வெற்றியாளர் ஒருவரிடம் நியாயமாக உங்களுக்கு வரவேண்டிய நல்ல பெயர் மற்றவர்களுக்குச் செல்லும் போது உங்களுக்கு எப்படி இருக்கும்? என்று கேட்டபோது அவர் நான் கவலையே படமாட்டேன். ஒரு கட்டடம் கட்டும்போது சவுக்கு மரத்தை முக்கியமா வச்சு சாரம் கட்டி குறுக்குப் பலகைகள் போட்டு அதன் மேல் பல சித்தாள்கள் நீன்னு கைக்குக் கை கல் மாறி கட்டடம் உயர்ந்து கொண்டே போய் அது முடிந்தபிறகு அந்தக் கட்டிடத்துக்கு வர்ண ஜால வித்தைகள் எல்லாம் அடிச்சு கீழ் இறங்கும்போது ஒவ்வொரு சவுக்கு மரமாக அவிழ்த்துக்கொண்டே வருவார்கள். கட்டடம் முடிந்து கிரஷப்பிரவேசத்தன்று கட்டடம் கட்டுவதற்கு எது முக்கிய காரணமாக இருந்ததோ அந்தச் சவுக்கு மரத்தை யார் கண்ணிலும் படாமல் பின்னால் எங்கயோ மறைத்து வைத்துவிட்டு வேறெங்கேயோ வளர்ந்த வாழை மரத்தை முன்னால் நட்டு கிரஹப்பிரவேசம் நடத்தி அனைவரையும் வரவேற்பார்கள். அத்தனை பெருமையும் வாழை மரத்துக்குப் போய்விடும்.
இதில் உள்ள உண்மை என்ன தெரியுமா? அந்த வாழை மரம் மூன்று நாள் வாழ்க்கை தான் வாழும். ஆடுமாடுகள் மேயும் குழந்தைகள் பிய்த்தெடுப்பார்கள். பிறகு குப்பை வண்டியிலே போய்ச் சேரும். எங்கோ மூலையில் மறைந்து கிடக்கும் அந்தச் சவுக்கு மரம் கண்ணீர் விடுவதில்லை. அடுத்த கட்டடம் கட்டுவதற்கு ஏணியாக தயார் நிலையில் என்றைக்கும் சிரித்துக்கொண்டேயிருக்கும். நான் வாழை அல்ல சவுக்கு மரம் என்று கூறினாராம்.
மற்றவர்களை எடை போடுவதில் நாம் எப்போதுமே முதலாவது இடம்தான். ஒருவரைப் பற்றியோ!, ஒரு செயலைப் பற்றியோ!, நன்கு ஆராய்ந்து தெரிந்து கொள்ளாமல் ஒரு முடிவுக்கு வருவது வேடிக்கையானது.’ இப்படிக் குறிப்பிட்டிருக்கிறார் ஃபோர்ப்ஸ்’ பத்திரிகையின் முன்னாள் வெளியீட்டாளரும், பிரபல தொழிலதிபருமான மால்கம் ஃபோர்ப்ஸ் (Malcolm Forbes)…
தொழிலுக்கு மட்டுமல்ல, வாழ்க்கைக்குமே இது பொருந்தும். கவர்ச்சிகரமாக தொலைக்காட்சியில் வெளியாகும் #விளம்பரத்தைப் பார்த்து, அந்தப் பொருள் தரமானது என நம்பிவிடுகிறோம்…ஒருவரைக் குறித்து இப்படியெல்லாம் எடைபோடுவது சரிதானா…? வேற்று நபர்களை விட்டு விடுவோம். நம் குடும்பத்தில் இருப்பவர்கள், நெருங்கியவர்கள், நண்பர்கள் மேலேயேகூட பல நேரங்களில் நமக்கு தவறான எண்ணங்கள் வந்துவிடுகிறது…நமது வாழ்க்கையை நாம் ஆழமாக பார்க்ககின்ற போதுஅடுத்தவர்களின் வாழ்க்கையை நாம் மேலோட்டமாகத்தான் பார்க்கின்றோம், ஒரு முறையேனும் மற்றவர் எதிர்கொள்ளும் சூழ்நிலையை புரிய முயற்சிப்பதே இல்லை…மற்றவர்களின் தோற்றத்தை எடை போட்டே பழக்கப்பட்ட நாம் ஒரு முறையும், அவர்கள் நிலையிலிருந்து அவர்களை எடைபோடவும் நாம்முனைந்தது இல்லை. மற்றவர் வாழும் சூழ்நிலைகள் நாம் கடந்து வந்த அதே பாதைகளில் இல்லை என்பதை முதலில் நாம் உணர வேண்டும்..
இலண்டனிலிருக்கும் ஒரு பூங்கா. முதியவர் ஒருவர் தன் பேத்தியை அழைத்துக்கொண்டு அங்கே அடிக்கடி வருவார். அவளுடன் கதைகள் பேசுவார். விளையாடுவார். அவள் கேட்கும் கேள்விகளுக்கெல்லாம் பொறுமையாக பதில் சொல்வார்…அன்றைக்கு அந்த முதியவர் தன் பேத்தியை அழைத்துக்கொண்டு அங்கே வந்திருந்தார். அவள் கையோடு எடுத்து வந்திருந்த பந்தைக் கொண்டு இருவரும் சிறிது நேரம் விளையாடினார்கள். அவர்கள் அமர்ந்திருந்த இடத்துக்கு அருகிலேயே சாலை இருந்தது…சற்று தூரத்தில் வண்டியில்வைத்து ஒருவர் ஆப்பிளை விற்றுக்கொண்டு போவதை அந்தச் சிறுமி பார்த்தாள். உடனே!, `தாத்தா… எனக்கு ஆப்பிள் வேண்டும் ’’ என்று சொல்லி, ஆப்பிள் வண்டியைக் கைகாட்டினாள்.முதியவர் ஆப்பிள் வியாபாரியைக் குரல் கொடுத்துக் கூப்பிட்டார்…
அவர் நின்றதைப் பார்த்துவிட்டு, பேத்தியை அழைத்துக்கொண்டு சாலைக்குப் போனார். முதியவர் தன் சட்டைப் பையில் கைவிட்டுப் பார்த்தார். அன்று அவர் அதிகமாகப் பணம் எடுத்து வந்திருக்கவில்லை. ஆனால்!, அவரிடமிருந்த பணம் இரண்டு ஆப்பிள்களை வாங்குவதற்கு போதுமானதாக இருந்தது…இரண்டு ஆப்பிள்களை வாங்கி, தன் பேத்தியிடம் கொடுத்தார். பேத்தி ஆப்பிள்களை வாங்கிக்கொண்டாள். கைக்கு ஒன்றாக, இரண்டையும் பிடித்துக்கொண்டாள். ஆப்பிள்காரர் நகர்ந்ததும் முதியவர் பேத்தியிடம் கேட்டார்…”கண்ணு…!, இரண்டு ஆப்பிள் இருக்கிறதே… ஒன்று நீ சாப்பிடுவாயாம். மற்றொன்றை தாத்தாவுக்குத் தருவாயாம். எனக் கூற, ’’இதைக் கேட்ட அடுத்த கணம் அந்தச் சிறுமி ஒரு கையிலிருந்த ஆப்பிளை ஒரு கடி கடித்தாள்…முதியவருக்கு இதைப் பார்த்ததும் என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை. அவர் அடுத்துப் பேச வருவதற்குள் அந்தச் சிறுமி மற்றொரு கையிலிருந்த ஆப்பிளையும் கடித்துவிட்டாள்…
பெரியவருக்குக் கோபம் முட்டிக் கொண்டு வந்தது. பேத்திக்கு மற்றவர்களுக்குக் கொடுக்க வேண்டும், தன்னிடமிருப்பதைப் பிறருடன் பகிர்ந்துகொள்ள வேண்டும் என்கிற #குணம் எப்படி இல்லாமல் போனது என்று வேதனைப்பட்டார்…பேத்தியைத் தன் மகள் இப்படி #பேராசைக்காரியாக வளர்த்திருக்கிறாளே என்கிற வருத்தம் வந்தது. அவர் முகத்திலிருந்த #சிரிப்பு மறைந்துபோனது.அப்போது பேத்தி தன் இடது கையிலிருந்த ஆப்பிளை நீட்டினாள். “தாத்தா இதைச் சாப்பிடுங்க…!” இதுதான் நல்லா ருசியா, இனிப்பா இருக்கு. உங்களுக்குத்தான் இனிப்புப் பிடிக்குமே!’’முதியவர் பேச்சிழந்து போனார். பேத்தியை வாரியணைத்து முத்தங்கள் பொழிந்தார்…
ஆம் நண்பர்களே…!
இப்படித்தான் நாமும் அவசரமாய் மற்றவரை எடை போட்டு விடுகிறோம். அவர்களது சூழ்நிலையை கருத்தில் கொள்வதே இல்லை. ஓர் நபரைப் பார்த்து, அவரின் நடவடிக்கைகளைப் பார்த்து சட்டென்று அவர் குறித்த ஒரு முடிவுக்கு வந்து விடுகிறோம்…!*காணும் காட்சிகளை வைத்து மற்றவர்களை எடை போடாமல், அடுத்தவர்களுக்கும் நம்மைப்போல ஆயிரம் தொல்லைகள், இடர்பாடுகள் இருக்கும் என்பதை உணர வேண்டும்…!!*ஆம்!, பிறரைப்பற்றி விமர்ச்சிக்கும் முன்னால் நாம் அவரிடத்தில் இருந்து இருந்தால் நாம் என்ன செய்து இருப்போம் என்று எண்ண வேண்டும்…!!!*
பிரசவிக்கப் போகும் ஒரு பெண்ணின் பிரசவத்திற்கான ஏற்பாடுகள் நடந்துக் கொண்டிருந்தன*….உறவினர்கள் எல்லாம் காத்திருக்க அந்த தாய் பிரசவ வலியில் கதறிக் கொண்டிருந்தாள்.வயிற்றிலிருக்கும் குழந்தைக்கு வழக்கத்திற்கு மாறன ஏதேதோ சத்தம் கேட்டது. நமக்கு என்ன நடக்கப் போகிறதோ…!!! என்ற குழப்பம் குழந்தையின் மனதில் ஊசலாடியது.அமைதியாக ஆனந்தமாக மிதந்துக் கொண்டிருந்த நமக்கு என்ன ஆகப்போகிறது
நமக்கு என்ன நடக்கப் போகிறதோ…!!! என்ற குழப்பம் குழந்தையின் மனதில் ஊசலாடியது.அமைதியாக ஆனந்தமாக மிதந்துக் கொண்டிருந்த நமக்கு என்ன ஆகப்போகிறது..!!!
வழக்கமாக நாம் பேசும் இறைவனையே கேட்டு விடலாம் என்று குழந்தை இறைவனை பேச அழைத்தது.
*குழந்தை :*
இறைவா ! என்னை எங்கு அனுப்பப் போகிறாய்? வழக்கத்துக் மாறான ஏதேதோ சத்தம் கேட்கிறதே! எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லையே.!!
*இறைவன்:*
குழந்தாய் இனி நீ மனிதர்களுடன் வசிக்கப் போகிறாய்.
*குழந்தை :*
நான் இங்கு சந்தோசமாகத் தானே இருக்கிறேன் நான் ஏன் அங்கு போக வேண்டும்.!!
*இறைவன்:*
இல்லை குழந்தாய் நீ இங்கிருப்பது போலவே அங்கும் சந்தோசமாகவே இருப்பாய். சென்று வா…ம்..
*குழந்தை :*
என்னை நீ இங்கு பாத்துக் கொள்வது போல் யார் என்னை அங்கு பார்த்துக் கொள்வார்கள்…?
*இறைவன்:*
கவலைப் படாதே குழந்தாய்.. அங்கு உன்னைப் பார்த்துக் கொள்ள ஒரு தேவதையை ஏற்பாடு செய்திருக்கிறேன், அந்த தேவதை உனக்காக எல்லாம் செய்யும், உன் மீது அன்பு செலுத்தும், அந்த அன்பை நீ உணர்வாய்.
*குழந்தை :*
மனிதர்களிடம் என்னை தனியாக அனுப்புகிறாய். நான் மிகச் சிறியவன், என்னால் நடக்க முடியாது, என்னால் பேச முடியாது, இன்னும் அவர்கள் மொழியைக் கூட புரிந்துக் கொள்ள முடியாது.
*இறைவன்:*
அது மிகவும் சுலபம். உனக்காக நான் ஏற்பாடு செய்திருக்கும் அந்த தேவதை எல்லாவற்றையும் கவனித்துக் கொள்ளும். உனக்கு பேசக் கற்றுக் கொடுக்கும், உனக்கு நடக்க கற்றுக் கொடுக்கும் நீ பயப்படத் தேவையில்லை.
*குழந்தை :*
(அடுத்து என்ன கேட்பது என்று தெரியாமல் இறைவனையே பார்த்தது) ம்ம்ம்…. நான் உன்னோடு பேச வேண்டும் என்றால் என்ன செய்வேன்.
*இறைவன் :*
(மென்மையாக சிரித்து)
நான் ஏற்பாடு செய்திருக்கும் அந்த தேவதை இதையும் உனக்கு சொல்லிக் கொடுக்கும்.
*குழந்தை :*
உலகில் கெட்ட மனிதர்கள் இருப்பார்கள் என்று இங்குள்ள தேவதைகள் பேசிக் கொள்கிறார்களே அவர்களிடமிருந்து என்னை யார் காப்பற்றுவார்..?
*இறைவன் :*
(வாஞ்சையுடன் குழந்தையை தடவி) உனக்கு நான் ஏற்பாடு செய்திருக்கும் அந்த தேவதை தன்னுயிர் போனாலும் உன்னை பாதுகாக்கும்.
*குழந்தை:*
(மிகவும் சோகமான
முகத்துடன்)
இனி நான் உன்னை பார்க்கவோ பேசவோ முடியாதா…!!!
*இறைவன் :*
(குழந்தையை அன்பாக அணைத்து)
உனக்காக நான் ஏற்பாடு செய்திருக்கும் அந்த தேவதையிடம் நீ போனதுமே என் பெயர் உனக்கு சொல்லித்தரும். சதா என்னைப் பற்றி உன்னிடம் பேசும், என்னிடம் திரும்பி வரும் வழியையும் உனக்கு சொல்லித் தரும், நான் உன்னோடு தான் இருப்பேன் ஆனால் நீ என்னைப் பார்க்க முடியாது.
உலகின் சத்தங்கள் அதிகமாக குழந்தைக்கு கேட்க தொடங்கின…
*குழந்தை :*
(மிகவும் இறைவனைப் பிரியும் சோகத்துடன்)
இறைவா இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் உன்னை விட்டு பிரியப் போகிறேன்…
நீ எனக்காக ஏற்பாடு செய்திருக்கும் அந்த தேவதையின் பெயரையாவது சொல்…
*இறைவன் :*
குழந்தாய் தைரியமாக சென்று வா… உனக்காக நான் ஏற்பாடு செய்திருக்கும் அந்த தேவதையின் பெயர் உனக்கு முக்கியமில்லை. ஆனால் அவளை நீ *அம்மா* என்று அழைப்பாய்.
உன்னைப் பார்த்ததும் உடனே தன்னுடைய வலியை மறந்து …உன்னை உச்சி முகருவாள், பாராட்டுவாள், சீராட்டுவாள், தன் உதிரதத்தையே நீ பசி அறியா வண்ணம் பாலாக தருவாள், தன்னையே தருவாள். உன்னைப் பார்த்து பார்த்து எப்போதும் எந்நேரமும் பெருமைப்பட்டுக் கொண்டிருப்பாள். அவள்தான் இனி …நீ அழைக்கப் போகும் “அம்மா”.
குழந்தாய் கடைசியாக உனக்கு ஒரு அறிவுரை கூறுகிறேன் கவனமாகக் கேள். எந்த சூழ்நிலையிலும் மறந்துவிடாதே…
” நீ வளர்ந்து பெரியவனானதும் அந்த *தேவதை அம்மாவின் மனம் புண்படும் படி எதுவும் பேசி விடாதே.* “.
குழந்தை சரி என்று வீறிட்டு அழுதபடி உலகில் பிறந்தது….
*”அம்மா “…She is the direct representative of your favourite GOD.*
பிடித்து இருந்தால் அதிகமாக பகிருங்கள்.
*பிரசவிக்கப் போகும் ஒரு பெண்ணின் பிரசவத்திற்கான ஏற்பாடுகள் நடந்துக் கொண்டிருந்தன*….உறவினர்கள் எல்லாம் காத்திருக்க அந்த தாய் பிரசவ வலியில் கதறிக் கொண்டிருந்தாள்.வயிற்றிலிருக்கும் குழந்தைக்கு வழக்கத்திற்கு மாறன ஏதேதோ சத்தம் கேட்டது.
நமக்கு என்ன நடக்கப் போகிறதோ…!!! என்ற குழப்பம் குழந்தையின் மனதில் ஊசலாடியது.அமைதியாக ஆனந்தமாக மிதந்துக் கொண்டிருந்த நமக்கு என்ன ஆகப்போகிறது..!!!
வழக்கமாக நாம் பேசும் இறைவனையே கேட்டு விடலாம் என்று குழந்தை இறைவனை பேச அழைத்தது.
*குழந்தை :*
இறைவா ! என்னை எங்கு அனுப்பப் போகிறாய்? வழக்கத்துக் மாறான ஏதேதோ சத்தம் கேட்கிறதே! எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லையே.!!
*இறைவன்:*
குழந்தாய் இனி நீ மனிதர்களுடன் வசிக்கப் போகிறாய்.
*குழந்தை :*
நான் இங்கு சந்தோசமாகத் தானே இருக்கிறேன் நான் ஏன் அங்கு போக வேண்டும்.!!
*இறைவன்:*
இல்லை குழந்தாய் நீ இங்கிருப்பது போலவே அங்கும் சந்தோசமாகவே இருப்பாய். சென்று வா…ம்..
*குழந்தை :*
என்னை நீ இங்கு பாத்துக் கொள்வது போல் யார் என்னை அங்கு பார்த்துக் கொள்வார்கள்…?
*இறைவன்:*
கவலைப் படாதே குழந்தாய்.. அங்கு உன்னைப் பார்த்துக் கொள்ள ஒரு தேவதையை ஏற்பாடு செய்திருக்கிறேன், அந்த தேவதை உனக்காக எல்லாம் செய்யும், உன் மீது அன்பு செலுத்தும், அந்த அன்பை நீ உணர்வாய்.
*குழந்தை :*
மனிதர்களிடம் என்னை தனியாக அனுப்புகிறாய். நான் மிகச் சிறியவன், என்னால் நடக்க முடியாது, என்னால் பேச முடியாது, இன்னும் அவர்கள் மொழியைக் கூட புரிந்துக் கொள்ள முடியாது.
*இறைவன்:*
அது மிகவும் சுலபம். உனக்காக நான் ஏற்பாடு செய்திருக்கும் அந்த தேவதை எல்லாவற்றையும் கவனித்துக் கொள்ளும். உனக்கு பேசக் கற்றுக் கொடுக்கும், உனக்கு நடக்க கற்றுக் கொடுக்கும் நீ பயப்படத் தேவையில்லை.
*குழந்தை :*
(அடுத்து என்ன கேட்பது என்று தெரியாமல் இறைவனையே பார்த்தது) ம்ம்ம்…. நான் உன்னோடு பேச வேண்டும் என்றால் என்ன செய்வேன்.
*இறைவன் :*
(மென்மையாக சிரித்து)
நான் ஏற்பாடு செய்திருக்கும் அந்த தேவதை இதையும் உனக்கு சொல்லிக் கொடுக்கும்.
*குழந்தை :*
உலகில் கெட்ட மனிதர்கள் இருப்பார்கள் என்று இங்குள்ள தேவதைகள் பேசிக் கொள்கிறார்களே அவர்களிடமிருந்து என்னை யார் காப்பற்றுவார்..?
*இறைவன் :*
(வாஞ்சையுடன் குழந்தையை தடவி) உனக்கு நான் ஏற்பாடு செய்திருக்கும் அந்த தேவதை தன்னுயிர் போனாலும் உன்னை பாதுகாக்கும்.
*குழந்தை:*
(மிகவும் சோகமான
முகத்துடன்)
இனி நான் உன்னை பார்க்கவோ பேசவோ முடியாதா…!!!
*இறைவன் :*
(குழந்தையை அன்பாக அணைத்து)
உனக்காக நான் ஏற்பாடு செய்திருக்கும் அந்த தேவதையிடம் நீ போனதுமே என் பெயர் உனக்கு சொல்லித்தரும். சதா என்னைப் பற்றி உன்னிடம் பேசும், என்னிடம் திரும்பி வரும் வழியையும் உனக்கு சொல்லித் தரும், நான் உன்னோடு தான் இருப்பேன் ஆனால் நீ என்னைப் பார்க்க முடியாது.
உலகின் சத்தங்கள் அதிகமாக குழந்தைக்கு கேட்க தொடங்கின…
*குழந்தை :*
(மிகவும் இறைவனைப் பிரியும் சோகத்துடன்)
இறைவா இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் உன்னை விட்டு பிரியப் போகிறேன்…
நீ எனக்காக ஏற்பாடு செய்திருக்கும் அந்த தேவதையின் பெயரையாவது சொல்…
*இறைவன் :*
குழந்தாய் தைரியமாக சென்று வா… உனக்காக நான் ஏற்பாடு செய்திருக்கும் அந்த தேவதையின் பெயர் உனக்கு முக்கியமில்லை. ஆனால் அவளை நீ *அம்மா* என்று அழைப்பாய்.
உன்னைப் பார்த்ததும் உடனே தன்னுடைய வலியை மறந்து …உன்னை உச்சி முகருவாள், பாராட்டுவாள், சீராட்டுவாள், தன் உதிரதத்தையே நீ பசி அறியா வண்ணம் பாலாக தருவாள், தன்னையே தருவாள். உன்னைப் பார்த்து பார்த்து எப்போதும் எந்நேரமும் பெருமைப்பட்டுக் கொண்டிருப்பாள். அவள்தான் இனி …நீ அழைக்கப் போகும் “அம்மா”.
குழந்தாய் கடைசியாக உனக்கு ஒரு அறிவுரை கூறுகிறேன் கவனமாகக் கேள். எந்த சூழ்நிலையிலும் மறந்துவிடாதே…
” நீ வளர்ந்து பெரியவனானதும் அந்த *தேவதை அம்மாவின் மனம் புண்படும் படி எதுவும் பேசி விடாதே.* “.
குழந்தை சரி என்று வீறிட்டு அழுதபடி உலகில் பிறந்தது….
*”அம்மா “…She is the direct representative of your favourite GOD.*
என் வாசகர்கள் அனைவருக்கும் தேசிய பெண் குழந்தைகள் தின வாழ்த்துக்கள்
உலகில் தோன்றிய பல மொழிகள் அழிந்து இருந்த இடமே தெரியாமல் போயிருக்கின்றன.
தமிழ் மட்டும் இன்றளவும் பேச்சிலும், எழுத்திலும் நீடித்து நிலைத்து தன்னையும், தான் சார்ந்த இனத்தையும் பெருமைப் படுத்திக் கொண்டி ருக்கிறது.
சும்மா சொல்லுவோம் தமிழின் சிறப்பை,
அடிக்கடி நாம் பாவிக்கும் வார்த்தை தான் இந்த *சும்மா*.
அது சரி *சும்மா* என்றால் என்ன?
பேச்சு வழக்கு சொல்லாக இருந்தாலும் தமிழ் மொழியில் உள்வாங்கப்பட்டுள்ள ஒரு வார்த்தை இந்த சும்மா
“சும்மா”என்கிற இந்த வார்த்தைக்கு மட்டும் தமிழில் 15 அர்த்தங்கள் உண்டு என்றால் உங்களால் நம்ப முடிகிறதா?
வேறு மொழிகளில் இல்லாத சிறப்பினை,
நாம் அடிக்கடி கூறும் இந்த “சும்மா” எனும் வார்த்தை எடுத்துக் காட்டும்.
1. கொஞ்சம் “சும்மா” இருடா?
(அமைதியாக/Quiet)
2.கொஞ்ச நேரம் “சும்மா” இருந்து விட்டுப் போகலாமே? (களைப்பாறிக்கொண்டு/Leisurely)
3.அவரைப் பற்றி “சும்மா” சொல்லக்கூடாது?
(அருமை/in fact)
4.இது என்ன “சும்மா” கிடைக்கும்னு
நினச்சியா?
(இலவசமாக/Free of cost)
5.”சும்மா” கதை அளக்காதே?
(பொய்/Lie)
6.”சும்மா” தான் இருக்கு.
நீ வேண்டுமானால் எடுத்துக் கொள் –
(உபயோகமற்று/Without use)
7.”சும்மா” “சும்மா”
கிண்டல் பண்ணுறான். (அடிக்கடி/Very often)
8.இவன் இப்படித்தான்.. *சும்மா* சொல்லிக்கிட்டு
இருப்பான்.
(எப்போதும்/Always)
9.ஒன்றுமில்லை “சும்மா” சொல்கின்றேன் –
(தற்செயலாக/Just)
10.இந்த பெட்டியில் வேறெதுவும் இல்லை “சும்மா” தான் இருக்கின்றது
(காலி/Empty)
11.சொன்னதையே “சும்மா”சொல்லாதே
(மறுபடியும்/Repeat)
12.ஒன்றுமில்லாமல் “சும்மா” போகக் கூடாது – (வெறுங்கையோடு/Bare)
13.”சும்மா” தான் இருக்கின்றோம் –
(சோம்பேறித்தனமாக/ Lazily)
14.அவன் “சும்மா” ஏதாவது உளறுவான் –
(வெட்டியாக/idle)
15.எல்லாமே “சும்மா” தான் சொன்னேன் –
(விளையாட்டிற்கு/Just for fun)
நாம் அன்றாடம் பாவிக்கும் இந்த “சும்மா” என்கிற ஒரு சொல். நாம் பயன்படுத்தும் இடத்தின்படியும் தொடரும் சொற்களின் படியும் பதினைந்து விதமான அர்த்தங்களைக் கொடுக்கிறது என்றால் அது “சும்மா” இல்லை
*சும்மா* வாவது சிந்தித்தீர்களா இதனை..?
உலகில் உள்ள மற்ற மொழி அனைத்தும் வாயினால் பேச, செவிக்குக் கருத்தை உணர்த்துகின்றவை!
ஆனால் தமிழ் மொழி இதயத்தாலே பேசி இதயத்தால் உணர வைக்கும் மொழியாகும்
மனம் லேசாக உள்ளது ஸ்ரீரங்கநாதா.காரணம் தெரியவில்லை.பிறருக்காக நான் உன்னிடம் கையேந்தி இருக்கிறேன்.அவர்களை பிறர் என்று நான் எண்ணவில்லை..உலகத்தின் உயிர்கள் அனைத்தும் உன் படைப்பு எனில்..நான் எப்படி அவர்களை வேறு மனிதர்கள் என்று எண்ணுவது.. என் ரங்கனின் சொந்தம் என் சொந்தம் அல்லவா.. பிறர் படும் துயரம் தாள வில்லை என்னால்..யார் எப்படி போனால் எனக்கென்ன என்று என்னால் இருக்க முடியவில்லை கண்ணா.. இதேபோல் உன்னால் இருக்க முடியுமா?யாரோ ஒரு மனிதன் தானே இவன் எப்படி போனால் என்ன என்று உன்னால் இருக்க முடியுமா..முடியாதல்லவா. ஏன் கண்ணா..உலகத்தின் உயிர்கள் அனைத்தும் உன் சொந்தமாக நீ எண்ணுவதால்.. நான் உன் சொந்தம்..நீ என் சொந்தம்.அப்படியாயின் ஒவ்வொரு மனிதனும் நான் மதிக்கப்பட வேண்டியவன் அல்லவா.. அவர்களை நான் இகழ்ந்தால்..உன்னைஇகழ்வதற்கு சமம் அல்லவா.. வேற்று மனிதன் என்று எண்ணம் வரவில்லை கண்ணா..உன் பிள்ளை என்றே எண்ணத் தோன்றுகிறது. நான் உன்னுடைய முதல் பிள்ளை.மற்றவர்கள் உன்னுடைய குட்டி பிள்ளை. எப்படி அவர்களை வேற்றுமனிதனாக எண்ண முடியும்.. உன்னிடம் நான் எதையும் கேட்டதில்லை கண்ணா..நானே வந்து கேட்கிறேன் என்றால்.தயங்காமல் நீ தருவாய் தானே.. இதுவரை அப்படித் தானே தந்திருக்கிறாய்.இப்போதும் அப்படியே தந்துவிடு கண்ணா.. எனக்கென்று வேறு ஒன்றும் வேண்டாம்.உன் மக்கள் துயரப் படுவது ஒருவேளை நீ அறியாது இருக்கலாம் அல்லவா. அதை நினைவூட்ட தான் நான் வந்தேன்.நினைவூட்டி விட்டேன்.நல்லது செய் கண்ணா.வேறொன்றும் வேண்டாம். எனக்கென்று ஏதாவது கேட்டே ஆக வேண்டுமா..நான் உன்னில் இணைந்து வருடங்கள் ஆகிறது கண்ணா.. எனக்கென்று தனி எண்ணம் இல்லை.எனக்கென்று தனி சிந்தனை இல்லை. என் வழி வேறு உன் வழி வேறு அல்ல கண்ணா. நீயும் நானும் இணைந்து நடப்பது நமது அன்றி வேறு யாரும் அறிந்திலர்.. நீ வந்து என்னில் இணைந்ததால் அல்லவோஎன் இதயமும் இதழ்களும் புன்னகையில் மிளிர்கிறது.. நான் சொல்லி நீ தட்டுவது என்பது இனி கிடையாது கண்ணா.நானே நீ என்றான பின்.நீயே நான் என்றான பின்.பிரிவு என்று ஒன்று இல்லை. நான் கேட்டதை நீ தந்துவிடு.மக்கள் நலம் வாழ செய்துவிடு. வழக்கம் போல் நீயும் நானும் சந்தோஷமாக இணை பிரியாது இருப்போம்சரிதானா.
ஒரு பாம்பு வளைந்து நெளிந்து தரையில் ஊர்ந்து கொண்டிருந்தது.அதைப் பார்த்த ஒரு குட்டிக் குரங்குக்கு வேடிக்கையாக இருந்தது..மெதுவாகப் போய் அந்தப் பாம்பைக் கையில் பிடித்து விட்டது.பாம்பும் குரங்கின் கையை இறுக்கமாகச் சுற்றிக் கொண்டது. விஷப் பல்லைக் காட்டி சீறியது .குரங்குக்குக் கொஞ்சம் பயம்வந்து விட்டது.கொஞ்ச நேரத்திலேயே அதன் கூட்டமெல்லாம் கூடி வந்து விட்டன.ஆனாலும் யாருமே குட்டிக் குரங்குக்கு உதவ முன்வரவில்லை.”ஐயய்யோ. இது பயங்கரமான விஷமுள்ள பாம்பு .
இது கொத்துனா உடனே மரணந்தான்.குரங்கு பிடியை விட்டதுமே பாம்பு இவனப் போட்டுடும். இவன் தப்பிக்கவே முடியாது” என்று குட்டிக் குரங்கின் காதுபடவே பேசிவிட்டு ஒவ்வொன்றாகக் கலைந்து சென்று விட்டன .தன்னுடைய கூட்டமே தன்னைக் கைவிட்டு விட்ட சூழ்நிலையின் வேதனை ,எந்த நேரமும் கொத்திக் குதறத் தயாராக இருக்கும் நச்சுப் பாம்பு , மரண பயம் எல்லாம் சேர்ந்து குரங்கை வாட்டி வதைத்தன.”ஐயோ. புத்தி கெட்டுப் போய் நானே வலிய வந்து இந்தமரண வலைக்குள் மாட்டிக் கிட்டேனே”. குரங்கு பெரிதாய்க் குரலெழுப்பி ஓலமிட்டது.நேரம் ஓடிக் கொண்டே இருந்தது . உணவும் , நீரும் இல்லாமல் உடல் சோர்ந்து போய்விட்டது.கிட்டத்தட்ட மயங்கி சரியும் நிலைக்கு வந்து விட்டது. கண் இருளத் தொடங்கியது.
அந்த நேரத்தில் ஞானி ஒருவர் அந்த வழியே வந்தார்.குரங்கு இருந்த நிலைமையைப் பார்த்ததும் நடந்ததை உணர்ந்து கொண்டார். குரங்கை நெருங்கி வந்தார்.சொந்தங்களெல்லாம் கைவிட்டுவிட்ட நிலையில் , தன்னை நோக்கி மனிதர்ஒருவர் வருவதைக் கண்ட குட்டிக் குரங்கிற்கு கொஞ்சம் நம்பிக்கை வந்தது.அவர் நெருங்கி வந்து சொன்னார் ,” எவ்வளவு நேரந்தான் பாம்பைக் கையிலேயே பிடிச்சிக்கிட்டு கஷ்டப்படப் போற? அதைக் கீழே போடு” என்றார்.குரங்கோ ,”ஐயய்யோ , பாம்பை நான் விட்டுட்டா அது என்னக் கொன்னுடும் ” என்றது. அவர் மீண்டும் சொன்னார் ,” பாம்பு செத்து ரொம்ப நேரமாச்சு. அதைக் கீழே வீசு “.அவர் வார்த்தயைக் கேட்ட குரங்கு பயத்துடனே பிடியைத் தளர்த்திப் பாம்பைக் கீழே போட்டது.ட . நிஜமாகவே பாம்பு ஏற்கனவே குரங்குப் பிடியில் செத்துதான் போயிருந்தது. அப்பாடா .குரங்குக்கு உயிர் வந்தது . அவரை நன்றியுடன் பார்த்தது .”இனிமே இந்த முட்டாள் தனம் பண்ணாதே ” என்றபடி ஞானி கடந்து போனார்.
நம்மில் எத்தனையோ பேர் மனக்கவலை என்ற செத்த பாம்பைக் கையில் பிடித்துக் கொண்டு விட முடியாமல் கதறிக் கொண்டிருக்கிறோம்.கவலைகளை விட்டொழியுங்கள்.
மகிழ்ச்சியாய் இருங்கள், , ,ஒவ்வொரு கெட்ட குணங்களும் ஒவ்வொரு நோயை உருவாக்கும்பெருமையும் கர்வமும் இதய நோய்களை உருவாக்கும்கவலையும் துயரமும் வயிற்று நோய்களை உருவாக்கும்
துக்கமும் அழுகையும் சுவாச நோய்களை உருவாக்கும்பயமும் சந்தேகமும் சிறுநீரக நோய்களை உருவாக்கும்எரிச்சலும் கோபமும் கல்லீரல் நோய்களை உருவாக்கும்அமைதியை விரும்புவதே அனைத்தையும் குணமாக்கும்.ரோக்கியமான உடலிலிருந்தே ஆரோக்கியமான சிந்தனைகள் பிறக்கும். உடலின், மனதின் தேவைகளுக்கு மதிப்பளியுங்கள்.
பசிக்கும் போது உணவருந்துங்கள். பசியை நீங்கள் புறக்கணித்தால் பசி உங்களைப் புறக்கணிக்கும்.எப்போதும் உடலின் அழைப்பை புறக்கணிக்காதீர்கள்.
ராமாவதாரத்துக்கும் கிருஷ்ணாவதாரத்துக்கும் ரசிக்கத்தக்க வேற்றுமைகள் உண்டு.
ராமன் நவமியில் பகல் வேளையில் அரண்மனையில் அவதாரம் செய்தான்.
கிருஷ்ணன் அஷ்டமியில் அர்த்த ராத்திரியில் சிறையில் அவதாரம் செய்தான்.
எண்களில் ஒன்பதை எப்படிப் பெருக்கினாலும் அது தன் நிலையில் மாறாது. அதைப் போன்றவன் ராமன்.
எட்டு என்ற எண், தன் நிலையில் பெருக்கும்போது குறுகிக் கொண்டே வந்து இறுதியில் மாயமாகி விடுகிறது. அதைப் போல தன்னை ஒளித்தும், நிதானம் காட்டி பின்னர் மாயையை விரட்டி தர்மத்தை நிலை நாட்டினான
கிருஷ்ணன்.
ஆகவேதான், ‘பகவத் கீதை’ என்ற உபதேசத்தை யுத்த பூமியில் விஜயனை முன்னிட்டு நமக்கெல்லாம் உபதேசம் செய்தான்.
ஒருவருக்கு நால்வராய் வாய்த்தது ராமாவதாரம்.
நால்வருக்கு ஒருவராய் நின்றது கிருஷ்ணாவதாரம்.
அதாவது, பிள்ளை இல்லையே என்று வருந்திய தசரதனுக்கு ராம, லக்ஷ்மண, பரத,
சத்ருக்னன் என்று நால்வராக வாய்த்தது ராமாவதாரம். வசுதேவர், தேவகி, நந்தகோபர், யசோதை என்கிற நால்வருக்கும் – கண்ணன் என்ற ஒருவனே, மகவாய் வாய்த்தது கிருஷ்ணாவதாரம்.
ராமாவதாரத்தில் சீதைக்குப் புகழ் அதிகம். சிறையிலிருந்து புகழ் பெற்றாள் சீதை. அதைத் தோற்கடிக்கும் விதமாக
பிறக்கும் போதே சிறையில் பிறந்து சாதனை செய்தது கிருஷ்ண சாமர்த்தியம்.
தூது போய் அனுமன் புகழ் பெற்ற சரிதம் ராமாயணம்.
அந்த தூதுப் புகழும் தனக்கே என்பதைக் காட்டியது கிருஷ்ணாவதாரம்.
எல்லாவற்றையும் விட மிக முக்கியம், இராமன், மனிதன் தெய்வமாகலாம் என்பதன் விளக்கம்.
கிருஷ்ணன், தெய்வமே மனிதனாக வரலாம் என்பதன் சுருக்கம்.
அதனால்தான் ராமனுக்கு விஸ்வரூபம் என்று எதுவும் இல்லை. கண்ணனுக்கு விஸ்வரூபம் என்பது சர்வ சாதாரணம்.
சூட்சுமமாகப் பார்த்தோமானால் கிருஷ்ணன் என்பது ஒரு சுவையான அனந்த நிலை, உத்சவ உற்சாகம், மன மோகன ஸ்வரூபம்….
கிருஷ்ணனுக்குப் பூப்போட்டு வணங்குவது மட்டும் பக்தியில்லை. தன்னையே ஒரு பூவைப் போல லேசாக்கிக் கொள்ளுதலே கிருஷ்ண அனுபவம்….
மகிழ்ச்சியாக இருப்பதற்குக் காரணங்கள் தேவையே இல்லை!அரண்மனையை ஒட்டி வசித்த பிச்சைக்காரன் ஒருவன், அந்த அரண்மனைக் கதவில் ஒட்டப்பட்டிருந்த அறிவிப்பைக் கண்டான். அதில், மன்னர் விருந்தளிக்கப் போவதாகவும், அரச உடை அணிந்து வருவோர் மட்டுமே அனுமதிக்கப்படுவர் என்றும் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது.பிச்சைக்காரன், தான் அணிந்திருந்த கந்தல் உடைகளை ஒருமுறை ஏற இறங்கப் பார்த்துக்கொண்டான். நிச்சயமாக அரசரும், அவருடைய குடும்பத்தினரும் மட்டுமே ராஜ உடை உடுத்தியிருக்க முடியும் என எண்ணினான்.திடீரென அவனுக்குள் ஓர் எண்ணம்… அந்த மாதிரி எண்ணுகிற அளவுக்குத் தனக்குள் ஏற்பட்ட துணிச்சலைப் பற்றி யோசித்த போதே, அவனுக்குள் நடுக்கம் ஏற்பட்டது. இருந்தாலும், தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு, அரண்மனை வாசலை அடைந்தான்.வாயிற்காவலனிடம், ”ராஜாவைப் பார்க்க வேண்டும்” என்றான். அந்தக் காவலன், அரசரிடம் அனுமதி வாங்கி வந்தான். உள்ளே வந்த பிச்சைக்காரனிடம், ”என்னைப் பார்க்கவேண்டும் என்றாயாமே?” என்றார் அரசர்.
”ஆமாம்! நீங்கள் அளிக்கும் விருந்தில் கலந்து கொள்ள எனக்கும் ஆசை. ஆனால், என்னிடம் ராஜ உடைகள் இல்லை. என்னை அதிகப்பிரசங்கி என நினைக்காவிட்டால், உங்களது பழைய ஆடையை அளித்து உதவினால், அதனை அணிந்துகொண்டு விருந்துக்கு வருவேன்” என்றான் மிகவும் பவ்வியமாக.அதே நேரம், மன்னர் என்ன சொல்வாரோ என நடுங்கியபடி, அவரையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். ஆனால் மன்னர், அவனுக்கு ராஜ உடை ஒன்றை வழங்கினார். அந்த உடையை உடுத்திக்கொண்டவன், கண்ணாடி முன் நின்று கவனித்தான்; தோற்றத்தில் கம்பீரம் மிளிர்வதைக் கண்டு வியந்தான்!அப்போது மன்னர் அவனிடம், ”விருந்தில் கலந்து கொள்வதற்குத் தகுதி உடையவனாகி விட்டாய். அதைவிட, முக்கியமான ஒன்று… இனி உனக்கு வேறெந்த உடையும் தேவைப் படாது. உன் ஆயுள் முழுவதும் இந்த உடை அப்படியே இருக்கும். துவைக்கவோ தூய்மைப் படுத்தவோ அவசியம் இருக்காது” என்றார். கண்ணீர்மல்க, மன்னருக்கு நன்றி கூறி விட்டுக் கிளம்ப யத்தனித்தவன்,மூலையில் கிடந்த தனது பழைய ஆடைகளைக் கவனித்தான். அவனது மனம் சற்றே சலனப்பட்டது. ‘ஒருவேளை, அரசர் கூறியது தவறாக இருந்து, இந்த உடைகள் கிழிந்துவிட்டால்… அப்போது நமக்குப் பழைய உடைகள் தேவைப்படுமே?!’ என யோசித்தவன், சட்டெனச் சென்று தன் பழைய உடைகளை வாரிக்கொண்டான்.
வீடு வாசல் இல்லாத அவனால், பழைய துணிகளை எங்கேயும் வைக்கமுடியவில்லை; எங்கே போனாலும் பழைய ஆடைகளையும் சுமந்தே திரிந்தான். மன்னர் அளித்த இரவு விருந்தையும் அவனால் மகிழ்ச்சியாக ஏற்க முடியவில்லை. அடிக்கடி கீழே விழுந்துவிடும் பழைய துணிகளைச் சேகரிக்கும் மும்முரத்தில், பரிமாறப்பட்ட பதார்த்தங்களைச் சரிவர ருசிக்க முடியவில்லை. அரசர் சொன்னது உண்மை என்பது நாளடைவில் அவனுக்குப் புரிந்தது.அவர் கொடுத்த ஆடை அழுக்காகவோ, கிழியவோ இல்லை. ஆனாலும், அந்த யாசகனுக்குப் பழைய உடைகள் மீது நாளுக்கு நாள் பிடிப்பு அதிகமானது.மக்களும் அவனது ராஜ உடையைக் கவனிக்காமல், அந்த கந்தல் மூட்டையையே பார்த்தனர். அவனைக் ‘கந்தல் பொதி கிழவன்’ என்றே அழைத்தனர்.இறக்கும் தருணத்தில் இருந்த அவனைப் பார்க்க, அரசர் வந்தார். அவனது தலைமாட்டில் இருந்த கந்தல் மூட்டையைப் பார்த்து, அரசரின் முகம் சோகமாவதைக் கண்டான்.ஆரம்பத்திலேயே அரசர் சொன்ன செய்தி நினைவுக்கு வந்தது. பழைய துணி மூட்டை, அவனது வாழ்நாளின் மொத்த மகிழ்ச்சியையுமே பறித்து விட்டது. அந்த யாசகனிடம் மட்டுமல்ல, நம் எல்லோரிடமும் அப்படியொரு மூட்டை இருக்கிறது.
அதனுள் விரோதம், கோபம், கவலை, சோகம், பகைமை… எனப் பல பெயர்களில் வேண்டாத பொருட்கள் இருக்கின்றன. அவற்றைப் பாதுகாப்பதிலேயே கவனம் செலுத்துவதால், நமது வாழ்வில் வீசுகின்ற மகிழ்ச்சித் தென்றலை நுகர முடியாமல் இருக்கிறோம். நம்முடைய தீராத கோபம், எத்தனை இன்பம் வந்தாலும், அதை ஏற்றுக் கொண்டு ஆனந்தப்பட முடியாமல் செய்துவிடுகிறது.நமது மகிழ்ச்சிக்கு மாபெரும் தடையாக இருப்பது நமது கடந்த காலம் பற்றிய சிந்தனைகளே! அவற்றை மூட்டையாகக் கட்டி நம் மேல் ஏற்றிக் கொண்டு, இறக்கி வைக்கமுடியாமல் இம்சைக்கு உள்ளாகிறோம்.நண்பர் ஒருவர் நம்மைப் பார்த்துப் புன்னகைக்கும் போது கூட, ‘நேற்று இவர் நம்மிடம் எரிச்சலுடன் நடந்து கொண்டாரே?’ என்ற கடந்த கால நினைவு, கதவைத் திறந்து கொண்டு உள்ளே வருகிறது. அவரோடு நம்மால் சகஜமாகப் பழகமுடிவதில்லை. செயற்கையான பிளாஸ்டிக் புன்னகையுடன் மனிதர்கள் வாழ ஆரம்பித்தால், வாழ்க்கை வறண்டு விடும்.*வாழ்க்கை தினமும் நமக்கு புதுத் துணிகளை நெய்து தருகிறது.* நமக்கோ, பழைய துணிகளில் ஒரு நூலைத் தூக்கி எறியவும் மனமில்லை. நம் வீடுகளில், என்றோ வாங்கிய பல பொருள்கள் நிரம்பி இருக்கின்றன. அவற்றால் எந்தப் பயனும் இல்லை
*நான் அகங்காரத்தை* *விட்டேன்… அதனால்தான் அந்த பகவானின் பாதம் சேர்ந்தேன்- துளசி இலை* *சொல்லும் பக்தி கதை*
ஒரு நாள் இலைகள் கூடி பேசினவாம் —- அப்போது “வாழை இலை சொன்னதாம்…”நான் தான் எல்லோரையும் விட ‘சிரேஷ்டம்’ (சிறப்பு) யார் வீட்டில், எங்கு ,எந்த சாப்பாடு இருந்தாலும் எல்லாவிதமான ருசியான பதார்த்தங்களை முதலில் எனக்கு போட்டு, என் மூலம் தான் சாப்பிடுகிறார்கள் அதனால் நான் தான் சிரேஷ்டம் என்றதாம் .*
வாழை இலையின் பக்கத்திலிருந்த வெற்றிலை குபீரென்று சிரித்து ….’ அட பைத்தியமே , ‘நீ என்ன ஸ்ரேஷ்டம்? நன்றாக சாப்பிட்டு முடித்ததும் உன்னை ‘குப்பைத் தொட்டியில் ‘அல்லவா வீசி எறிகிறார்கள், என கிண்டல் அடித்தது .* உன்னை விட நான் தான் சிரேஷ்டம், தெரியுமா? ‘மடத்து’ சமையல் ருசியில் அனைவரும் வயிறு நிறைய..ஏன் அதற்கு மேலும் நிறைய சாப்பிட்டு விடுவார்கள்….. மடத்து சாப்பாட்டின் ருசி அப்படிப்பட்டது, நெஞ்சு நிறைய சாப்பிட்டவர்கள் அடுத்து , அது ஜீரணமாக தேடுவது என்னைத்தான் வயிற்றிலிருக்கும் சாப்பாடு ஜீரணமாக நான் மிக, மிகத் தேவை அதனால் நான் தான் மிகச் சிரேஷ்டம் என பதிலளித்ததாம் வெற்றிலை.!*
இதைக் கேட்ட கருவேப்பிலை சொன்னதாம்….. என்ன? நீ தான் சிரேஷ்டமா? என்ன ஒரு முட்டாள் தனமாக பேசுகிறாய்….. ஜீரணமாக உன்னை உபயோகித்துவிட்டு சக்கையாக்கி!! உன்னை “தூ’ என துப்பி விட்டு போகிறார்கள்…..ரோடெல்லாம் உன்னால் அசுத்தம்….’நீ என்ன சிரேஷ்டம் ?….என கூறிய கருவேப்பிலை, ‘ நான் தான் மிக மிக முக்கியமானவன், எங்கு சாப்பாடு நடந்தாலும், எந்த சமையல் ஆனாலும், நான் இல்லாமல் ருசிக்குமா? அனைத்து சமையலிலும் என் தாளிப்பு இல்லாமல் ருசிக்காது, அதனால் நான் தான் ஒசத்தி, சிரேஷ்டம் என்றதாம் கருவேப்பிலை……..*
வாழை இலையும் ,வெற்றிலையும் குபீரெனச் சிரித்ததாம்….. சமையல் ஆகும் வரைத் தான் உன் ஆட்டமெல்லாம்,…இலைக்கு வந்ததும் ,முதலில் உன்னை சாப்பாட்டில் இருந்து ஒதுக்கி வைத்து தானே சாப்பிடுகிறார்கள்….ஒதுக்கப்பட்ட நீ என்ன சிரேஷ்டம்? எனச் சொல்லி கேலி செய்ததாம் இரண்டும்.* *இதையெல்லாம் கேட்டும் மவுனமாக இருந்த ஒரு இலையை, பக்தர் எடுத்து தெய்வத்தின் மேல் சூட்டினார் , தெய்வத்தின் மார்பில் அமர்ந்த அந்த இலை சொன்னதாம்……”நான் துளசி”*
வாழை இலையே!!!! நீ தான் ஒசத்தி ,சிரேஷ்டம் என பேசினாய், அகங்காரப்பட்டாய்……. அதனால் நீ குப்பை தொட்டிக்கு போனாய்.* வெற்றிலையே!! உன் கர்வப் பேச்சால் நீயும் அகங்காரம் கொண்டாய் அதனால் நீ தெருவிற்கு போனாய்…* கருவேப்பிலையே!!! ”நான்’ தான் சிரேஷ்டம் என அகங்காரப் பட்டாய், அதனால் இலையின் வெளியில் தள்ளப்பட்டாய்…..* நான் அகங்காரத்தை விட்டேன்… அதனால் அந்த பகவானின் பாதம் சேர்ந்தேன் ‘ நான் துளசி’ என்றதாம்.* *”அகங்காரத்தை விட்டதால்தான் என்றும் அந்த ஆண்டவனை அலங்கரிக்கிறேன்…. துளசி இல்லாத ஹரி பூஜையே முழுமையாகாது, அவனுள் ஐக்கியமானேன் என பணிவாக சொன்னதாம் துளசி.* பெருமாள் சந்நிதியில், துளசி தீர்த்தம் தரும் போது, அதைப் பெறுகிற வேளையில், இந்த ஸ்லோகத்தைச் சொல்லி தீர்த்தம் பருகுவது, மகா புண்ணியம் என்கிறார்கள் ஆச்சார்யர்கள். சகல தோஷங்களையும் நோய்களையும் தீர்த்தருளும் என்கிறார்கள். துளசி தீர்த்தம் பெறும் போது…
*அகால* *ம்ருத்யு ஹரணம்* *ஸர்வ வியாதி நிவாரணம்* *ஸமஸ்த பாப ஸமனம்* *விஷ்ணு பாதோதகம் சுபம்* … என்று சொல்லிவிட்டு, துளசி தீர்த்தம் பருகுங்கள். பருகி முடித்ததும் ‘நாராயணா’ என்று மூன்று முறை சொல்லுங்கள். அனைத்து கடாட்சங்களும் கிடைக்கப் பெறுவீர்கள். ” நான்” எனும் அகங்காரத்தை(அகந்தை) ஒழிந்தால் தான் , நாம் அந்த இறைவனின் திருவடியை அடைவோம் இறைவனின் அன்புக்கு பாத்திரமாவோம்.*
பெருமாளின் சயன திருக்கோலங்கள் தலங்கள் பாற்கடலில் பள்ளிகொண்டிருக்கும் பரந்தாமன், தன் திரு உருவத்தைப் பூவுலக மாந்தர்கள் அனைவரும் தரிசிக்க வேண்டுமென்று திருவுள்ளம் கொண்டு, அர்ச்சா மூர்த்தியாகப் பூவுலகில் பல திவ்யதேசங்க ளில் எழுந்தருளியிருக்கிறார்.
அவற்றுள்ளும் பல தலங்களில் பாற்கடலைப்போலவே சயனக் கோலத்தில் காட்சிதருகிறார். உலக மக்களில், பெருமாளை வழிபடும் அன்பர்கள் அனைவரும் வாழ்க்கையின் நிறைவில் வைகுண்டத்திலிருக்கும் பரந்தாமனின் திருவடிகளை அடைய வேண்டுமென்றே விரும்புவார்கள். அதன் பொருட்டே பூவுலகின் 108 திவ்ய தேசங்களில் எழுந்தருளியிருக்கும் பெருமாளை தரிசித்து வழிபடுகிறார்கள். திவ்ய தேசங்களில் பெருமாள் ஸ்தாபனா (நின்ற திருக்கோலம்) ; அஸ்தாபனா (அமர்ந்த கோலம்); ஸமஸ்தாபனா (படுத்திருக்கும் கோலம்); பரஸ்தாபனா (வாகனத்தில் எழுந்தருளியிருக்கும் கோலம்) போன்ற பல்வேறு சயனத் திருக்கோலங்கள் மூலம் காட்சிதருகிறார். 108 திவ்ய தேசங்களையும் தரிசிப்பவர்களுக்கு, வைகுண்ட பதவி கிடைக்கும்’ என்பது வைஷ்ணவர்களின் நம்பிக்கை. இங்கே, சயனக் கோலத்தில் பெருமாள் காட்சிதரும் திருத்தலங்களையும், பெருமாளின் சயன வகைகளையும் பார்ப்போம்.
ஜல சயனம்
-மனிதனாகப் பிறப்பெடுத்தவர்கள் அனைவரும் காண விரும்பும் அற்புதக் காட்சி இது. திருப்பாற்கடலில் ஆதிசேஷன் மீது பள்ளிகொண்டிருக்கும் திருமாலின் சயனக் கோலமே, ஜல சயனம். ஜல சயனத்தில் பெருமாள் கடல் மகள் நாச்சியார், பூமி தேவி மற்றும் திருமகளுடன் காட்சிதருவார். மண்ணில் பிறந்தவர்கள், தங்கள் பூத உடலுடன் சென்று தரிசிக்க முடியாத பெருமாளின் சயனக் காட்சி இது ஒன்று மட்டுமே.
அனந்த சயனம் – பத்மநாபசாமி, திருவனந்தபுரம் *அனந்த சயனம்* அனந்தன்’ எனும் இந்திர உலகத்தின் தேவன் ஆதிசேஷன். ஆயிரம் தலைகொண்ட ஆதிசேஷ நாகத்தின்மீது, பெருமாள் பாற்கடலில் யோக நித்திரை கொள்வதையே அனந்த சயனம்’ என்பார்கள். திருவனந்தபுரம் பத்மநாப சுவாமி, அனந்த சயனக் கோலத்தில்தான் பக்தர்களுக்குக் காட்சிதருகிறார். தூய்மையான பக்தியுடன் அனந்த பத்மநாபரை வணங்கினால் பாவம் நீங்கி, செல்வம் பெருகும் என்பது நம்பிக்கை.
தல சயனம் – மாமல்லை* திருமால், உபதேச முத்திரையுடன் வலது கையை மார்பின்மீது வைத்தபடி ஆதிசேஷன்மீது கடல் மல்லையில் பள்ளிகொண்டிருக்கும் காட்சியை தல சயனம்’ என்பார்கள். இங்கு, மூலவரே ஸ்தல சயனப் பெருமாள்’ என்றுதான் அழைக்கப்படுகிறார். புண்டரீக மகரிஷிக்குக் காட்சியளித்ததைப்போலவே தரையில் படுத்து, பக்தர்களுக்கும் காட்சியளிக்கி றார். ஸ்தல சயனப் பெருமாளை வணங்கினால் முற்பிறப்பில் செய்த பாவங்கள் விலகும் என்பது நம்பிக்கை.
*புஜங்க சயனம் – திருவரங்கம்* ‘அரங்கனைக் கண்டதும் பண்ணிய பாவமெல்லாம் என்னைவிட்டுப் பறந்தோடிவிட்டது’ என்று திருமங்கையாழ்வாரால் பாடப்பட்ட பெருமாளின் சயனம்தான், திருவரங்கம் புஜங்க சயனம். இதை, சேஷ சயனம்’ என்றும் கூறுகிறார்கள். `பூலோக வைகுண்டம்’ எனப் போற்றப்படும் திருவரங்கநாதனைத் தரிசித்தால், பாற்கடலில் பள்ளிகொண்டிருக்கும் ஜல சயனப் பெருமாளை வணங்கிய புண்ணியம் கிடைக்கும்.
உத்தியோக சயனம் – சாரங்கபாணிப் பெருமாள் கோயில் *சாரங்கபாணி கோயில்* சாரங்கபாணிப் பெருமாள் திருமழிசையாழ்வாருக்காக சயனத்திலிருந்து எழுந்து பேசுவதுபோலவே, உத்தியோக சயனத்தில் காட்சி தருகிறார். வேறெங்கும் காண முடியாத இந்த அற்புதக் காட்சியை திருக்குடந்தை சாரங்கபாணிப் பெருமாள் கோயிலில் மட்டுமே தரிசிக்க முடியும்.
வீர சயனம் – வீரராகவப் பெருமாள் கோயில், திருவள்ளூர் *வீரராகவப் பெருமாள்* உண்ட மயக்கத்தில் ‘எங்கு உறங்கலாம்?’ என்று சாலிஹோத்ர முனிவரிடம் பெருமாள் கேட்க, முனிவர் சுட்டிக்காட்டிய இடத்தில் தெற்கு நோக்கி ஆதிசேஷன் மீது பள்ளிகொண்டார் பெருமாள். ‘ராவணனைக் கொன்ற ராமன்தான் பெருமாளாகக் காட்சியளிக்கி றார்’ என்று பாடிய திருமங்கை ஆழ்வாருக்கு, வீரராகவப் பெருமாளாகவே திருவள்ளூரில் காட்சி யளிக்கிறார். வீரராகவப் பெருமாளின் சயனம் ‘வீர சயனம்’ எனப்படுகிறது. இங்கு, வீர சயனத்தில் பள்ளிகொண்டிருக்கும் பெருமாளை வணங்கி, தானம் செய்தால், பலன் பன்மடங்காகப் பெருகும் என்பது நம்பிக்கை.
யோக சயனம் – கோவிந்தராஜப் பெருமாள், திருச்சித்திரக் கூடம் *ஆதிஜகந்தார்* சிதம்பரம் திருச்சித்திரக்கூடத்தில், கோவிந்தராஜப் பெருமாள் யோக சயனத்தில், தாயார் புண்டரீக வல்லியுடன் காட்சியளிக்கிறார். ஆதிசேஷன்மீது பள்ளிகொண்டிருக்கும் கோவிந்தராஜப் பெருமாள் யோக நிலையில் காணப்படுவதால், இவரது சயனத்தை ‘யோக சயனம்’ என்று கூறுகிறார்கள். யோக சயனப் பெருமாளை வணங்கினால், அனைத்துப் பாவங்களும் விலகும் என்று கூறுகிறார்கள்.
தர்ப்ப சயனம் – ஆதிஜகந்நாதர், திருப்புல்லாணி *ஆதிஜகந்நாதர்* மற்ற தலங்களில், பெருமாள்தான் பல்வேறு சயனக் கோலங்களில் அருள்கிறார். ஆனால், திருப்புல்லாணி திருத்தலத்தில் மகாவிஷ்ணுவின் அவதாரமான ஶ்ரீராமபிரான் சயனக் கோலத்தில் அருள்கிறார். ஆதிசேஷன் லட்சுமணனாக அவதரித்திருந்தபடியால், ராமபிரான் இந்தத் தலத்தில் தர்ப்பைப் பாயில் சயனக் கோலம் கொண்டிருக்கிறார். இந்தத் தலத்து ஆதிஜகந்நாத பெருமாளை வழிபட்ட பிறகே, தசரதர் புத்திரகாமேஷ்டி யாகம் செய்ததாகச் சொல்லப்படுகிறது.
பத்ர சயனம் (ஆலிலை சயனம்) – வடபத்ர சாயி, ஸ்ரீவில்லிப்புத்தூர் பத்ர’ என்றால் ஆலமர இலை என்று பொருள். பெயருக்கு ஏற்ப பெருமாள் வடபத்ர சயனத்தில் ஸ்ரீவில்லிப்புத்தூரில் காட்சியளிக்கிறார். அதனால், மூலவரும் ‘வடபத்ர சாயி’ என்றே வணங்கப்படுகிறார். பக்தர்களின் பாவத்தைப் போக்கவே வடபத்ரசாயி பெருமாள் சுதபா முனிவரின் வேண்டுகோளின்படி காட்சியளித்தார் என்கின்றன புராணங்கள். இவரை வழிபட்டால், கல்யாண வரம் கூடும் என்பது ஐதீகம்
மாணிக்க சயனம் – நீர் வண்ணன், திருநீர்மலை *திருநீர்மலை* நீர் வண்ணன்’, `நீலமுகில் கண்ணன்’ என பக்தர்களால் அழைக்கப்படும் பெருமாள், நான்கு கரங்களுடன் மாணிக்க சயனத்தில் திருநீர்மலையில் காட்சியளிக்கிறார். பூலோக அவதாரத்தை முடித்த பிறகு வைகுண்டம் செல்லும் பெருமாள் இங்கு நின்றான், இருந்தான், கிடந்தான், நடந்தான் என்று அனைத்து நிலைகளிலும் காட்சிதருவதைத் தரிசிக்கலாம். மாணிக்க சயனப் பெருமாளை வணங்கினால் ஆயுள் விருத்தி கிடைக்கும் என்பது நம்பிக்கை.
எங்கும் நீக்கமற நிறைந்திருக்கும் பெருமாளின் சயனக் காட்சிகளை வணங்கி, அவனது பேரருளைப் பெற்று, பெறற்கரிய பதவியான வைகுண்டப் பதவியை அடைவோமாக! ஓம் நமோ நாராயணாய
