இரும்பை வேறு எந்த பொருளாலும் அழித்துவிட முடியாது. இரும்பு அழிய வேண்டுமென்றால் துருப்பிடித்து அதுவாகவே அழிந்தால் தான் உண்டு. இதேதான் நமக்கும். நம் சிந்தனை சிதைந்து நாமாகவே அழிந்தால்தான் உண்டு. நாம் உறுதியாக நின்றுவிட்டால் எப்பேர்ப்பட்டவனாலும் நம்மை அழித்துவிட முடியாது. எவ்வளவு பெரிய சோதனையாலும் நம்மை வீழ்த்திவிட முடியாது. நாம் முடங்குவதாகவும், தோற்பதாகவும் உருவாகிற தோற்றங்கள் எல்லாம் தற்காலிகமானவை.எந்த வெற்றியும் நிலையானது இல்லை . எந்தத் தோல்வியும் நிரந்தரமானது இல்லை. இன்றைக்கு வேண்டுமானால் எதிரியின் கை ஓங்கி இருக்கலாம். நம் துக்கத்தின் அளவு உயர்ந்து இருக்கலாம். அது நிரந்தரமான ஓங்குதல் இல்லை. அது வலிமையான துக்கமில்லை. துக்கத்தின் சுவடு நிச்சயமாகக் கரையும். எனக்கு எப்பொழுதெல்லாம் மனம் சோர்வடைகிறதோ அப்பொழுதெல்லாம் இத்தகைய மனிதர்களைத்தான் நினைத்துக் கொள்கிறேன். காய்ச்சல் வந்துவிட்டது . உடலில் சர்க்கரை அதிகரித்து விட்டது; ப்ரஷர் ஏறிவிட்டது என்று முடங்கிக் கொள்வதற்கும் சிறகுகளைச் சுருக்கிக் கொள்வதற்கும் ஆயிரம் காரணங்களை தேடுகிறவர்களுக்கு இவரைப் போன்றவர்கள்தான் டானிக் பாட்டில்கள். என்னதான் ஆகிவிடும்..? ஒரு கை பார்த்துவிடலாம். இங்கு யாருக்குத்தான் பிரச்சினையில்லை? எறும்பிலிருந்து யானை வரைக்கும் அத்தனை உயிரினங்களுக்கும் பிரச்சினைகள் தான். மனிதர்கள்தான் எல்லாவற்றையும் மண்டையில் ஏற்றி நாளை எப்படிச் சமாளிப்பது..? நாளைக் கழித்து எப்படிச் சமாளிப்பது..? அடுத்த ஆண்டு என்ன செய்வது என்று ஆயிரத்தெட்டுக் குழப்பங்களில் சிக்கிச் சின்னாபின்னமாகிறோம். எல்லாவற்றையும் சற்றே ஒதுக்கி வைத்துப் பார்ப்போம். இன்றைய கணத்தை வாழ்ந்து பார்க்கலாம். இன்றைய தினத்தில் செய்ய வேண்டிய வேலைகளைச் செய்யலாம். நாளை நடப்பதை நாளை பார்த்துக் கொள்ளலாம். செத்துப்போவது பெரிய காரியமே இல்லை. ஒன்றரை நிமிட வேலைதான். அதோடு எல்லாம் முடிந்தது. ஆனால் இனி எந்தக் காலத்திலும் இந்த பூமியில் வாழ்வதற்கான வாய்ப்பே கிடைக்கப் போவதில்லை. அவ்வளவு சீக்கிரமாக முடித்துக் கொள்வதற்காக இவ்வளவு சிரமப்பட்டோம்? நம் அத்தனை சுமைகளையும் துன்பங்களையும் தூக்கி நம்மைச் சார்ந்தவர்களிடம் கொடுத்துவிட்டுப் போவதுதான் நம் பிறப்பின் அர்த்தமா? ஓர் எறும்பைப் பிடித்துத் தண்ணீரில் போட்டால் அது கடைசி மூச்சு வரைக்கும் போராடிப் பார்த்துவிட்டுத்தான் சாகிறது. ஒரு மீனைத் தூக்கி தரையில் வீசினால் அதுவும் கடைசி மூச்சு வரைக்கும் தம் கட்டி பார்த்து விடுகிறது. மனிதர்கள் நமக்கு என்ன? நாம் மட்டும் ஏன் இடையிலேயே மூச்சை நிறுத்திக் கொள்ள வேண்டும்? நம்மிடம் உயிர் இருக்கிறதா..? தெளிவான சிந்தனை இருக்கிறதா? அது போதும். எல்லாவற்றையும் சமாளித்துவிடலாம். யார் எதிர்த்தாலும் மோதிப் பார்த்துவிடலாம். நம்பிக்கைதான் வாழ்க்கை. கடைசி வரைக்கும் முயற்சித்துப் பார்த்துவிட்டேன் இனி வாய்ப்பில்லை என்று சொல்வதே கூட அவநம்பிக்கை தான். அதை உடைத்து நொறுக்கினால் போதும். அந்தச் சுவருக்கு அப்பால் காத்திருக்கும் வெற்றி நமக்குத்தான்.
நிறங்களுக்குள் யார் உயர்ந்தவர் என்ற சர்ச்சை எழுந்தது. முதலில் எழுந்த நீலம் மற்றவரை அலட்சியமாக பார்த்துவிட்டு உலகமே என்னுடைய நிறத்தால் ஆனது கடல் வானம் எங்கும் என் நிறமே நானே உலகில் உயர்ந்தவன் என்றது. அடுத்ததாக சிவப்பு எல்லா உயிர்களின் உடம்பில் ஓடும்குருதி என் நிறமே ஆபத்து காலத்தில் அபாய எச்சரிக்கை செய்ய என்னையே பயன்படுத்துவர் பரபரப்புடன் இருந்த பச்சை உலகமே என்னைத்தான் விரும்பும் வளத்தை குறிப்பது என் நிறமே என்றது. தாமதமாக வந்த வெள்ளையோ வெள்ளைக்கு இல்லை கள்ளச்சிந்தை தூய்மை என்ற எண்ணமே என்னிலிருந்து எழுந்தது தான் பலர் கூடும் சபையில் எனக்கு தனிமதிப்பு உண்டு என்றது. இப்படி நிறங்கள் தங்களின் பெருமைகளை அடுக்கிக் கொண்டு செல்ல இறுதியில் கைகலப்பு ஏற்பட்டது முடிவாக அவை தீர்வு அளிக்கும்படி கடவுளிடம் முறையிட்டன.
அப்போது வானில் மின்னலுடன் இடி முழங்கியது. பயந்து போன நிறங்கள் ஒன்றோடொன்ரு இணைந்து வானவில்லாக மாறி காட்சியளித்தன. கடவுள் சிரித்தபடி நீங்கள் சண்டையிடுவதில் என்ன பெருமை இருக்கிறது. ஒருவரோடு ஒருவர் இணைந்து இருப்பதில் எத்தனை அழகு பாருங்கள் எப்போதும் சமாதானமாக வாழுங்கள் என்றார் பிறரோடு இணைந்து இயங்குவது தான் பெருமை.
பறவைகளில் கழுகுகள் மிக சக்தி வாய்ந்தவை. அவை மிக உயரமாகப் பறக்கக் கூடியவை. அவற்றை வலிமை மற்றும் தைரியம் ஆகியவற்றின் சின்னமாகக் கருதுகின்றோம். ஆனால் அந்தக் கழுகுகளின் பறக்கும் சாகச சக்திகளும், வலிமையும், தைரியமும் பிறப்பிலேயே வருபவை அல்ல. அவை கழுகுகளால் ஒரு கட்டத்தில் கற்றுக் கொள்ளப்படுபவை தான்.குஞ்சுகளாகக் கூட்டில் சுகமாக, பாதுகாப்பாக இருக்கும் போது கழுகுகள் பலவீனமாகவே இருக்கின்றன. அவை அப்படியே சுகமாகவும், பாதுகாப்பாகவுமே இருந்து விட்டால் வலிமையாகவும், சுதந்திரமாகவும் மாறுவது சாத்தியமல்ல.எனவே குஞ்சுகளாக இருக்கும் போது வேண்டிய உணவளித்து, பாதுகாப்பாக வைத்திருக்கும் தாய்ப்பறவை குஞ்சுகள் பறக்க வேண்டிய காலம் வரும் போது மாறி விடுகின்றது.
முதலில் கூடுகளில் மெத்தென இருக்கும் படுக்கையினைக் கலைத்து சிறு குச்சிகளின் கூர்மையான பகுதிகள் வெளிப்படும்படி செய்து கூட்டை சொகுசாகத் தங்க வசதியற்றபடி செய்து விடுகின்றது. பின் தன் சிறகுகளால் குஞ்சினை அடித்து இருக்கும் இடத்தை விட்டுச் செல்லத் தூண்டுகின்றது.
தாய்ப் பறவையின் இம்சை தாங்க முடியாத கழுகுக்குஞ்சு கூட்டின் விளிம்புவரை வந்து நிற்கின்றது. அது வரை பறந்தறியாத குஞ்சு கூட்டின் வெளியே உள்ள உலகத்தின் ஆழத்தையும் உயரத்தையும் விஸ்தீரணத்தையும் பார்த்து மலைத்து நிற்கின்றது.அந்தப் பிரம்மாண்டமான உலகத்தில் தனித்துப் பயணிக்க தைரியமற்று பலவீனமாக நிற்கின்றது.அது ஒவ்வொரு குஞ்சும் தன் வாழ்க்கையில் சந்தித்தாக வேண்டிய ஒரு முக்கியமான தவிர்க்க முடியாத கட்டம்.அந்த நேரத்தில் அந்தக் குஞ்சையே தீர்மானிக்க விட்டால் அது கூட்டிலேயே பாதுகாப்பாகத் தங்கி விட முடிவெடுக்கலாம். ஆனால் கூடு என்பது என்றென்றைக்கும் பாதுகாப்பாகத் தங்கி விடக் கூடிய இடமல்ல. சுயமாகப் பறப்பதும் இயங்குவதுமே ஒரு கழுகுக்கு நிரந்தரப் பாதுகாப்பு என்பதைத் தாய்ப்பறவை அறியும்.அந்தக் கழுகுக்குஞ்சு கூட்டின் விளிம்பில் என்ன செய்வதென்று அறியாமல் வெளியே எட்டிப் பார்த்துக் கொண்டு இருக்கும் அந்தக் கட்டத்தில் தாய்ப்பறவை அந்தக் குஞ்சின் உணர்வுகளை லட்சியம் செய்யாமல் குஞ்சை கூட்டிலிருந்து வெளியே தள்ளி விடுகிறது.அந்த எதிர்பாராத தருணத்தில் கழுகுக்குஞ்சு கஷ்டப்பட்டு சிறகடித்துப் பறக்க முயற்சி செய்கின்றது. முதல் முறையிலேயே கற்று விடும் கலையல்ல அது.குஞ்சு காற்றில் சிறகடித்துப் பறக்க முடியாமல் கீழே விழ ஆரம்பிக்கும் நேரத்தில் தாய்க்கழுகு வேகமாக வந்து தன் குஞ்சைப் பிடித்துக் கொள்கிறது.குஞ்சு மீண்டும் தாயின் பிடியில் பத்திரமாக இருப்பதாக எண்ணி நிம்மதியடைகிறது. அந்த நிம்மதி சொற்ப நேரம் தான். தன் குஞ்சைப் பிடித்துக் கொண்டு வானுயரப் பறக்கும் தாய்க்கழுகு மீண்டும் அந்தக் கழுகுக்குஞ்சை அந்தரத்தில் விட்டு விடுகிறது.மறுபடி காற்று வெளியில் சிறகடித்துப் பறக்க வேண்டிய நிர்ப்பந்தத்திற்கு அந்தக் குஞ்சு உள்ளாகிறது.இப்படியே குஞ்சை வெளியே தள்ளி விடுவதும், காப்பாற்றுவதுமாகப் பல முறை நடக்கும் இந்தப் பயிற்சியில் கழுகுக் குஞ்சின் சிறகுகள் பலம் பெறுகின்றன. காற்று வெளியில் பறக்கும் கலையையும் விரைவில் கழுகுக்குஞ்சு கற்றுக் கொள்கிறது.அது சுதந்திரமாக, ஆனந்தமாக, தைரியமாக வானோக்கிப் பறக்க ஆரம்பிக்கிறது.கழுகுக் குஞ்சு முதல் முறையாக கூட்டுக்கு வெளியே உள்ள உலகத்தின் பிரம்மாண்டத்தைக் கண்டு பயந்து தயங்கி நிற்கும் .அந்தத் தருணத்தில் தாய்க்கழுகு அதனை முன்னோக்கித் தள்ளியிரா விட்டால் அந்த சுதந்திரத்தையும், ஆனந்தத்தையும், தைரியத்தையும் அந்தக் கழுகுக்குஞ்சு தன் வாழ்நாளில் என்றென்றைக்கும் கண்டிருக்க முடியாது.பறக்க அறியாத அந்தக் குஞ்சை கூட்டினை விட்டு வெளியே தாய்ப்பறவை தள்ளிய போது அது ஒருவிதக் கொடூரச் செயலாகத் தோன்றினாலும் பொறுத்திருந்து விளைவைப் பார்க்கும் யாருமே அந்தச் செயல் அந்தக் குஞ்சிற்குப் பேருதவி என்பதை மறுக்க முடியாது…
ஒவ்வொரு புதிய சூழ்நிலையும் யாருக்கும் ஒருவித பதட்டத்தையும், பயத்தையும் ஏற்படுத்தக் கூடும். ஆனால் அந்தக் காரணத்திற்காகவே அந்த சூழ்நிலைகளையும், அனுபவத்தையும் மறுப்பது வாழ்வின் பொருளையே மறுப்பது போலத் தான்.கப்பல் துறைமுகத்தில் இருப்பது தான் அதற்கு முழுப்பாதுகாப்பாக இருக்கலாம். ஆனால் கப்பலை உருவாக்குவது அதை துறைமுகத்தில் நிறுத்தி வைக்க அல்ல. கப்பலின் உபயோகமும் அப்படி நிறுத்தி வைப்பதில் இல்லை.கழுகிற்கும், கப்பலுக்கும் மட்டுமல்ல, மனிதனுக்கும் இந்த உண்மை பொருந்தும்.தாய்க்கழுகு தான் குஞ்சாக இருக்கையில் முதல் முதலில் தள்ளப்பட்டதை எண்ணிப்பார்த்து “நான் பட்ட அந்தக் கஷ்டம் என் குஞ்சு படக்கூடாது. என் குஞ்சிற்கு அந்தப் பயங்கர அனுபவம் வராமல் பார்த்துக் கொள்வேன்” என்று நினைக்குமானால் அதன் குஞ்சு பலவீனமான குஞ்சாகவே கூட்டிலேயே இருந்து இறக்க நேரிடும்.ஆனால் அந்த முட்டாள்தனத்தை தாய்க்கழுகு செய்ததாக சரித்திரம் இல்லைஅந்த தாய்க்கழுகின் அறிவுமுதிர்ச்சி பல பெற்றோர்களிடம் இருப்பதில்லை. “நான் பட்ட கஷ்டங்கள் என் குழந்தைகள் படக்கூடாது” என்று சொல்லக்கூடிய பெற்றோர்களை இன்று நாம் நிறையவே பார்க்கிறோம்.
ஒரு காலத்தில் கூட்டுக் குடும்பமும் அதில் கும்பலாகக் குழந்தைகளும் இருந்த போது பெற்றோர்களுக்குத் தங்கள் ஒவ்வொரு குழந்தை மீதும் தனிக்கவனம் வைக்க நேரம் இருந்ததில்லை. அதற்கான அவசியம் இருப்பதாகவும் அவர்கள் நினைத்ததில்லை.ஆனால் இந்தக் காலத்தில் ஓரிரு குழந்தைகள் மட்டுமே உள்ள நிலையில் பெற்றோர்கள் தங்கள் குழந்தைகளுக்கு மிக நல்ல வாழ்க்கை அமைத்துக் கொடுக்க வேண்டும் என்பதில் குறியாக இருக்கிறார்கள். அதில் தவறில்லை.ஆனால் தான் பட்ட கஷ்டங்கள் எதையும் தங்கள் குழந்தைகள் படக்கூடாது என்று நினைக்கும் போது பாசமிகுதியால் அவர்கள் அந்தக் கஷ்டங்கள் தந்த பாடங்களின் பயனைத் தங்கள் பிள்ளைகளுக்கு அளிக்கத் தவறி விடுகிறார்கள்.அதற்காக “நான் அந்தக் காலம் பள்ளிக்கூடம் செல்ல பல மைல்கள் நடந்தேன். அதனால் நீயும் நட” என்று பெற்றோர்கள் சொல்ல வேண்டும் என்று சொல்லவில்லை. வசதிகளும், வாய்ப்புகளும் பெருகி உள்ள இந்தக் காலத்தில் அப்படிச் சொல்வது அபத்தமாகத் தான் இருக்கும்.
இன்றைய நவீன வசதி வாய்ப்புகளின் பலனை பிள்ளைகளுக்கு அளிப்பது மிகவும் அவசியமே.தேவையே இல்லாத கஷ்டங்களை பிள்ளைகள் படத் தேவையில்லைதான். ஆனால் ‘எந்தக் கஷ்டமும், எந்தக் கசப்பான அனுபவமும் என் பிள்ளை படக்கூடாது’ என்று நினைப்பது அந்தப் பிள்ளையின் உண்மையான வளர்ச்சியைக் குலைக்கும் செயலே ஆகும்.வாழ்க்கையில் சில கஷ்டங்களும், சில கசப்பான அனுபவங்களும் மனிதனுக்கு அவசியமானவையே…அவற்றில் வாழ்ந்து தேர்ச்சி அடையும் போது தான் அவன் வலிமை அடைகிறான்.அவற்றிலிருந்து பாதுகாப்பளிப்பதாகப் பெற்றோர் நினைப்பது அவனுக்கு வாழ்க்கையையே மறுப்பது போலத் தான்.சில கஷ்டங்கள் பிள்ளைகள் படும் போது பெற்றோர்களுக்கு மனம் வருத்தமாக இருக்கலாம்.
ஆனால் …கஷ்டங்களே இல்லாமல் இருப்பது வாழ்க்கை அல்ல.வாழ்க்கையின் அர்த்தமும் அல்ல.அது சாத்தியமும் அல்ல.கஷ்டம் காணாத மனிதர்கள் சாதித்ததாக வரலாறும் இல்லை.கஷ்டம் அனுபவிக்காத பிள்ளைகள் தந்தைக்கு பின் நிற்கதியில் நிற்பதை நாம் நம் வாழ்வில் அன்றாடம் கண்டு கொண்டே இருக்கிறோம்.நம்ம பிள்ளைகளுக்கு நாம் நல்லது செய்யணும்னா?!
நீந்த கற்று கொடுப்போம்…நீந்துவது அவர்கள் கடமை..
நான் பட்ட கஷ்டங்கள் என் குழந்தைகள் படக்கூடாது” – இது நல்லதா ?
ஒரு கிராமத்தில் ஒருவர் இரும்பு சாமான்கள் செய்து அதை விற்று வாழ்க்கை நடத்தி வந்தார். அவருக்கு அன்பும், அழகும் நிறைந்த மனைவி இருந்தாள். மகிழ்ச்சியாக சென்று கொண்டிருந்த அவரது வாழ்க்கையில் சோதனைக் காலம் வந்தது. அவர் செய்து கொண்டு இருந்த தொழில் நலிவு அடைந்தது. இதனால் வருமானம் குறைந்து அன்றாட உணவுக்கே வறுமை என்ற நிலை வந்து விட்டது. இதனால் அவர் மனதில் விரக்தி குடி கொண்டது.ஒருநாள் அவர் மாலைவேளையில் வானத்து நட்சத்திரங்களைப் பார்த்துக் கொண்டு இருந்தார். அவரது மனதில் எதிர்காலம் குறித்த கவலைகள் எழுந்து கண்ணீர் துளிகளாய் வலிந்து ஓடியது. இதைக் கண்ட மனைவி ஆறுதலாய்ப் பேசினாள். என்னங்க, எதுக்கு இப்படிக் கண் கலங்குறீங்க. இந்த தொழில் இல்லைன்னா என்ன, பக்கத்து காட்டுல போய் விறகு வெட்டி அதைப் பக்கத்துல இருக்கற கிராமத்துல வித்தா நாலு காசு கிடைக்குமே. அதை வெச்சு நாம வாழலாமே என்றாள்.மனைவியின் ஆறுதல் அவருக்குப் புது நம்பிக்கை, புது உற்சாகத்தைக் கொடுத்தது. அடுத்த நாளே காட்டிற்குச் சென்று விறகுகளை வெட்டி விற்று வந்தார்இந்தத் தொழிலால் அவருக்கு ஓரளவு வருமானம் கிடைத்தது. இருந்தாலும் அவரது மனதில் சற்று சோகமும் இருந்தது.மனைவி ஒரு நாள் தன் கணவனிடம்,,என்னோட நகைய வித்தா கொஞ்சம் பணம் கிடைக்கும். அதை மூலதனமா போட்டு நாம ஒரு விறகு கடை வைக்கலாம். கடை வெச்சுட்டா எந்த நேரமும் ஜனங்க விறகு வாங்க வருவாங்க, நமக்கு நல்லபடியா வருமானம் கிடைக்கும் என்றாள். இதைக்கேட்டு அவர் மீண்டும் புத்துணர்ச்சி பெற்றார்.. விறகு வெட்டியாக இருந்தவர் விறகுக்கடை முதலாளி ஆனான்.
இதனால் வருமானம் பெருகியது. மகிழ்ச்சியுடன் குடும்பம் நடத்திக் கொண்டு இருக்கையில், மீண்டும் அவனது வாழ்க்கையில் சோதனை ஆரம்பித்தது.திடீரென்று ஒருநாள் அவரது விறகுக் கடையில் தீப்பிடித்து, அத்தனை மூலதனமும் கரிக்கட்டையாகி விட்டது.இதைக்கண்டு கதறி அழுதார். நண்பர்கள் பலரும் வந்து அவருக்கு ஆறுதல் கூறினார்கள். மனைவி கணவனின் கண்ணீரைத் துடைத்து, இப்போ என்ன நடந்துருச்சுனு அழுதிட்டு இருக்கீங்க. விறகு எரிஞ்சி வீணாவா போயிருக்கு. கரியாத் தானே ஆகியிருக்கு. நாம நாளையிலிருந்து கரி வியாபாரம் பண்ணுவோம் என்றாள். இதைக் கேட்ட பின் அவனுக்குத் தனது வாழ்க்கையில் மீண்டும் நம்பிக்கை ஒளி தெரிந்தது.
ஆம்.,நண்பர்களே.., :ஊக்குவிக்கவும், உற்சாகப்படுத்தவும் ஒருவர் நம்முடன் இருந்தால் விண்மீனையும் எட்டிப் பிடித்து விடலாம்.வாழ்க்கையில், நமக்கு ஏற்படும் துன்பத்தில் இருந்து மீள ஏதேனும் ஒரு வழி இருக்கும். அதைச் சரியான தருணத்தில் பயன்படுத்தினால் நிச்சயம் வாழ்வில் வெற்றி பெறலாம்.🌹
ராமாவதாரத்தில் ஏக பத்னி வ்ரதனாகவும், கம்பீர புருஷனாகவும் வாழ்ந்து காட்டினார்.அரசனுக்கு மட்டும் பல திருமணம் அனுமதிக்க பட்டிருந்தும் ஏக பத்னி வ்ரதனாகவே இருந்தார் ராமன். அனைவரிடமும் பேதமில்லாமல் பழகினாலும் அவர் கம்பீரம் அவரிடம் நெருங்க விடாமல் தடுக்குமாம். ஹனுமான் இவரின் கம்பீர தோற்றத்தைக் பார்த்து அவர் அருகில் வந்து கை கூப்பி நின்றார் !
ஹனுமனுக்கே இந்நிலை என்றால் மற்றவர்கள் நிலை எப்படி இருந்திருக்கும்?
கம்பீரத்தை காட்டினால் பக்தன் நெருங்க கூசுகிறான் என்பதால் தனது அடுத்த அவதாரமான க்ருஷ்ணாவதாரத்திலே தன்னை மிகவும் சுலபமாக ஆக்கிக் கொண்டு அனைவரிடம் சகஜமாக பழகினார்.
இவர் பகவத் கீதையை உபதேசிக்கிற போது கூட சாரதியாய் கீழே அமர்ந்து கொண்டே சொன்னார்.இதில் நம்மை மெய்மறக்கச் செய்வது இவரது வெண்ணெய் லீலை !!கோகுலத்திலேயே பணக்காரர் நந்தகோபன்……இவர் வீட்டில் இல்லாத வெண்ணெயா ? கண்ணன் வெண்ணெய் ஏன் திருடினான் ? அதுவும் கோகுலத்தில் இருந்தவரைதான் இந்த லீலை. அவர் குழந்தையாக இருந்தபோது யாராவது வெண்ணெய் கொடுத்தால் வேண்டாம் என்று மறுப்பாராம்.கோபியர்கள் வெண்ணெய் எடுத்து, அதை மதுராவிற்கு கொண்டு போய் வியாபாரம் செய்வார்களாம்.. இவர்கள் தயாரிக்கும் வெண்ணெய் வெண்மையாக இருக்கும் மிருதுவாக இருக்கும்கொஞ்சம் வெய்யில் பட்டாலும் இளகிவிடும்
இப்படிப்பட்ட வெண்ணெயை அவர்கள் வீட்டில் உயரத்தில் ஒளித்து வைப்பர். கண்ணன் யாருமில்லாத சமயம் மெதுவாக சென்று ஒளித்து வைத்த இடத்தை கண்டுபிடித்து வெண்ணெயை சாப்பிட்டு பானையை உடைத்து விட்டு சிரிப்பானாம்.இந்த லீலை விளையாட்டுப்போல் இருந்தாலும், பகவான் செய்யும் லீலைகளில் காரணம் இருக்குமே !க்ருஷ்ண பக்தன், தன் பக்தியை வெளிக்காட்டாமல் உலகத்திற்கு பயந்து தன்னை ஒளித்துக் கொள்வான். உலக விஷயத்தில் நாட்டமில்லாமல் ‘ க்ருஷ்ண பக்தியே லட்சியம் ‘ என்றிருப்பான்.அவன் மனம் ம்ருதுவானதாக இருக்கும்.க்ருஷ்ணா என்ற சொல்லை கேட்டாலே மனம இளகி விடும்.மனதை எப்போதும் தூய்மையாக வைத்திருப்பான்.இப்படி வாழும் மஹாத்மாக்களை யார் கவனிக்கிறார்களோ இல்லையோ பகவான் கவனிக்கிறார்….இப்படிப்பட்ட ஞானிகளுக்கு தானே வலியச் சென்று தன்னை வெளிக் காட்டுகிறான். ‘ ஒளிந்து இருக்கவே ஆசைப்படும் தன் பக்தனை வெளிக் காட்டுகிறான் . உதாரணம்., மீரா, சூர்தாஸ், ஆழ்வார்கள் , சைதன்யர் போன்றோர் !!வெண்ணெய் திருடிய லீலையில் இந்த ரகசியத்தை காட்டினான் நம் க்ருஷ்ணன்…உயரத்தில் வைத்த வெண்ணெயைப் போல் நம் பக்தியை உயர்வான க்ருஷ்ணரிடம் வைத்தோம் என்றால்..,ஒளித்து வைக்கப் பட்ட வெண்ணெய் போல் நம் க்ருஷ்ண பக்தியை ரகசியமாக வைத்துக் கொண்டோம் என்றால்…வெண்ணெயைப் போல் நாமும் தூய்மையாக இருந்தால்..துளி வெய்யில் பட்டாலும் உருகி விடும் வெண்ணெயைப் போல், நம் இதயமும் அவன் நாமத்தை கேட்டவுடன் உருகுமேயானால்…
மிருதுவாக இருக்கும் வெண்ணெயை போல் நம் குணமும் ம்ருது வாக இருக்கும் என்றால்…ஸ்ரீக்ருஷ்ணனே வந்து, அந்த வெண்ணெய் போன்ற நம் மனதை உண்டு, பானையை உடைப்பது போல் இந்த பிறவிக் கடலை உடைத்து வைகுண்ட வாசலை திறந்து விடுவார் !!நாம் க்ருஷ்ணருக்கு வெண்ணெயை கொடுக்கும் போது ‘ அழுக்காகவுள்ள இந்த மனதை இந்த வெண்ணெயை போல் தூய்மையாகவும், மிருதுவாகவும் ஆக்கு’ என்று ப்ரார்திக்க வேண்டும். மகான்கள் போல் நாமும் நமக்கு இருக்கும் சிறு பக்தியை வெளிக்காட்டாமல் ஒளித்து வைத்துக் வைத்துக் கொண்டு , க்ருஷ்ண பக்தியே லட்சியமாக கொண்டு வாழ முயற்சிக்க வேண்டும்.இப்படி இருந்தால் எளிதில் அவனது அருளைப் பெறலாம்..க்ருஷ்ணன் சுலபன், அவன் கதை கேட்பது சுலபம் , அவன் பக்தியும் சுலபம் …
கண்ணாடி போன்ற தூய்மையான மனதில் ஞானம் தானாகவே விளங்கித் தோன்றும்.
நாம் ஒவ்வொருவரும் மனதை பரிசுத்தமாக்குவதில் அக்கறை கொண்டவர்களாக இருக்க வேண்டும்.
நெருப்பிலிட்ட தங்கம் அழுக்கு நீங்கி பிரகாசிக்கும்.
குருவிடம் உபதேசம், கேள்வி முதலியவற்றைக் கற்றால்,மனமும் அழுக்குகள் நீங்கப்பெற்று ஒளியுடன் பிரகாசிக்கும்.
பகலும், இரவும், மாலையும், காலையும் பருவகாலங்கள் திரும்பத் திரும்ப வந்து கொண்டிருக்கின்றன. இவ்வாறு காலம் விளையாடுகிறது. வயது கழிகிறது. ஆனால், ஆசை மட்டும் மனிதனை விடுவதில்லை.
மரணவேளை நெருங்கும் போது இலக்கண சூத்திரங்கள் நமக்கு கைகொடுக்காது.
ஆகையால், கோவிந்தனைக் கூப்பிடு. கோவிந்தனைப் பாடி வழிபடு.
பொருள் தேடும் வரை சுற்றத்தினர் நம்மை நேசிப்பர்.நோயினால் உடல் தளர்ந்த பின் யாரும் நம்மை கண்டுகொள்ளமாட்டார்கள்.
எனவே, பொருள் சேர்ப்பதில் உள்ள ஆசையை விட்டு நல்ல எண்ணங்களை மனத்தில் சிந்தனை செய்வது நல்லது.
நம்முடைய நிலைக்கேற்ப பணி செய்து, கிடைக்கின்ற பொருளில் மகிழ்ச்சியாக வாழ்தலே அறிவுடை மையாகும்.
பொருள், சுற்றம், இளமை முதலியவற்றில் கர்வம் கொள்ளக்கூடாது.
காலம் ஒரு கணத்தில் எல்லாவற்றையும் கொண்டு சென்று விடும்.
அதனால், மறைகின்ற அனைத்தையும் விட்டு இறைவனின் மீது சிந்தனையை செலுத்துங்கள்.
எதிரி, நண்பன், மகன், உறவினன் என்று பிரித்துப் பார்க்காமல், யாரிடத்தும் நட்பும் பகையும் கொள்ளாமல் எல்லோரையும் சமமாக பார்க்க வேண்டும்.
பகவத்கீதையை சிறிதாவது படிப்பவன், கங்கை நீரை துளியாவது பருகியவன், இறை நாமத்தை
உள்ளன்போடு ஒருமுறையாவது சொல்பவன் ஆகியோருக்கு உறுதியாக எமபயம் இல்லை.
கையில் ஒரு லட்சம் பணம் கிடைத்தால் நாம் என்னவெல்லாம் ஆட்டம் போடுகிறோம். படித்து பெரிய பதவியில் இருந்து எல்லாம் இறைவன் கொடுத்தது என்று அவன் நினைவே வாழ்வு என்று இருக்கும் தம்பதியர்களை பார்த்தால் கண்களில் நீர் கட்டுகிறது. Height of bhakthi and humbleness. படியுங்கள் புரியும்.
·
மராத்தியில் திவாகர் என்பவர் எழுதிய பதிவு ஆகாஷ் ரெட்டி என்பவரால் ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்து பதிவிட்டு இருந்ததை என்னுடைய தாழ்மையான முயற்சியில் தமிழ் பதிவாக … !
நாசிக் நெடுஞ்சாலையில் சாலையோரம் நின்று கொண்டிருந்த ஒரு வயதான தம்பதியரை நான் சந்தித்தேன்.
அவர்கள் மிகவும் ஏழ்மையானவர்களாக தெரிந்தார்கள், அவர்களுக்கு சில உதவிகள் தேவைப்பட்டது போல் தெரிந்தது …
அவர்களுக்கு என்ன வேண்டும் என்று விசாரித்து, அவர்களுக்கு உணவு வேண்டுமோ என்று நினைத்து நான் ஒரு நூறு ரூபாய் நோட்டை வழங்கினேன் … ஆனால் அவர்கள் அதை ஏற்க மறுத்துவிட்டார்கள்.
நான் மேலும் விசாரித்தபோது, அவர்கள் தங்கள் கதையை பின்வருமாறு விவரித்தனர்.
அவர்கள் கடந்த 3 மாதங்களில் 2200 K M பயணத்தை முடித்திருந்தனர், மேலும் ஒரு மாதமாக நடந்தே துவாரகாவுக்கு திரும்புகின்றனர்.
அவர் குழந்தையாக இருந்தபோது, அவரது இரு கண்களின் பார்வையையும் இழந்துவிட்டார் என்றும், அவர்கள் மருத்துவரிடம் சென்றபோது, சிறந்த கண் அறுவை சிகிச்சை நிபுணரால் கூட கண்பார்வையை மீட்டெடுக்க எதுவும் செய்ய முடியாது என்று கூறப்பட்டதாகவும் அந்த மனிதர் கூறினார்.
ஆனால் சர்வவல்லமையுள்ள கடவுள் மீது நம்பிக்கை இருந்ததால், அவருக்கு அறுவை சிகிச்சை செய்யுமாறும் மீதியை விதி வசத்துக்கு விட்டுவிடுமாறும் அவரது தாயார் மருத்துவரை வலியுறுத்தினார்.
தெய்வத்தின் அருளால் கண்பார்வை மீட்டெடுக்கப்பட்டால், தனது மகனை பண்டார்பூர் மற்றும் பாலாஜி (திருப்பதிக்கு) கால்நடையாக ஒரு யாத்திரை அனுப்புவதாகவும் இறைவனிடம் பிரார்த்தனை செய்தாள்.
அதன்படி அவர்கள் இப்போது துவாரகாவுக்கு செல்லும் யாத்திரை மேற்கொண்டனர். அந்த பெண்மணியும் ஏன் அவருடன் இருக்கிறார் என்பதை அறிய ஆர்வமாக இருந்தேன், அவருடைய பதிலைக் கண்டு திகைத்துப் போனேன். அவர் தன் கணவன் தனியாக செல்வதை விரும்பவில்லை, எனவே அவர் உடன் வந்து உணவு மற்றும் சிற்றுண்டிகளை தயார் செய்து பயணத்தை சுவாரஸ்யமாக வைத்திருப்பதற்கு உதவுவதாக கூறினார்.
மேலும் அவர்கள் 25% இந்தி மற்றும் 75% ஆங்கிலம் பேசுவதால் ஆர்வத்துடன் அவர்களின் கல்வி பற்றி கேட்டேன். அவர்களின் பதில் எனக்கு அதிர்ச்சியைக் கொடுத்தது. அந்தப் பெரியவர் வானியற்பியலில் பி.எச்.டி. பட்டம் பெற்று இருந்தார், லண்டனில் 7 ஆண்டுகள் ஒரு பல்கலைக்கழகத்தில் வேலையில் இருந்துள்ளார் …
மேலும் சி.ரங்கராஜன், கல்பனா சாவ்லாவுடன் பணிபுரிந்து இருக்கிறார். அவரது மனைவி லண்டனில் இருந்து மனித உளவியலில் பி.எச்.டி. பட்டம் பெற்றுள்ளார் …
அவர்களின் முகங்களில் படித்ததற்கான எந்த தடயமும் இல்லை. அவர் கடவுளிடம் தனது தாய் செய்திருந்த வேண்டுதலை நிறைவேற்றிக் கொண்டிருந்தார். தம்பதியினரின் ஓய்வூதியங்கள் கண்பார்வையற்றவர்களுக்கு உதவும் ஒரு அறக்கட்டளைக்கு வழங்கப்படுவதைக் கேட்டு நான் திகைத்துப் போனேன்.
இந்த நடையில் சென்றால் ஒரு மாதத்திற்குப் பிறகு துவாரகாவை அடையலாம் என்று அவர்கள் நம்புகிறார்கள்.
பெரியவரின் பெயர் டாக்டர் தேவ் உபாத்யாயா மற்றும் அவரது மனைவி பெயர் டாக்டர் சரோஜ் உபாத்யாயா.
வெற்றியாளர் ஒருவரிடம் நியாயமாக உங்களுக்கு வரவேண்டிய நல்ல பெயர் மற்றவர்களுக்குச் செல்லும் போது உங்களுக்கு எப்படி இருக்கும்? என்று கேட்டபோது அவர் நான் கவலையே படமாட்டேன். ஒரு கட்டடம் கட்டும்போது சவுக்கு மரத்தை முக்கியமா வச்சு சாரம் கட்டி குறுக்குப் பலகைகள் போட்டு அதன் மேல் பல சித்தாள்கள் நீன்னு கைக்குக் கை கல் மாறி கட்டடம் உயர்ந்து கொண்டே போய் அது முடிந்தபிறகு அந்தக் கட்டிடத்துக்கு வர்ண ஜால வித்தைகள் எல்லாம் அடிச்சு கீழ் இறங்கும்போது ஒவ்வொரு சவுக்கு மரமாக அவிழ்த்துக்கொண்டே வருவார்கள். கட்டடம் முடிந்து கிரஷப்பிரவேசத்தன்று கட்டடம் கட்டுவதற்கு எது முக்கிய காரணமாக இருந்ததோ அந்தச் சவுக்கு மரத்தை யார் கண்ணிலும் படாமல் பின்னால் எங்கயோ மறைத்து வைத்துவிட்டு வேறெங்கேயோ வளர்ந்த வாழை மரத்தை முன்னால் நட்டு கிரஹப்பிரவேசம் நடத்தி அனைவரையும் வரவேற்பார்கள். அத்தனை பெருமையும் வாழை மரத்துக்குப் போய்விடும்.
இதில் உள்ள உண்மை என்ன தெரியுமா? அந்த வாழை மரம் மூன்று நாள் வாழ்க்கை தான் வாழும். ஆடுமாடுகள் மேயும் குழந்தைகள் பிய்த்தெடுப்பார்கள். பிறகு குப்பை வண்டியிலே போய்ச் சேரும். எங்கோ மூலையில் மறைந்து கிடக்கும் அந்தச் சவுக்கு மரம் கண்ணீர் விடுவதில்லை. அடுத்த கட்டடம் கட்டுவதற்கு ஏணியாக தயார் நிலையில் என்றைக்கும் சிரித்துக்கொண்டேயிருக்கும். நான் வாழை அல்ல சவுக்கு மரம் என்று கூறினாராம்.
மற்றவர்களை எடை போடுவதில் நாம் எப்போதுமே முதலாவது இடம்தான். ஒருவரைப் பற்றியோ!, ஒரு செயலைப் பற்றியோ!, நன்கு ஆராய்ந்து தெரிந்து கொள்ளாமல் ஒரு முடிவுக்கு வருவது வேடிக்கையானது.’ இப்படிக் குறிப்பிட்டிருக்கிறார் ஃபோர்ப்ஸ்’ பத்திரிகையின் முன்னாள் வெளியீட்டாளரும், பிரபல தொழிலதிபருமான மால்கம் ஃபோர்ப்ஸ் (Malcolm Forbes)…
தொழிலுக்கு மட்டுமல்ல, வாழ்க்கைக்குமே இது பொருந்தும். கவர்ச்சிகரமாக தொலைக்காட்சியில் வெளியாகும் #விளம்பரத்தைப் பார்த்து, அந்தப் பொருள் தரமானது என நம்பிவிடுகிறோம்…ஒருவரைக் குறித்து இப்படியெல்லாம் எடைபோடுவது சரிதானா…? வேற்று நபர்களை விட்டு விடுவோம். நம் குடும்பத்தில் இருப்பவர்கள், நெருங்கியவர்கள், நண்பர்கள் மேலேயேகூட பல நேரங்களில் நமக்கு தவறான எண்ணங்கள் வந்துவிடுகிறது…நமது வாழ்க்கையை நாம் ஆழமாக பார்க்ககின்ற போதுஅடுத்தவர்களின் வாழ்க்கையை நாம் மேலோட்டமாகத்தான் பார்க்கின்றோம், ஒரு முறையேனும் மற்றவர் எதிர்கொள்ளும் சூழ்நிலையை புரிய முயற்சிப்பதே இல்லை…மற்றவர்களின் தோற்றத்தை எடை போட்டே பழக்கப்பட்ட நாம் ஒரு முறையும், அவர்கள் நிலையிலிருந்து அவர்களை எடைபோடவும் நாம்முனைந்தது இல்லை. மற்றவர் வாழும் சூழ்நிலைகள் நாம் கடந்து வந்த அதே பாதைகளில் இல்லை என்பதை முதலில் நாம் உணர வேண்டும்..
இலண்டனிலிருக்கும் ஒரு பூங்கா. முதியவர் ஒருவர் தன் பேத்தியை அழைத்துக்கொண்டு அங்கே அடிக்கடி வருவார். அவளுடன் கதைகள் பேசுவார். விளையாடுவார். அவள் கேட்கும் கேள்விகளுக்கெல்லாம் பொறுமையாக பதில் சொல்வார்…அன்றைக்கு அந்த முதியவர் தன் பேத்தியை அழைத்துக்கொண்டு அங்கே வந்திருந்தார். அவள் கையோடு எடுத்து வந்திருந்த பந்தைக் கொண்டு இருவரும் சிறிது நேரம் விளையாடினார்கள். அவர்கள் அமர்ந்திருந்த இடத்துக்கு அருகிலேயே சாலை இருந்தது…சற்று தூரத்தில் வண்டியில்வைத்து ஒருவர் ஆப்பிளை விற்றுக்கொண்டு போவதை அந்தச் சிறுமி பார்த்தாள். உடனே!, `தாத்தா… எனக்கு ஆப்பிள் வேண்டும் ’’ என்று சொல்லி, ஆப்பிள் வண்டியைக் கைகாட்டினாள்.முதியவர் ஆப்பிள் வியாபாரியைக் குரல் கொடுத்துக் கூப்பிட்டார்…
அவர் நின்றதைப் பார்த்துவிட்டு, பேத்தியை அழைத்துக்கொண்டு சாலைக்குப் போனார். முதியவர் தன் சட்டைப் பையில் கைவிட்டுப் பார்த்தார். அன்று அவர் அதிகமாகப் பணம் எடுத்து வந்திருக்கவில்லை. ஆனால்!, அவரிடமிருந்த பணம் இரண்டு ஆப்பிள்களை வாங்குவதற்கு போதுமானதாக இருந்தது…இரண்டு ஆப்பிள்களை வாங்கி, தன் பேத்தியிடம் கொடுத்தார். பேத்தி ஆப்பிள்களை வாங்கிக்கொண்டாள். கைக்கு ஒன்றாக, இரண்டையும் பிடித்துக்கொண்டாள். ஆப்பிள்காரர் நகர்ந்ததும் முதியவர் பேத்தியிடம் கேட்டார்…”கண்ணு…!, இரண்டு ஆப்பிள் இருக்கிறதே… ஒன்று நீ சாப்பிடுவாயாம். மற்றொன்றை தாத்தாவுக்குத் தருவாயாம். எனக் கூற, ’’இதைக் கேட்ட அடுத்த கணம் அந்தச் சிறுமி ஒரு கையிலிருந்த ஆப்பிளை ஒரு கடி கடித்தாள்…முதியவருக்கு இதைப் பார்த்ததும் என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை. அவர் அடுத்துப் பேச வருவதற்குள் அந்தச் சிறுமி மற்றொரு கையிலிருந்த ஆப்பிளையும் கடித்துவிட்டாள்…
பெரியவருக்குக் கோபம் முட்டிக் கொண்டு வந்தது. பேத்திக்கு மற்றவர்களுக்குக் கொடுக்க வேண்டும், தன்னிடமிருப்பதைப் பிறருடன் பகிர்ந்துகொள்ள வேண்டும் என்கிற #குணம் எப்படி இல்லாமல் போனது என்று வேதனைப்பட்டார்…பேத்தியைத் தன் மகள் இப்படி #பேராசைக்காரியாக வளர்த்திருக்கிறாளே என்கிற வருத்தம் வந்தது. அவர் முகத்திலிருந்த #சிரிப்பு மறைந்துபோனது.அப்போது பேத்தி தன் இடது கையிலிருந்த ஆப்பிளை நீட்டினாள். “தாத்தா இதைச் சாப்பிடுங்க…!” இதுதான் நல்லா ருசியா, இனிப்பா இருக்கு. உங்களுக்குத்தான் இனிப்புப் பிடிக்குமே!’’முதியவர் பேச்சிழந்து போனார். பேத்தியை வாரியணைத்து முத்தங்கள் பொழிந்தார்…
ஆம் நண்பர்களே…!
இப்படித்தான் நாமும் அவசரமாய் மற்றவரை எடை போட்டு விடுகிறோம். அவர்களது சூழ்நிலையை கருத்தில் கொள்வதே இல்லை. ஓர் நபரைப் பார்த்து, அவரின் நடவடிக்கைகளைப் பார்த்து சட்டென்று அவர் குறித்த ஒரு முடிவுக்கு வந்து விடுகிறோம்…!*காணும் காட்சிகளை வைத்து மற்றவர்களை எடை போடாமல், அடுத்தவர்களுக்கும் நம்மைப்போல ஆயிரம் தொல்லைகள், இடர்பாடுகள் இருக்கும் என்பதை உணர வேண்டும்…!!*ஆம்!, பிறரைப்பற்றி விமர்ச்சிக்கும் முன்னால் நாம் அவரிடத்தில் இருந்து இருந்தால் நாம் என்ன செய்து இருப்போம் என்று எண்ண வேண்டும்…!!!*
பிரசவிக்கப் போகும் ஒரு பெண்ணின் பிரசவத்திற்கான ஏற்பாடுகள் நடந்துக் கொண்டிருந்தன*….உறவினர்கள் எல்லாம் காத்திருக்க அந்த தாய் பிரசவ வலியில் கதறிக் கொண்டிருந்தாள்.வயிற்றிலிருக்கும் குழந்தைக்கு வழக்கத்திற்கு மாறன ஏதேதோ சத்தம் கேட்டது. நமக்கு என்ன நடக்கப் போகிறதோ…!!! என்ற குழப்பம் குழந்தையின் மனதில் ஊசலாடியது.அமைதியாக ஆனந்தமாக மிதந்துக் கொண்டிருந்த நமக்கு என்ன ஆகப்போகிறது
நமக்கு என்ன நடக்கப் போகிறதோ…!!! என்ற குழப்பம் குழந்தையின் மனதில் ஊசலாடியது.அமைதியாக ஆனந்தமாக மிதந்துக் கொண்டிருந்த நமக்கு என்ன ஆகப்போகிறது..!!!
வழக்கமாக நாம் பேசும் இறைவனையே கேட்டு விடலாம் என்று குழந்தை இறைவனை பேச அழைத்தது.
*குழந்தை :*
இறைவா ! என்னை எங்கு அனுப்பப் போகிறாய்? வழக்கத்துக் மாறான ஏதேதோ சத்தம் கேட்கிறதே! எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லையே.!!
*இறைவன்:*
குழந்தாய் இனி நீ மனிதர்களுடன் வசிக்கப் போகிறாய்.
*குழந்தை :*
நான் இங்கு சந்தோசமாகத் தானே இருக்கிறேன் நான் ஏன் அங்கு போக வேண்டும்.!!
*இறைவன்:*
இல்லை குழந்தாய் நீ இங்கிருப்பது போலவே அங்கும் சந்தோசமாகவே இருப்பாய். சென்று வா…ம்..
*குழந்தை :*
என்னை நீ இங்கு பாத்துக் கொள்வது போல் யார் என்னை அங்கு பார்த்துக் கொள்வார்கள்…?
*இறைவன்:*
கவலைப் படாதே குழந்தாய்.. அங்கு உன்னைப் பார்த்துக் கொள்ள ஒரு தேவதையை ஏற்பாடு செய்திருக்கிறேன், அந்த தேவதை உனக்காக எல்லாம் செய்யும், உன் மீது அன்பு செலுத்தும், அந்த அன்பை நீ உணர்வாய்.
*குழந்தை :*
மனிதர்களிடம் என்னை தனியாக அனுப்புகிறாய். நான் மிகச் சிறியவன், என்னால் நடக்க முடியாது, என்னால் பேச முடியாது, இன்னும் அவர்கள் மொழியைக் கூட புரிந்துக் கொள்ள முடியாது.
*இறைவன்:*
அது மிகவும் சுலபம். உனக்காக நான் ஏற்பாடு செய்திருக்கும் அந்த தேவதை எல்லாவற்றையும் கவனித்துக் கொள்ளும். உனக்கு பேசக் கற்றுக் கொடுக்கும், உனக்கு நடக்க கற்றுக் கொடுக்கும் நீ பயப்படத் தேவையில்லை.
*குழந்தை :*
(அடுத்து என்ன கேட்பது என்று தெரியாமல் இறைவனையே பார்த்தது) ம்ம்ம்…. நான் உன்னோடு பேச வேண்டும் என்றால் என்ன செய்வேன்.
*இறைவன் :*
(மென்மையாக சிரித்து)
நான் ஏற்பாடு செய்திருக்கும் அந்த தேவதை இதையும் உனக்கு சொல்லிக் கொடுக்கும்.
*குழந்தை :*
உலகில் கெட்ட மனிதர்கள் இருப்பார்கள் என்று இங்குள்ள தேவதைகள் பேசிக் கொள்கிறார்களே அவர்களிடமிருந்து என்னை யார் காப்பற்றுவார்..?
*இறைவன் :*
(வாஞ்சையுடன் குழந்தையை தடவி) உனக்கு நான் ஏற்பாடு செய்திருக்கும் அந்த தேவதை தன்னுயிர் போனாலும் உன்னை பாதுகாக்கும்.
*குழந்தை:*
(மிகவும் சோகமான
முகத்துடன்)
இனி நான் உன்னை பார்க்கவோ பேசவோ முடியாதா…!!!
*இறைவன் :*
(குழந்தையை அன்பாக அணைத்து)
உனக்காக நான் ஏற்பாடு செய்திருக்கும் அந்த தேவதையிடம் நீ போனதுமே என் பெயர் உனக்கு சொல்லித்தரும். சதா என்னைப் பற்றி உன்னிடம் பேசும், என்னிடம் திரும்பி வரும் வழியையும் உனக்கு சொல்லித் தரும், நான் உன்னோடு தான் இருப்பேன் ஆனால் நீ என்னைப் பார்க்க முடியாது.
உலகின் சத்தங்கள் அதிகமாக குழந்தைக்கு கேட்க தொடங்கின…
*குழந்தை :*
(மிகவும் இறைவனைப் பிரியும் சோகத்துடன்)
இறைவா இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் உன்னை விட்டு பிரியப் போகிறேன்…
நீ எனக்காக ஏற்பாடு செய்திருக்கும் அந்த தேவதையின் பெயரையாவது சொல்…
*இறைவன் :*
குழந்தாய் தைரியமாக சென்று வா… உனக்காக நான் ஏற்பாடு செய்திருக்கும் அந்த தேவதையின் பெயர் உனக்கு முக்கியமில்லை. ஆனால் அவளை நீ *அம்மா* என்று அழைப்பாய்.
உன்னைப் பார்த்ததும் உடனே தன்னுடைய வலியை மறந்து …உன்னை உச்சி முகருவாள், பாராட்டுவாள், சீராட்டுவாள், தன் உதிரதத்தையே நீ பசி அறியா வண்ணம் பாலாக தருவாள், தன்னையே தருவாள். உன்னைப் பார்த்து பார்த்து எப்போதும் எந்நேரமும் பெருமைப்பட்டுக் கொண்டிருப்பாள். அவள்தான் இனி …நீ அழைக்கப் போகும் “அம்மா”.
குழந்தாய் கடைசியாக உனக்கு ஒரு அறிவுரை கூறுகிறேன் கவனமாகக் கேள். எந்த சூழ்நிலையிலும் மறந்துவிடாதே…
” நீ வளர்ந்து பெரியவனானதும் அந்த *தேவதை அம்மாவின் மனம் புண்படும் படி எதுவும் பேசி விடாதே.* “.
குழந்தை சரி என்று வீறிட்டு அழுதபடி உலகில் பிறந்தது….
*”அம்மா “…She is the direct representative of your favourite GOD.*
பிடித்து இருந்தால் அதிகமாக பகிருங்கள்.
*பிரசவிக்கப் போகும் ஒரு பெண்ணின் பிரசவத்திற்கான ஏற்பாடுகள் நடந்துக் கொண்டிருந்தன*….உறவினர்கள் எல்லாம் காத்திருக்க அந்த தாய் பிரசவ வலியில் கதறிக் கொண்டிருந்தாள்.வயிற்றிலிருக்கும் குழந்தைக்கு வழக்கத்திற்கு மாறன ஏதேதோ சத்தம் கேட்டது.
நமக்கு என்ன நடக்கப் போகிறதோ…!!! என்ற குழப்பம் குழந்தையின் மனதில் ஊசலாடியது.அமைதியாக ஆனந்தமாக மிதந்துக் கொண்டிருந்த நமக்கு என்ன ஆகப்போகிறது..!!!
வழக்கமாக நாம் பேசும் இறைவனையே கேட்டு விடலாம் என்று குழந்தை இறைவனை பேச அழைத்தது.
*குழந்தை :*
இறைவா ! என்னை எங்கு அனுப்பப் போகிறாய்? வழக்கத்துக் மாறான ஏதேதோ சத்தம் கேட்கிறதே! எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லையே.!!
*இறைவன்:*
குழந்தாய் இனி நீ மனிதர்களுடன் வசிக்கப் போகிறாய்.
*குழந்தை :*
நான் இங்கு சந்தோசமாகத் தானே இருக்கிறேன் நான் ஏன் அங்கு போக வேண்டும்.!!
*இறைவன்:*
இல்லை குழந்தாய் நீ இங்கிருப்பது போலவே அங்கும் சந்தோசமாகவே இருப்பாய். சென்று வா…ம்..
*குழந்தை :*
என்னை நீ இங்கு பாத்துக் கொள்வது போல் யார் என்னை அங்கு பார்த்துக் கொள்வார்கள்…?
*இறைவன்:*
கவலைப் படாதே குழந்தாய்.. அங்கு உன்னைப் பார்த்துக் கொள்ள ஒரு தேவதையை ஏற்பாடு செய்திருக்கிறேன், அந்த தேவதை உனக்காக எல்லாம் செய்யும், உன் மீது அன்பு செலுத்தும், அந்த அன்பை நீ உணர்வாய்.
*குழந்தை :*
மனிதர்களிடம் என்னை தனியாக அனுப்புகிறாய். நான் மிகச் சிறியவன், என்னால் நடக்க முடியாது, என்னால் பேச முடியாது, இன்னும் அவர்கள் மொழியைக் கூட புரிந்துக் கொள்ள முடியாது.
*இறைவன்:*
அது மிகவும் சுலபம். உனக்காக நான் ஏற்பாடு செய்திருக்கும் அந்த தேவதை எல்லாவற்றையும் கவனித்துக் கொள்ளும். உனக்கு பேசக் கற்றுக் கொடுக்கும், உனக்கு நடக்க கற்றுக் கொடுக்கும் நீ பயப்படத் தேவையில்லை.
*குழந்தை :*
(அடுத்து என்ன கேட்பது என்று தெரியாமல் இறைவனையே பார்த்தது) ம்ம்ம்…. நான் உன்னோடு பேச வேண்டும் என்றால் என்ன செய்வேன்.
*இறைவன் :*
(மென்மையாக சிரித்து)
நான் ஏற்பாடு செய்திருக்கும் அந்த தேவதை இதையும் உனக்கு சொல்லிக் கொடுக்கும்.
*குழந்தை :*
உலகில் கெட்ட மனிதர்கள் இருப்பார்கள் என்று இங்குள்ள தேவதைகள் பேசிக் கொள்கிறார்களே அவர்களிடமிருந்து என்னை யார் காப்பற்றுவார்..?
*இறைவன் :*
(வாஞ்சையுடன் குழந்தையை தடவி) உனக்கு நான் ஏற்பாடு செய்திருக்கும் அந்த தேவதை தன்னுயிர் போனாலும் உன்னை பாதுகாக்கும்.
*குழந்தை:*
(மிகவும் சோகமான
முகத்துடன்)
இனி நான் உன்னை பார்க்கவோ பேசவோ முடியாதா…!!!
*இறைவன் :*
(குழந்தையை அன்பாக அணைத்து)
உனக்காக நான் ஏற்பாடு செய்திருக்கும் அந்த தேவதையிடம் நீ போனதுமே என் பெயர் உனக்கு சொல்லித்தரும். சதா என்னைப் பற்றி உன்னிடம் பேசும், என்னிடம் திரும்பி வரும் வழியையும் உனக்கு சொல்லித் தரும், நான் உன்னோடு தான் இருப்பேன் ஆனால் நீ என்னைப் பார்க்க முடியாது.
உலகின் சத்தங்கள் அதிகமாக குழந்தைக்கு கேட்க தொடங்கின…
*குழந்தை :*
(மிகவும் இறைவனைப் பிரியும் சோகத்துடன்)
இறைவா இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் உன்னை விட்டு பிரியப் போகிறேன்…
நீ எனக்காக ஏற்பாடு செய்திருக்கும் அந்த தேவதையின் பெயரையாவது சொல்…
*இறைவன் :*
குழந்தாய் தைரியமாக சென்று வா… உனக்காக நான் ஏற்பாடு செய்திருக்கும் அந்த தேவதையின் பெயர் உனக்கு முக்கியமில்லை. ஆனால் அவளை நீ *அம்மா* என்று அழைப்பாய்.
உன்னைப் பார்த்ததும் உடனே தன்னுடைய வலியை மறந்து …உன்னை உச்சி முகருவாள், பாராட்டுவாள், சீராட்டுவாள், தன் உதிரதத்தையே நீ பசி அறியா வண்ணம் பாலாக தருவாள், தன்னையே தருவாள். உன்னைப் பார்த்து பார்த்து எப்போதும் எந்நேரமும் பெருமைப்பட்டுக் கொண்டிருப்பாள். அவள்தான் இனி …நீ அழைக்கப் போகும் “அம்மா”.
குழந்தாய் கடைசியாக உனக்கு ஒரு அறிவுரை கூறுகிறேன் கவனமாகக் கேள். எந்த சூழ்நிலையிலும் மறந்துவிடாதே…
” நீ வளர்ந்து பெரியவனானதும் அந்த *தேவதை அம்மாவின் மனம் புண்படும் படி எதுவும் பேசி விடாதே.* “.
குழந்தை சரி என்று வீறிட்டு அழுதபடி உலகில் பிறந்தது….
*”அம்மா “…She is the direct representative of your favourite GOD.*
என் வாசகர்கள் அனைவருக்கும் தேசிய பெண் குழந்தைகள் தின வாழ்த்துக்கள்
