துக்கொண்டு சொம்பு நிறைந்ததும் திரும்புவார்.
உள்ளே வந்து அரிசியைக் கொடுத்தானாரால், அதன் பின் வீட்டில் என்ன நடந்தாலும் காதில் வாங்கமாட்டார்.ஒரு சமயம் ராமராயன் தலையைத் தொங்கப் போட்டுக்கொண்டு பயந்தபடி வந்தார். தியாகராஜருக்கு சீடனின் நடவடிக்கை வித்தியாசமாகப் பட்டது.என்னாச்சு ராமா..ஒன்னுமில்ல மாமா..சொல்லுப்பா..ஏன் வாட்டமா இருக்க? ஏதானம் கஷ்டமா? ஆத்தில் ஏதவது ப்ரச்சினையா?எங்காத்தில் ஒன்னும் ப்ரச்சினை இல்ல மாமா..பின்ன யாராத்தில் ப்ரச்சினை?சொன்னா என்னை திட்டக்கூடாது.திட்டறதா ? நானா? உன்னையா? நீ எவ்ளோ சமத்து. உன்னை ஏன் நான் திட்டணும்?
சொன்னா கோவப்படுவேள் மாமா.என்னாச்சுன்னு சொல்லுப்பா..ராமாயணம் பாராயணம் பண்ண ஆரம்பிச்சேன்.பேஷாப் படியேன். நல்லதுதானே.. அதுக்கேன் திட்டப்போறேன்?ராவணன் சீதையை தூக்கிண்டு போனதும் நிறுத்தி வெச்சிருக்கேன்.அச்சோ.. ஏன்டா..ராமன் நன்னா காட்டிலேயே அலையட்டும். ஜடாயு வந்து சொன்னாதானே சீதையை ராவணன் தூக்கிண்டு போனது ராமனுக்குத் தெரியும். அந்தக் கட்டம் படிக்கல. ராமன் நன்னா தவிக்கட்டும்.தியாகராஜருக்கு லேசாக கோபம் வந்தது. இருந்தாலும் சீடன் ஏன் அப்படிச் செய்தான் என்று புரியவில்லை. அதனால் கேட்டார்.ஏன் அப்படி பண்ணின?மாமி நாலு நாளா வயத்து வலில அவஸ்தைப் படறா. யார்கிட்டயும் சொல்றதில்ல. நீங்களோ எந்த குடும்ப சிந்தனையும் இல்லாம ராமரைப் பாத்துண்டிருக்கேள். ராமராவது மாமியைப் பாத்துக்கணுமா இல்லியா?
மாமி சொல்லாட்டா என்ன? வலியைப் பொறுத்துண்டு அத்தனை வேலையும் பண்றா. ப்ரசாதம் பண்றா. ராமரை நாலுநாள் காட்டில் அலையவிட்டாத் தான் மாமி படற அவஸ்தையை புரிஞ்சுப்பார்னு, ஜடாயு வர கட்டத்துக்கு முன்னாடி பாராயணத்தை நிறித்திட்டேன்.
நாலுநாளா ராமர் சீதைக்கு என்னாச்சுன்னு தெரியாம தவிச்சிண்டிருக்கார். மாமிக்கு உடம்பு சரியானாதான் மேல படிப்பேன். தப்பார்ந்தா மன்னிச்சிடுங்கோ மாமா. என்றார் ராமராயன்.தியாகராஜர் கண்ணிலிருந்து ஆறாய்க் கண்ணீர் பெருகியது. பாராயணம்தானே, என்னிக்கோ நடந்த கதைதானேன்னு இல்லாம உனக்கு இவ்ளோ நம்பிக்கையா என்று மறுகினார்.தியாகராஜர் அன்று பூஜை செய்து தீர்த்தம் கொடுத்ததும் கமலாம்பாளின் நோவு நீங்கியது.கதைதானே என்றில்லாமல் பாராயணம் துவங்கியதுமே கதையின் ஒரு பாத்திரமாக வாழும் மஹான்கள் நம் தேசத்தில் ஏராளம்.
