“ஏண்டா, போய்தான் ஆகணுமா? இங்கேயே பக்கத்துல மாயவரம், கும்பகோணத்துல வேலை ஒண்ணும் கிடைக்காதா?” என்று அம்மா அடுப்பை மெழுகிக்கொண்டே கேட்க,
“இல்லம்மா, பெரிய பெரிய கம்பெனியெல்லாம் மெட்ராஸ்லதான் இருக்கு” என்றேன்.
“சரி…இங்க இருந்தபடியே அங்க வேலை தேடு. கிடைச்சவுடன போயிடலாம். அதுவரைக்கும் அப்பாவுக்கு ஒத்தாசையா இருக்கலாமோனோ. அவருக்கும் இப்பல்லாம் தள்ளாம ஜாஸ்தியா ஆயிண்டிருக்கு.”
அப்பா குறுக்கிட்டு “அதெல்லாம் ஒண்ணும் இல்ல. அம்மா இப்படித்தான் ஏதாவது சொல்லிண்டிருப்பா. உன் ப்யூச்சர் முக்கியம். ஒண்ணு பண்ணலாம். நாளைலேந்து சுதேசமித்திரனை நிறுத்திட்டு ஹிண்டு வாங்கறேன். அதுல வர அட்வர்டைஸ்மெண்ட பார்த்து அப்ளை பண்ணு. கிடைச்சவுடனே கிளம்பிடு. என்ன?” என்றார்.
“இல்லப்பா. அதெல்லாம் சரிப்பட்டு வராது. அங்க போய் உட்காந்து தேடினாதான் கிடைக்கும்.”
“அதுவும் சரிதான். நம்ம கிருஷ்ணமாச்சாரிகூட அங்கதான் புரசவாக்கத்துல இருக்கான். அவனுக்கு லெட்டர் போடறேன். தூரத்து உறவுதான். போய் கொஞ்ச நாளைக்கு அவனோட இருக்கலாம். அப்புறமா வேற இடம் பாத்துக்கோ.”
“நீங்க வேற, அவன்தான் சின்ன வயசு, போறேன், போறேன்னா நீங்களும் டிக்கெட் வாங்கிக் கொடுத்து ரயில் ஏத்திவிட்டுவிடுவேள் போல இருக்கே. கண்ணா, இன்னும் ஒரே ஒரு வருஷம் இங்கே இருந்துட்டு போயேண்டா.”
“இல்ல அம்மா. இங்க இந்த மாடு, நிலத்தையெல்லாம் என்னால கட்டிண்டு அழ முடியாது. (சொன்ன உடனேயே பல்லைக் கடித்துக்கொண்டேன். சொல்லியிருக்கக் கூடாது). அது இல்ல, நான் என்ன சொல்ல வரேன்னா, இங்கேயே இருந்தா எனக்கு லைஃப்ல முன்னுக்கு வரவே முடியாதுமா.
‘உங்களுக்கெல்லாம் இப்ப புரியாது. வேலை கிடைச்ச அடுத்த மாசமே திருவல்லிக்கேணில ஒரு வீட்ட வாடகைக்கு எடுத்து உங்களையெல்லாம் கூட்டுண்டு போய் வைச்சுக்கப் போறேன். நீங்களும் தினமும் கார்த்தால பார்த்தஸாரதி கோவிலுக்கு போயிட்டு வரப்போறேள். அப்ப தெரியும்.”
அம்மாவுக்கு கண் லேசாக கலங்கியதுபோல் தெரிந்தது.
“நான் நம்ம ஊர் பெருமாளை விட்டுவிட்டு எங்கேயும் வருவதாயில்ல.” என்றார் அப்பா.
ஒருநாள் அம்மா ட்ரங் பெட்டியை எதற்கோ திறந்தபோது அதில் இரண்டு புடவைகளைப் பார்த்தேன். ஒன்று அரக்கு கலர், மற்றொன்று மஞ்சள், சிவப்பு, பச்சை வர்ணத்தில் சிறு,சிறு கட்டங்கள் போட்ட புடவை.
“ஏம்மா இதையெல்லாம் நீ கட்டிக்கிறதே இல்லை?”
“இதெல்லாம் பட்டுப் புடவைடா. நீ பொறக்கறதுக்கு முன்னாடி வாங்கினது. ஏதாவது கல்யாணம் கார்த்திகைனாதான் கட்டிக்க முடியும். ரொம்ப நாளா எடுக்காதனால மடிப்புல எல்லாம் இத்து போயிடுத்து. இப்ப கட்டிக்க முடியாது, தூக்கி எறியவும் மனசு வரல்லை.”
“உன் கல்யாணத்துக்கு வாங்கினதா அம்மா?”
“ஆமாண்டா, ஒண்ணு கூறப் புடவை”. இந்த வயதிலும் முகத்தில் லேசாக வெட்கம்.
“இப்போ ஏதாவது கல்யாணம்னா என்ன பண்ணுவ?”
“ஏன், நீ வாங்கித் தர மாட்டயா?”
“அம்மா, எனக்கு வேலை கிடைச்சவுடன முதல் மாச சம்பளத்துல உனக்கு ஒரு பட்டு புடவை வாங்கித்தரேன்.”
முதல் மாத சம்பளம் வாங்கிய பிறகுதான்
புரிந்தது, அது ரூம் வாடகைக்கும், மெஸ் கூப்பனுக்கும், பஸ் பாஸுக்குமே சரியாக இருக்கும் என்பது. ஒரே மாதத்தில் என் பைனான்ஷியல் ஸ்டேட்டஸ் நன்றாக புரிய, என் லைஃப் ஸ்டைலை உடனடியாக மாற்றிக்கொண்டேன். தனி ரூமை விட்டு மூன்று பேர் இருக்கும் ரூமுக்கு மாறினேன். பஸ்ஸுக்கு பதிலாக டிரெயின் ப்ளஸ் இரண்டு கிலோ மீட்டர் நடை. மதியம் லிமிடெட் மீல்ஸ். இரவு ஸ்பெஷல் மசாலா அல்லது ரவா தோசை, காப்பியை துறந்து ஒரு ப்ளேட் இட்லி. “என்ன சார், டயட்ல இருக்கீங்களா?” என்றார் சர்வர்.
இந்த ஒரு வருட சிக்கன நடவடிக்கையாலும், ஓவர்டைம் செய்து கிடைத்த எக்ஸ்ட்ரா வரும்படியாலும் ஓரளவுக்கு பணம் சேர்ந்தது. அடுத்த வாரம் வரப்போகும் தீபாவளிக்கு அம்மாவுக்கு கரும்பச்சை நிறத்தில் மாங்காய் ஜரிகை பார்டர் போட்ட அழகான பட்டுப் புடவை வாங்கிக் கொண்டேன். ரூமுக்கு வந்து அதை ஊருக்கு எடுத்துச் செல்லும் பெட்டியில் பத்திரப்படுத்தும்போது மனதுக்குள் ஒரு பெருமிதம். லேட்டானாலும் சொன்னபடி வாங்கிவிட்டேன். அம்மாவிடம் இப்போது சொல்லப் போவதில்லை. தீபாவளியன்று சர்ப்ரைஸாக கொடுக்க வேண்டும்.
தீபாவளிக்கு இன்னும் மூன்று நாட்கள்தான் இருக்கும் போது காலை ஆறு மணிக்கு லாட்ஜ் ஆபீஸ் பையன் கதவைத் தட்டினான். “கண்ணன் சாருக்கு போன்.” இந்த டயத்துல யார் போன்? என்னவா இருக்கும். கொஞ்சம் திகிலோடுதான் போனை எடுத்தேன். ஊரிலிருந்து மாமாதான் லயனில் இருந்தார். “கண்ணா…ஒண்ணும் இல்ல…அம்மாவுக்கு கொஞ்சம் உடம்பு சரியில்ல. நீ உடனே புறப்பட்டு வா.”
இரவு பத்துபாத்திரங்களை அலம்பிவிட்டு வந்து படுத்தவள் காலை எழுந்திருக்க வில்லையாம். “என்ன, இன்னும் வாசல் தெளிக்கும் சப்தம் கேட்க வில்லையை என்று அப்பா எழுந்து வந்து பார்த்தபோதுதான் தெரிந்ததாம். அப்போதெல்லாம் என்ன காரணம், ஹார்ட் அட்டாக்கா, ஸ்ட்ரோக்கா என்றெல்லாம் அலசுவது கிடையாது. உள்ளூர் கம்பௌண்டர் வந்து நாடி பார்த்து உதட்டைப் பிதுக்குவார். அவ்வளவுதான். “ஆயுசு முடிஞ்சுடுத்து. போயிட்டா.” கொடுத்து வைச்சவளாம். சுமங்கலியா போயிட்டாளாம்.
போயிட்டானு சொன்னால் எனக்கு ஷாக் ஆகிவிடும் என்று அப்பாதான் மாமாவிடம் உடம்பு கொஞ்சம் சரியில்லை என்று போனில் சொல்லச் சொல்லியிருந்தார். மாமா நேரில் பார்த்தபோது சொன்னது.
“தீபாவளிக்கு கும்பகோணம் போய் வேஷ்டி, புடவை, உனக்கு சட்டை எல்லாம் வாங்கிண்டு வரணும்னு அப்பா சொன்னபோது ‘எனக்கு வேண்டாம், கண்ணன் பட்டுப்புடவை வாங்கிண்டு வருவான்’னு சொன்னாடா கண்ணா”, மாமா அழுதார்.
“உன்கூட வந்து கொஞ்ச நாள் இருக்கணும்னு அடிக்கடி சொல்லிண்டே இருப்பாள். நான்தான் வேலைல செட்டில் ஆகி தனி வீட்டுக்குப் போகட்டும், நாமும் போகலாம்னு சொல்லுவேன்” அப்பாவுக்கு தொண்டை அடைத்தது.
காரியங்கள் முடிந்து பதிமூன்றாம் நாள் மாலை ஆபீஸுக்கு கடிதம் எழுதிக் கொண்டிருந்தேன்.
அப்பா வந்தார். “கண்ணா, நீ கேக்கறதுக்கு முன்னாடி நானே ஒண்ணு சொல்லிடறேன். இந்த வீடு, நிலம், மாடு, கன்று இதையெல்லாம் விட்டுட்டு என்னால உன்கூட மெட்ராஸ்ல வந்து இருக்க முடியாது. அப்படியே நான் வந்தாலும் இதையெல்லாம் பாத்துக்கறத்துக்கு இங்க மனுஷா கிடையாது.”
நான் பதில் கூறவில்லை.
“என்ன எழுதிண்டு இருக்க? லீவை எக்ஸ்டெண்ட் பண்ணறயா?”
“இல்லப்பா. என்னோட ரெசிக்னேஷன் லெட்டரை எழுதிண்டிருக்கேன். நான் இனிமே இங்கதான் இருக்கப் போறேன். அம்மா சொன்னது போல உங்களுக்கு ஒத்தாஸையா இருப்பேன். உங்கள நன்னா பாத்துக்குவேன். . வயல், மாடு எல்லாத்தையும் நான்தான் பாத்துக்கப்போறேன்.”
அன்றே கோவிலுக்கு சென்று அர்ச்சகரிடம் புடவையை காண்பித்து தயங்கியபடி கேட்டேன், “அம்மாவுக்காக வாங்கினது. தாயாருக்கு சாத்தலாமில்லையா?”
“ஓ, பேஷா. தாயாருக்காக வாங்கினது தானே!” என்றார் சிலேடையாக. “இப்பவே சாத்தறேன்.”
மாங்காய் ஜரிகை பார்டர் போட்ட கரும்பச்சை பட்டுப் புடவையில் ‘அம்மா’ என்னைப் பார்த்து சிரித்தாள்
(தேரழுந்தூர் பார்த்தசாரதி கண்ணன்)
