பக்தனுக்காக சமையல்காரனாக மாறிய பாண்டுரங்கன்

*

அதுகல்யாண வீடு என்பதற்கு வாசலில் இருந்த இரண்டு வாழை மரங்களே சாட்சியாக நின்றிருந்தன. வேறு எந்த ஆர்ப்பரிப்பும் அங்கு இல்லை. ஆடம்பரமாக திருமணத்தை நடத்த அது ஒன்றும் பணக்காரரின் வீடும் அல்ல, ஏதோ ஒரு தொழில் செய்து அதன் மூலம் வரும் வருமானத்தை வைத்து பிழைக்கும் நடுத்தர வர்க்கத்தைச் சேர்ந்தவரின் வீடும் அல்ல.

தனக்கும், தன் மனைவி மற்றும் மகளுக்கும் தேவையான உணவை, தினமும் உஞ்ச விருத்தி எடுத்து சாப்பிட்டு வரும், பாண்டுரங்கனின் பரம பக்தன் நீளோபாவின் வீடு. பிம்பளம் என்ற அழகிய நகரத்தின் நடுவே அமைந்திருந்த நீளோபாவின் வீட்டில்தான் திருமண நிகழ்ச்சி.

*திருமணஏற்பாடு*

அழகு இருந்தும், பணம் இல்லாததால் தன் மகளுக்கு திருமணம் நடைபெறுமா? என்ற கவலையில் தவித்து வந்தார் நீளோபாவின் மனைவி. ஆனால் ‘எல்லாம் இறைவனுக்குத் தெரியும். அவன் பார்த்துக் கொள்வான்’ என்று அவன்மேல் பாரத்தைப் போட்டு விட்டு, பகவானின் பதத்தை பணிவதிலேயே தன் காலத்தைக் கழித்து வந்தார் நீளோபா.இந்த நிலையில் நீளோபா புதல்வியின் அழகில் மயங்கிய வாலிபன் ஒருவன், அவளை மணம் செய்து கொள்ள வலிய வந்தான். அவனும் ஏழைதான் என்றாலும், அழகிலும் வலிமையிலும் சிறந்தவனாக இருந்தான். திருமணத்திற்கான நாள் குறிக்கப்பட்டு, அந்த நாளும் நெருங்கி விட்டது.

நாளையப் பொழுதில் திருமணம். ஆனால் நீளோபாவின் வீடு உறவுகளின் கலகலப்பின்றி காணப்பட்டது. நீளோபாவின் வீட்டில் பணப் பஞ்சம் என்பதால், அவரது உறவினர்களின் மனதில் அன்புப் பஞ்சம் ஏற்பட்டு விட்டது. அதனால்தான் நீளோபாவின் வீடு வெறிச்சோடிப் போய் கிடந்தது. எங்கே திருமணம் வீட்டிற்கு முன்பாகவே சென்றால், பொருள் உதவி செய்ய வேண்டியிருக்குமோ என்ற எண்ணத்தில் எவரும் வந்து சேரவில்லை.

*முதியவர்_வருகை*

இரக்க குணம் படைத்த பணக்காரர்கள் சிலர் கொடுத்த காய்கறி, பழங்கள், மளிகை பொருட்கள், இலை போன்றவை கொஞ்சம் இருந்தது. ஆனால் அவை திருமணத்திற்கு வருபவர்களுக்கு விருந்து வைக்க போதுமானதாக இருக்குமா? என்று நீளோபாவின் மனைவி கவலையில் ஆழ்ந்தாள்.அப்போது வீட்டின் வாசலில் முதியவர் ஒருவர் வந்து நின்றார். வெளியே வந்த நீளோபாவிடம், ‘ஏன்பா! நீளோபா–ன்னா நீதானா. உன் மகளுக்கு கல்யாணமாமே?’ என்று கேட்டார் முதியவர். ‘எல்லாம் இறைவனின் சித்தம். ஐயா! தாங்கள் யாரென்று தெரியவில்லையே? எந்த ஊர்?’ என்று பணிவாக கேட்டார் நீளோபா.

*அதற்கு முதியவர், ‘எனக்கு ஏது ஊரு? எல்லா ஊரும் நம்ம ஊருதான். குருவாயூர், மதுரா, பிருந்தாவனம், கோகுலம், உடுப்பி.. இப்படி ஊர் ஊராய் போய் பிச்சை எடுத்து வயிறு வளர்க்கிறேன்’* என்று கூறிக் கொண்டே, தான் அணிந்திருந்த கந்தல் துணியில் போட்டிருந்த சிறு சிறு முடிச்சுகளை அவிழ்க்கத் தொடங்கினார். ‘ஐயா! எனக்கு இப்போது அபார பசி. என்னிடம் இருக்கும் இந்த அரிசி, பருப்பு, காய்கறி, புளி, மிளகாய் போன்றவற்றை வாங்கிக்கொண்டு, கொஞ்சம் சாப்பாடு போட்டால் நல்லது’ என்றார் முதியவர்.நீளோபா அவரைத் தடுத்து, ‘திருமண வீட்டில் சாப்பாட்டுக்கு பஞ்சமா?. உள்ளே போய் பசியார உணவருந்துங்கள். அரிசி, பருப்பு கொடுத்து தான் சாப்பிட வேண்டுமா?’ என்று கூறினார்.

சமையல்_பொருட்கள்*

‘நீளோபா! நாளை தான் கல்யாணம். அதற்கடுத்த நாள் வரை இந்த பொருட்களை காப்பாற்ற முடியாது. உனக்கு பிச்சைக்காரனிடம் வாங்குவதற்கு அவமானமாக இருக்கிறது போலும். நானும் மானம் உள்ளவன்தான். எனக்கு உன் வீட்டு சாப்பாடு வேண்டாம்’ என்று கூறி அங்கிருந்து புறப்படத் தயாரானார்.#பதறிப்போய் அவரை தடுத்தார் நீளோபா. ‘ஐயா! நில்லுங்கள். அந்த பொருட்களை தாருங்கள்’ என்று கூறியவர், தன் மனைவியை அழைத்து அதனை வாங்கிக் கொள்ளும்படி கூறினார்.முதியவரிடம் இருந்து பொருட்களை நீளோபாவின் மனைவி பெற்றுக் கொண்டாள். அவளிடம், ‘தாயே! இதனை கல்யாண சமையலுக்கு வைத்திருக்கும் பொருட்களோடு சேர்க்க வேண்டும்’ என்றார் முதியவர். அவளும் அப்படியே செய்தாள். அதன்பிறகு முதியவருக்கு உணவு அளித்தனர். அதனை சாப்பிட்டு முடித்தார்.

அப்போது சமையல் அறையில் நீளோபாவின் மனைவியும், மகளும் கல்யாண சமையல் பொருட்களை தரம் பிரித்து வைத்துக் கொண்டிருப்பதை பார்த்தார்.‘என்ன! அனைத்து வேலைகளையும் கல்யாண பொண்ணும், அம்மாவும் செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். வேலைக்கு ஆட்கள் வைத்துக் கொள்ளக் கூடாதா?’ என்று நீளோபாவிடம் கேட்டார் முதியவர்.நீளோபா வருத்தம் தோய, ‘ஐயா! நானே உஞ்சவிருத்தி பெற்று சாப்பிடுபவன். நான் எப்படி வேலைக்கு ஆள் வைத்துக் கொள்ள முடியும்?’ என்றார்.

*சமையல்காரனாக…*

‘அப்படியானால் நாளைக்கு சமையல்?’ என்று முதியவர் கேட்க, ‘அதற்காகத்தானே நேரம் கழித்து முகூர்த்தம் பார்த்தது. சீக்கிரமே எழுந்து சமையலை முடிக்க வேண்டியதுதான். தாலி கட்டி முடிந்ததும் அப்பளம் தயார் செய்து கொள்ளலாம் என்று முடிவு செய்திருக்கிறோம்’ என்றார் நீளோபா.‘நன்றாக இருக்கிறது! தன்னுடைய கல்யாணத்திற்கே மணப்பெண்ணே சமைப்பதா?. நன்றாக இருக்கிறது!. நாளைக்கு அடுப்படிப் பக்கம் நீங்கள் யாருமே வரக்கூடாது. நான் நன்றாக சமைப்பேன். சிக்கனமாய், அதே நேரத்தில் சுவையாய், மணமாய், விதவிதமான சமையல் செய்வேன். திருமண விருந்திற்கு என்னென்ன வேண்டும்? என்பது எனக்குத் தெரியும். நான் பார்த்துக் கொள்கிறேன். நாளை திருமணத்திற்கு வரும் அனைவரையும் வரவேற்று, விருந்துண்ண அனுப்ப வேண்டியது மட்டும்தான் உங்கள் வேலை’ என்று கூறிவிட்டார் முதியவர். அவரது வார்த்தையைக் கேட்டதும் மகிழ்ந்து போனார் நீளோபா. ‘அந்த பகவானே உங்களை அனுப்பி வைத்ததாக கருதுகிறேன். மிக்க மகிழ்ச்சி’ என்றார்…*

விருந்தில்_மயங்கினர்*

அப்போது போய் அடுப்படியில் நுழைந்தவர்தான், அனைத்து பணிகளையும் பார்க்கத் தொடங்கிவிட்டார். இரவு நேரங்கழித்து தூங்கி, வெகு அதிகாலையிலேயே எழுந்து சமையல் பணியை முடித்துவிட்டார். திருமணத்திற்கு வந்தவர்கள் அனைவரும் சமையலை ‘ஆஹா, ஓகோ’ என புகழ்ந்து தள்ளிவிட்டனர். அந்த வர்ணிப்பைக் கேட்டு நாக்கில் எச்சில் ஊற சாப்பிட வந்தவர்களின் எண்ணிக்கை ஏராளம்.‘என்ன நீளோபா.. திருமணத்திற்கு வீடு தேடி வந்து அழைத்தாய்.. வராவிட்டால் ஏழை என்று ஒதுக்கிவிட்டதாக நினைத்து கொள்வாய் என்றுதான், அவசர வேலைகளைக் கூட அப்படியே போட்டு விட்டு வந்தேன்’ என்று கூறியபடி வந்த உறவினர்கள் அனைவரும் திருமண விருந்தைக் கண்டு வாயடைத்து போய்விட்டார்கள்.விருந்தில் அத்தனை பதார்த்தங்களை இதுவரை எவரும் பார்த்திருக்க மாட்டார்கள். லட்டு, முறுக்கு, அதிரசம் என்று கண்களை கவர்ந்தன. சமையலை வாசனை மூக்கைத் துளைத்தது, முந்திரியும், பாதாமும் முதல் பந்தியில் சாப்பிட்டவர்களை, அடுத்த பந்திக்கும் இழுத்தது.

பாண்டுரங்கன் விக்கிரகம்*

விருந்தினர்களும், மாப்பிள்ளை வீட்டாரும், சம்பந்தியும் நீளோபாவை பாராட்டித் தள்ளினர். திருமணம் முடிந்து மாப்பிள்ளை வீட்டார் மற்றும் உறவினர்கள் அனைவரும் சென்று விட்டனர். நீளோபா, தன்னை அனைவரும் பாராட்டியதற்கு காரணமான முதியவரைக் கண்டு அவருக்கு பட்டு வஸ்திரம் அணிவிப்பதற்காக மடப்பள்ளிக்கு சென்றார். ஆனால் முதியவரை காணவில்லை. அங்கே சமையல் பொருட்கள் குறையாமல் அப்படியே இருப்பது கண்டு திகைத்தார். வந்தவர் சாதாரணமானவர் அல்ல என்பது அவருக்கு தெரிந்தது.*

அவரது எண்ணம் பொய்யில்லை என்பதை, மடப்பள்ளியில் சிலையாக நின்று கொண்டிருந்த பாண்டுரங்கனின் விக்கிரகம் மெய்ப்பித்தது.ஓம் நமோ நாராயணா 

*

கேட்கும் வரம் கிடைக்கும் புரட்டாசி மாதம்

பெருமாளுக்கு அக்காரவடிசல் நைவேத்யமாக வைக்க காரணமான கதை   புரட்டாசி மாதத்தில் பெருமாளுக்கு அக்காரவடிசல் செய்து வணங்குதல் சிறப்பு.நாம் கேட்கும் வரம் கிடைக்கும்.

திருமாலிருஞ் சோலை அழகரிடம் ஆண்டாள்,”மாதவா! என்  மனதுக்கு பிடித்த அரங்கனே !எனக்கு மணவாளனாக வந்தால் 100 அண்டா வெண்ணையும்  ,100அண்டா அக்காரவடிசலும்  உனக்கு நைவேத்யமாக தருகிறேன்” என்று வேண்டிக் கொண்டாள் .அவள் மனம் போலவே அரங்கன் அவளுக்கு மாலை சூட்டி தன்னுடன் ஐக்கியமாக்கி கொண்டார்.

ஆண்டாள் தான் வேண்டி கொண்டதுபோல் வெண்ணையும்,அக்காரவடிசலும் பகவானுக்கு கொடுத்தாரா? என்ற சந்தேகம் 300ஆண்டுகளுக்கு பிறகு யதிராஜரான ராமானுஜருக்கு வந்தது.உடனே,மகான் 100அண்டா வெண்ணையும்,100அண்டா அக்காரவடிசலும் நைவேத்யம் செய்து அழகரை ஆராதித்து,ஆண்டாள் வேண்டுதலை தானே நிறைவேற்றினார்.அதனால் ஸ்ரீ வில்லிபுத்தூருக்கு அவர் வந்தபோது,வாசலுக்கே ஓடிவந்து, “வாருங்கள் !அண்ணா! நம் கோவிலுக்கு”  என்று  கூப்பிட்டாளாம் ஆண்டாள்.ஆண்டாளைவிட  ராமானுஜர் வயதில் குறைந்தவராக    இருந்தாலும் ,ஆண்டாள் அண்ணா! என்று அவரைக்கூப்பிட காரணம், ஒரு  தங்கைக்கு செய்யவேண்டிய கடமையை  அண்ணன் ஸ்தானத்தில் இருந்து  தனக்கு செய்ததால்தான்.

இன்றும் ஸ்ரீவில்லிபுத்தூரில் வருடத்திற்கு ஒருமுறை இந்த சம்பவம் மிகச்சிறப்பாக அக்காரவடிசல் பிரசாதத்துடன்  கொண்டாடப்படுகிறது.  பக்தி என்பது குளித்து முடித்து நாமம் இட்டு, மந்திரம் சொல்லி,பூஜை செய்து சாமி கும்பிடுவதோடு முடிந்து விடுவதில்லை.நாளின் ஒவ்வொரு நொடியும் உங்களை பெருமாள் பார்த்துக் கொண்டு இருக்கிறார் என்பதை நினைவில் கொண்டு,மனம்,மெய் ,வாக்கு  ஆகிய மூன்றாலும் தவறேதும் செய்யாதிருப்பதே பக்தியாகும்.அனைத்து  ஜீவராசிகளிடம் அன்பு வைத்தால், பகவானின் அனுக்கிரகத்தை எளிதில் அடையலாம்.

கோவிந்தா ஹரி கோவிந்தா

அப்பனின் கருணை

சுமங்கலிகளின் இன்றியமையாத ஆபரணமாகிய திருமாங்கல்யத்தை, குருவாயூரப்பன் என்றென்றும்  ஏற்றுக் கொள்ள விரும்ப மாட்டார் ஒரு சமயம் குருவாயூரப்பனின் பக்தர் வேல்முருகனுக்கு வயிற்று வலி வந்தது. நாளுக்கு நாள் அதிகரித்துக் கொண்டே போன வலி, எந்த வைத்தியத்துக்கும் கட்டுப்படவில்லை…. மனம் கலங்கிய அவரது மனைவி மேகலா, .குருவாயூரப்பனிடம், “கண்ணா, என் கணவருக்கு வயிற்று வலி  நீங்கவும், எங்கள் துன்பம் தீரவும் அனுக்ரஹிக்க வேண்டும்.

அவ்வாறு நீங்கினால், நான் என்னுடைய திருமாங்கல்யத்தை உனது திருவடியில் ஸமர்ப்பித்து, மஞ்சள் சரடைக் கட்டிக் கொள்கிறேன். எனக்கு மாங்கல்யப் பிச்சை தா கண்ணா” என்று மனமுருகி வேண்டிக் கொண்டாள்.சில நாட்களிலேயே வயிற்று வலி மட்டுப்பட்டு, சரியாகி அவளது  கணவர் வேல்முருகன் பரிபூரண குணமடைந்தார். வேண்டிக்கொண்டபடி குருவாயூர் சென்று, ஸன்னிதியில் நமஸ்கரித்து, தனது திருமாங்கல்யத்தை அப்பனது திருவடிகளில் ஸமர்ப்பித்துவிட்டு, மஞ்சள் சரடைக் கட்டிக் கொண்டாள் மேகலா.பின் பிரதக்ஷிணம் செய்ய ஆரம்பித்தார்கள். சுற்றி வரும்போது அந்தப் பெண்மணியின்  கழுத்தில் திருமாங்கல்யம் முன்புபோலவே இருந்தது. மறுபடியும் அப்பனது திருவடிகளில் ஸமர்ப்பித்துவிட்டு, மீண்டும் பிரதக்ஷிணம் செய்ய ஆரம்பித்தார்கள்.

மீண்டும் அவள் கழுத்தில் திருமாங்கல்யம் மின்னியது. இவ்வாறு  பத்து தடவை ஸமர்ப்பித்தும் மாங்கல்யம் அவளது  கழுத்திலேயே இருக்கக் கண்டார்கள். ஏதோ அபசாரம் செய்துவிட்டோம் என்று அவர்கள் மிகவும் கலங்கினார்கள். அதே நேரம் ஸன்னிதியில் மேல்சாந்தி தியானித்துக் கொண்டிருக்கும்போது, அப்பன் அவரது தியானத்தில் வந்து, “அந்தப் பெண்ணின்  திருமாங்கல்யத்தை வாங்க எனக்கு இஷ்டமில்லை, மறுபடி அவள் வரும்போது அதை ஸமர்ப்பிக்க வேண்டாம் என்று சொல்லிவிடு” என்று உத்தரவானது. மேல்சாந்தியும் அவ்வாறே சொன்னார்.

அப்பனின் கருணையைக் கண்டு அதிசயித்து, மிகுந்த மகிழ்ச்சியுடன் அவர்கள் ஊருக்குத் திரும்பினார்கள். இதிலிருந்து, வேண்டுதலாக இருந்தாலும், சுமங்கலிகளின் இன்றியமையாத ஆபரணமாகிய திருமாங்கல்யத்தை, குருவாயூரப்பன் என்றென்றும் ஏற்றுக் கொள்ள விரும்ப மாட்டார். 

புண்ணியம் கிடைக்கும்

ஐயா தர்மப்பிரபு* ….. தயவு *கூர்ந்து கீழே விழுந்த அந்த மட்டையை கொஞ்சம்  எடுத்துக் கொடுங்களேன்”* *என்று கேட்ட ஏழை தொழிலாளி

ஓர் ஊரில், வட்டிக்கு பணம் கொடுத்தும், அநியாய வட்டி வசூலித்தும், வட்டி தராதவர்களை அவமானப்படுத்தியும் ஒரு  வாழ்ந்து வந்தான் செல்வந்தன்  மேகநாதன் இதனால், அவன் பலரின் சாபத்திற்கு ஆளானான். கோவிலுக்கு அவன் அடிக்கடி சென்று வந்தாலும், அவனுக்கு அவன் செல்வத்தின் காரணமாக மதிப்பும் மரியாதையும் கிடைத்தது.  இந்நிலையில் கர்ப்பமுற்றிருந்த மேகநாதன் மனைவிக்கு குழந்தை பிறக்கும் தருணம் வந்தது. 

மனைவிக்குப் பிரசவ வலி வந்த செய்தியைக் கேட்டு, கடையிலிருந்து வீடு நோக்கி சென்றான் மேகநாதன். செல்லும் வழியில் சிவாலயம் ஒன்று குடமுழுக்கிற்காக திருப்பணி நடந்து கொண்டிருந்தது. சிலர் கோவிலை பெருக்கி சுத்தம் செய்தனர். சிலர் தோரணம் கட்டினர். சிலர் விளக்குகள் அமைத்துக் கொண்டிருந்தனர். அப்போது ஏணியில் நின்றபடி மதில் சுவற்றுக்கு ஒரு ஏழை தொழிலாளி வெள்ளையடித்துக் கொண்டிருந்தார். அவரது சுண்ணாம்பு மட்டை கீழே விழுந்து விட, அவ்வழியாக சென்ற செல்வந்தரைப் பார்த்து, “ஐயா தர்மப்பிரபு….. தயவு கூர்ந்து கீழே விழுந்த அந்த மட்டையை கொஞ்சம்  எடுத்துக் கொடுங்களேன்” என்று கேட்க, 

தர்மப்பிரபு என்ற வார்த்தையில் மயங்கிய மேகநாதன், மட்டையை எடுத்து ஏணியில் சிறிது படிகள் ஏறி அந்த மட்டையை கொடுத்துவிட்டு சென்றான்.மேகநாதன் செய்த பாவங்களின் பலனாக, இவன் குழந்தை பிறக்கும் தருவாயில் இறந்து போய், இவனுக்கு குலம் தழைக்காது போவதே விதியாக இருந்தது. எம தூதர்கள் இவன் இல்லம் அடைந்து பாசக்கயிற்றை வீச தயாரானார்கள். திடீரென்று சிவலோகத்திலிருந்து இரு பூதகணங்கள் தோன்றி, எமதூதர்களை தடுத்தனர். 

குடமுழுக்கிற்காக தயாராகும் சிவாலயத்தில், அடியவர் ஒருவருக்கு மேகநாதன் சிறு உதவி செய்த காரணத்தால், அந்த புண்ணியத்தில் லட்சத்தில் ஒரு பங்கு இவருக்கு சேர்ந்துவிட்டது. ஆகவே, இவரது குழந்தையின் உயிரை கவரக்கூடாது என்பது ஈசனின் ஆணை என்றனர். மேலும் சுகப்பிரசவத்திற்கு வேண்டியவற்றை செய்ய எம்பெருமான் கட்டளையிட்டுள்ளார். 

ஆகவே திரும்பி செல்லுங்கள் என்று எமதூதர்களை திருப்பி அனுப்பி விட்டனர் அந்த சிவகணங்கள். தன் குழந்தைக்கு நிகழவிருந்த ஆபத்தையும், கோவிலுக்கு தன் உதவியினால் அது விலகியதையும் ஜோதிடர் மூலம் அறிந்து கொண்ட செல்வந்தன் மேகநாதன்மனம் திருந்தி கோவில்களுக்கு தன்னால் இயன்ற திருப்பணிகள் செய்து வரலானான்.

கோவிலை சுண்ணம் அடித்து கொண்டிருந்தவர்களுக்கு மட்டையை எடுத்து கொடுத்ததற்கே இவன் இப்பலனை அடைந்தால், அவன் ஆலயத்தில் உழவாரப்பணி செய்பவர்களுக்கு எத்தகைய புண்ணியம் கிடைக்கும் என்பதை பாருங்கள். 

ஆனால், நாம் இந்த உழவாரத் திருப்பணியை, கிடைக்க போகும் புண்ணியத்திற்காக அல்ல, ஈசன் மீது வைத்திருக்கும் எல்லையற்ற அன்பினால் செய்ய வேண்டும்…

விட்டலன் விளையாட்டு

மங்களவேடா என்ற ஊர் பண்டரிபுரத்திலிருந்து சிறிது தூரத்தில் உள்ளது.  அந்த ஊரில் தான் தாமாஜி, பீடார் சுல்தானுக்கு வரி வசூல் அதிகாரியாக வேலை பார்த்து வந்தார். 

தாமாஜி பண்டிதரோ தீவிர விட்டல பக்தர் தினமும்  விட்டலனை பூஜித்து யாரேனும் அதிதி வந்தால்  அவருக்கு போஜனம் செய்வித்து பிறகு தான்  சாப்பிடுவார். சுல்தானுக்கு  அவரது  நேர்மை  நல்லொழுக்கம் எல்லாம்  ரொம்ப பிடித்துவிட்டது. சுல்தானின் கஜானா மற்றும்  பண்டக சாலைக்கும் பொறுப்பாளி இப்போ தாமாஜி தான்!.      

எதிர்பாராத விதமாக  நாட்டில்  பஞ்சம் வந்தது.  ஆடு மாடு கோழி எல்லாம் தீவனமின்றி  மெலிந்து இறந்தன.  பயிர் பச்சை எல்லாம்  வாடி  கருகியது.  மக்கள்  உணவு தட்டுப்பாட்டால் தவித்தனர். ஒருநாள் தாமாஜி  வீட்டு வாசலில் ஒரு  பிராமணர்  பசியோடு வந்தார்.  தாமாஜி அவரை அழைத்து உபசரித்து  தன்னருகே அமர்த்தி உணவளித்தார். அந்த மனிதர் அழதொடங்கவே தாமாஜி விவரம் கேட்டார். “நான் இங்கே  வயிறார உண்கிறேன். பண்டரிபுரத்தில் என் வீட்டில்  மனைவி குழந்தைகள்  உணவின்றி  தவிக்கிறார்களே  என்று நினைத்தேன்  அழுகை வந்தது  என்றார்.

 ஒரு  வண்டியில்  சில அரிசி பருப்பு மூட்டைகளை ஏற்றி  தாமாஜி  அந்த பிராமணரோடு ஊருக்கு அனுப்பினார். பண்டரிபுரம் எல்லை தாண்டுவதற்குள்  நிறையப்பேர்  அவர் வண்டியை மடக்கி மூட்டைகளை பிய்த்து ஆளுக்கு கொஞ்சமாக  எல்லாவற்றையும்  எடுத்து சென்றுவிட்டார்கள்.  “எப்பிடி  சாமா, உனக்கு  இதெல்லாம்  கிடைத்தது என்று கேட்டபோது அவர் சுல்தானின் அதிகாரி  தாமாஜி பற்றி சொன்னார்.  சிலர்  உடனே  கிளம்பி மங்களவேடா  ஊருக்கு வந்து தாமாஜியை பார்த்து  பண்டரிபுரத்தில் பஞ்சம் தலைவிரித்த்தாடுவது பற்றி சொன்னார்கள். தாமாஜி கொஞ்சம் கூட  யோசிக்கவில்லை.  பண்டக சாலையிலுள்ள  எல்லா உணவுப் பொருள்களை எல்லாம் காலி செய்து பண்டரிபுரம் அனுப்பிவிட்டார். அனைவருக்கும்  மட்டற்ற மகிழ்ச்சி. சுல்தானின்  உள்ளூர் அதிகாரியாக  பண்டரிபுரகுதில்  இருந்த  மஜும்தார் மிகவும் ஆத்திரமடைந்தான்.  தாமாஜியின்  செயல்  அவனை கொபமடையசெய்தது.  நீண்ட  கடிதம் சுல்தானுக்கு எழுதினான். சுல்தானால் நம்பமுடியவில்லை. தாமாஜியா  இப்படி செய்தார்?  விசாரணையில்  இது உண்மையென்று தெரிந்ததும் ஆளை அனுப்பினான். “பண்டக சாலியில் இருந்த பொருள்களையோ அவற்றுக்கான பணமோ உடனே  திரும்ப தரவேண்டும்,  இல்லையேல்  சிறை பிடித்து அழைத்துவாருங்கள் அந்த  தாமாஜியை” .கட்டளையோடு  தாமஜியிடம் வந்தார்கள்  சுல்தான் வீரர்கள். “என்னை சிறைபிடித்து செல்லுங்கள் என்னிடம் ஒன்றுமில்லையே” என்றார்  தாமாஜி.  அழைத்து சென்றார்கள் வீரர்கள் கால்நடையாக  பீடாருக்கு. போகும் வழியில்  பண்டரிபுரம் விட்டலன் கோவில் அருகே தாமாஜி  வீரர்களிடம்  “ஒரு நிமிஷம்  பாண்டுரங்கனை  தரிசித்து வந்துவிடுகிறேனே”  என்று  கெஞ்ச அனுமதி கிடைத்தது. ஓடினார்  விட்டலனிடம். “இது தான்  நான்  உன்னை  கடைசியாக தரிசனம் செய்வது.  சுல்தான் எனக்கு  நிச்சயம்  மரண தண்டனை கொடுக்க போகிறான்”. முடிந்தால்  அடுத்த ஜன்மத்தில் சந்திப்போம்” என்று வேண்டினார் அந்த நேரத்தில் ஒரு வெட்டியான் அரண்மணை வாசலில் சுல்தானை காண வந்தான் அவனை  பீடாரில் சுல்தான்  எதிரில் அவனை  கொண்டு நிறுத்தினார்கள்  அவன்  தன்னை விட்டோ நாயக் எனஅறிமுக படுத்தி கொண்டான் அரண்மனை சேவகர்கள் விட்டோநாயக்  சுல்தானிடம்  ஒரு கடிதம் கொடுத்தான் அத்துடன் ஒருபை நிறைய  பொற்காசுகளும்  கொடுத்தான். பையின் மேல்  சுல்தானின்  அதிகார  முத்திரை  இருந்தது.  மங்கள வேடாவிலிருந்து வந்திருக்கிறது.  “பண்டக சாலையிலிருந்த பொருள்களை அதிக விலைக்கு விற்ற  லாப தொகை போக  பண்டக சாலையில்  வேண்டிய  சாமான்களும் இருக்கிறது. பெற்றுக்கொண்டு  ரசீது அனுப்பவும் ” என்று  தாமாஜி கைப்பட  எழுதிய  கடிதமும் பணமும் கண்ட  சுல்தான்  தாமாஜியை பற்றி  அவதூறாக  கூறிய ல் மஜூம்தாரை  கைது செய்ய ஆணையிட்டான். விட்டோனாயக்கிடம்  ரசீதும் கொடுத்தான்.  வீரர்கள் புறப்பட்டனர்.

பண்டரிபுரத்திலிருந்து  வீரர்கள்  தாமஜியை  கட்டி இழுத்து  பீடாருக்கு வந்தனர்.  சுல்தான் முன்னால்  நிறுத்தினர். சுல்தானுக்கு ரொம்ப  கோபம் வந்துவிட்டது.  அவர்களை  திட்டி  கட்டுகளை அவிழ்க்க சொன்னான்.  ஓடி வந்து  தாமாஜியை  அனைத்து கொண்டான்.  “என்னை மன்னித்துவிடுங்கள்  தாமாஜி. மஜும்தார் பேச்சை கேட்டு  உங்களை அவமதித்துவிட்டேன்.  உங்கள் நேர்மை எனக்கு தெரிந்தும்  இவ்வாறு செய்தது என் தவறு.  உங்கள்  சேவகன்  விட்டோனாயக்கிடம்  பணத்துக்கு  ரசீது  தந்துவிட்டேன்” என்றான் சுல்தான்.தாமாஜிக்கு தலை சுற்றியது. சேவகனா?  விட்டோநாயக்கா? பணமா? ஒன்றுமே புரியவில்லையே.”  “நவாப் நான்  அரசாங்க  பொருள்களை  எடுத்து  தானம் செய்தது  உண்மை.  என்னிடம்  பணமே இல்லை.  எனக்கு  யாரும்  சேவகன் இல்லை.  விட்டோநாயக்  என்று  யாரையுமே  எனக்கு தெரியாது””என்னய்யா  உளறுகிறீர்  இதோ பாரும்  நீர் கைப்பட எழுதிய கடிதம். இதில் என்னுடைய அரசாங்க முத்திரை குத்தியிருக்கிரீர்களே.”*கடிதம் பார்த்ததும்  புரிந்தது தாமாஜிக்கு.  விட்டலனின்*  விளையாட்டு தெரிந்தது.  

“என் வாழ் நாளெல்லாம்  தேடியும்  கிடைக்காத  பாக்கியம்  சுல்தானுக்கு  எளிதில் கிட்டியிருக்கிறதே. விட்டலனே நேரில்  வந்து  காட்சியளித்திருக்கிறானே என்று கண்ணீர் பெருக்கெடுத்து பண்டரி நோக்கி ஓடிய தாமாஜி  பண்டரி புறத்தில்  கடைசி மூச்சிருக்கும் வரை  விட்டல நாம  சந்கீர்த்தனத்திலேயே ஈடுபட்டார்*

இராம க்ருஷ்ண ஹரி பாண்டு ரங்க ஹரி

தீ அணைந்தது

முல்லா வியாபார விஷயமாக வெளியூர் சென்ற போது விடுதி ஒன்றில் தங்கினார்.  அப்போது எளிமையான ஆடையை அவர் அணிந்திருந்ததால்  அங்குள்ல பணியாளர்கள் யாரும் அவரை பொருட்படுத்தவில்லிய.  இருந்தாலும் அறைக்குள் சென்று படுத்த முல்லாவுக்கு தாகம் எடுக்கவே தண்ணீர் உள்ளதா என தேடினார். அங்கு தண்ணீர் இல்லாததால் வெளியே வந்தவர் பணியாளர்கள் பேசுவதைக் கண்டார்.  பணியாளர்கள் பேசுவதைக் கண்டார்.  அவர்களிடம் சென்று தண்ணீர் வேண்டுமெனக் கேட்டார்.  அவர்களோ முல்லா சொல்வதை காதில் கூட வாங்காமல் பேசிக்கொண்டே இருந்தனர்.  இதனால் கோபப்பட்டவர்  நெருப்பு…….நெருப்பு என அலற ஆரம்பித்தார்.  பதறிய பணியாளர்கள் தண்ணீர் குடங்களை கொண்டு வந்தனர்.  

முல்லாவிடம்  ஐயா,,,,,,,,,,,,, எங்கே தீப்பற்றியது எனக் கேட்டனர்.  அப்போது அவர் பதில் சொல்லாமல் குடத்தினுள் இருந்த தண்ணீரை குடித்தார்    அப்பாடா தீ அணைந்து விட்டது என சொல்லியபடியே சிரித்தார்.  நெருப்பு பற்றியதாகச் சொன்னீர்களே எங்கே என பணியாளர்கள் கோபப்பட்டனர்  நெருப்பு என் வயிற்றுக்குள் தான் பற்றியது  இப்போது அது அணைந்து விட்டது என்று சொன்னார்.  முல்லாவை அவமானப்படுத்திய தங்களுக்கு இது தேவைதான் என கருதினர். 

மனிதன் சுறுசுறுப்பாக இயங்க வேண்டும்.

நான் என்ற கர்வம், அகம்பாவம் என இரண்டும் நம்மை ஸ்ரீ கிருஷ்ண பக்தியில் இருந்து விலக்கும் மெதுவாக ஊர்ந்தாலும் எறும்பு நகர்ந்து கொண்டே இருந்தால் எப்போதேனும் ஆயிரம் யோஜனை தூரமானாலும் கடந்துவிடும். வேகமாக பயணிக்கக் கூடியதாக இருந்தாலும் கருடன் பறக்கத் தொடங்காவிட்டால்… முதல் அடியை எடுத்து வைக்காவிட்டால் ஒரு அடிகூட முன்னால் செல்ல இயலாது.மனிதன் சுறுசுறுப்பாக இயங்க வேண்டும். சோம்பேறியாக அப்படியே கிடக்கும் மண் போல இருக்கக்கூடாது.

இயற்கை யிலிருந்து பாடம் கற்றுக் கொள் என்று கூறும் சுலோகம் இது.எறும்பு மிகச்சிறிய உயிர். நிலத்தின் மீது மெதுவாக ஊர்ந்து செல்லும். கருடன் வேகத்தில் ஒப்புவமை இல்லாத பறவை. வானில் பறக்கும் பட்சிராஜா. ஆனாலும் என்ன? பணி புரிபவனுடையதே வெற்றி.உறங்காமல் நடந்து கொண்டே இருந்த ஆமை வெற்றி பெற்றது. அகம்பாவத்தோடு உறங்கிய முயல் தோல்வியுற்றது. இந்தக் கதையை அறியாதவர் யார்?

முயல் கொண்ட நான் என்ற கர்வம், அகம்பாவம் என இரண்டும் நம்மை ஸ்ரீ கிருஷ்ண பக்தியில் இருந்து விலக்கும், கர்வம், அகம்பாவம் போக்க தினமும் சொல்வோம்

ஹரே கிருஷ்ண ஹரே கிருஷ்ண 

கிருஷ்ண கிருஷ்ண  ஹரே  ஹரே

ஹரே ராம  ஹரே ராம ராம ராம  ஹரே  ஹரே

சொக்கட்டான் ஆடலாம்

வா பாவாஜி* ! *சொக்கட்டான் ஆடலாம்* ,” *என்ற சாட்சாத் பரப்பிரம்மமான நாராயணன்* ஒருமுறை, வடநாட்டைச் சேர்ந்த பாவாஜி என்ற பக்தர் திருப்பதி திருமலைக்கு வந்தார். சீனிவாசனை உளம் குளிர சேவித்த அவருக்கு அவ்வூரை விட்டு செல்ல மனமில்லை.ஓரிடத்தில் ஆஸ்ரமம் அமைத்து தங்கிவிட்டார். தினமும் புஷ்கரணியில் மூன்று முறை குளியல், ஏழுமலையானின் தரிசனம் என ஏக உருக்கமாக பக்தி செலுத்தினார்.

பக்தன் பாவாஜியை பாலாஜிக்கு மிகவும் பிடித்துப் போயிற்று. ஒருநாள், பாவாஜி தன் முன் சொக்கட்டான் ஆட்டத்திற்குரிய கட்டம் வரைந்து அதன் முன் அமர்ந்து, மறுபக்கம் ஏழுமலையான் அமர்ந்திருப்பது போல பாவனை செய்து கொண்டு, சொக்கட்டான் ஆடிக் கொண்டிருந்தார்.அப்போது, ஒரு அதிசயம் நிகழ்ந்தது. பாவாஜி முன்னால் பேரொளி தோன்றியது. அது கண்ணைப் பறித்ததால் பாவாஜியால் அதைத் தாக்குப் பிடிக்க முடியாமல் அவ்விடத்தை விட்டு எழுந்தார்,படிப்படியாக ஒளி குறைந்ததும். அங்கே சீனிவாசனின் திவ்யமான சிலை ஒன்று இருப்பதைப் பார்த்தார். அவருக்கு பெரும் ஆனந்தம்.

“”சீனிவாசா! இதென்ன அதிசயம்! சிலை வடிவில் நீ இங்கு வந்துள்ளதன் மூலம் நான் உனக்கு தினமும் பூஜை செய்ய வேண்டும் என்பதைப் புரிந்து கொண்டேன்.ஆனால், ஏன் நேரில் காட்சி தரவில்லை. உனக்காக கட்டம் கட்டி, உன்னோடு இவ்வளவு நேரமும் சொக்கட்டான் ஆடினேனே! ஒரு நாளாவது என்னோடு நீ விளையாட வரக்கூடாதா?” என்று உளமுருகி கண்ணீர் வடித்தார்.அப்போது, அந்தச் சிலையில் இருந்து சீனிவாசன் வெளிப்பட்டார்.

“”பாவாஜி!” என்று அழைத்தார். பாவாஜிக்கு தன் கண்களை நம்பவே முடியவில்லை. ஆக, சாட்சாத் பரப்பிரம்மமான நாராயணன், சீனிவாசனின் வடிவில் அங்கே இருந்தார்.””வா பாவாஜி! சொக்கட்டான் ஆடலாம்,” என்றார்பாவாஜி அவரது பாதங்களில் விழுந்து ஆசிபெற்று, “”உன்னைப் பார்த்ததன் மூலம் பிறந்த பயனை அடைந்தேன். வா விளையாடலாம்,” என்று அவரது கையைப் படித்து அமரவைத்தார். இருவரும் விளையாடினர்.

பக்தன் தோல்வியடைவதை ஆண்டவன் என்றுமே விரும்பமாட்டான். சீனிவாசன், தன் நண்பனுக்காக ஆடத்தெரியாதவர் போல நடித்து, ஆட்டத்தில் கோட்டை விட்டார்.””பாவாஜி! நீ இந்த விளையாட்டில் மகா சமர்த்தன். உன் அளவுக்கு என்னால் விளையாட முடியாதப்பா,” என்று தன் தோல்வியை ஒப்புக் கொண்ட சீனிவாசனிடம், பாவாஜி, “” பகவானே! தாங்கள் தினமும் இந்த ஆஸ்ரமத்துக்கு வர வேண்டும். உங்களோடு நான் சொக்கட்டான் ஆடி மகிழ வேண்டும்,” என்றார்.சீனிவாசனும் ஒப்புக் கொண்டு, தினமும் பாவாஜியின் இல்லம் வர ஆரம்பித்தார். இவ்வாறாக, அவர்கள் நல்ல நண்பர்களாக மாறிவிட்டனர்.

இந்தீவா

மைசூரில், மிகப்பெரிய மாளிகையில் பிறந்தவர் ஸ்ரீ ஸ்ரீதர வெங்கடேச ஐயாவாள்.இவர், இறைவன் மேல் கொண்ட பக்தியின் காரணமாக தன் மாளிகையையும், சொத்துகளையும், பொதுமக்களுக்கு தானம் அளித்து விட்டு, ஊர் ஊராக சென்று இறைநாமத்தை பரப்பி, உபந்யாசங்கள் செய்து வந்தார்.

திருவிசலூரில், வெங்கடேச ஐயாவாள் தங்கியிருந்த போது அவருடைய உபந்யாசங்களையும், நாம மகிமையையும் கேட்டு, மக்கள் ஆனந்தப்பட்டனர். அப்போது, அந்த ஊரில் இருந்த சிலர், மிக ஆடம்பரமாக, கோகுலாஷ்டமி விழா கொண்டாடினர்; கண்ணன் படத்தை ஊர்வலமாக கொண்டு வந்தனர். ஊர்வலம், ஸ்ரீ ஐயாவாள் வசித்த, குடிசை வீட்டை நெருங்கிய போது, கண்ணனை தரிசிக்கும் ஆவலில், வெகு வேகமாக வெளியே வந்தார் ஸ்ரீ ஐயாவாள். 

அவர் மீது பொறாமை கொண்ட ஊர்வலக்காரர்களோ, அய்யா பெரியவரே….பக்தியில்லாத உங்கள் தீபாராதனைக்காக, இங்கே கண்ணன் ஒன்னும்  காத்திருக்கவில்லை. இந்த இடம் விட்டு நகருங்கள் உங்கள் வீட்டில், தீபாராதனை எடுக்க முடியாது… என்றனர்.  ஸ்ரீஐயாவாளோ அமைதியாக, என் பக்தியை பற்றி கண்ணனுக்கு தெரியும்… என்று கூறி, வீட்டினுள் சென்று விட்டார். ஊர்வலக்காரர்களோ, உங்களுக்கு பக்தி இருந்தால், எங்கே கண்ணனைக் கூப்பிடுங்கள்; வருகிறானா பார்க்கலாம்… என்று வம்பு செய்தனர்.

ஸ்ரீஐயாவாள், தயங்காமல், ஊர்வலத்தில் அவர்கள் சுமந்து வந்த படத்தில் இருந்த கண்ணன் படத்தை நெருங்கி, இந்தீவா எனும் ஸ்லோகத்தை மனமுருக சொல்லி, வீட்டின் உள்ளே சென்று விட்டார். ஊர்வலம் அடுத்த வீட்டு வாசலை நெருங்கியதும், படத்திலிருந்த கண்ணனை காணவில்லை;கண்ணாடியும் சட்டங்களும் மட்டுமே இருந்தன. ஊர்வலத்தில் வந்தவர்கள் நடுங்கிப் போய், ஸ்ரீஐயாவாளிடம் ஓடினர். அங்கே, அந்த படத்திலிருந்ததைப் போலவே, ஒரு கிருஷ்ண விக்ரகத்தை ஊஞ்சலில் வைத்து,மிகுந்த அன்போடு கண்ணனை புகழ்ந்து பாடி, துதித்துக் கொண்டிருந்தார். ஸ்ரீ ஐயாவாளின் தூய்மையான பக்தியைக் கண்டு, ஊர்வலம் நடத்தியோர், அவரிடம் மன்னிப்பு கேட்டனர்.

 அடியாரின் பக்தியை வெளிப்படுத்துவதற்காக, கண்ணன் நடத்திய திருவிளையாடல் இது. கடந்த, 17ம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியிலும், 18ம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியிலும் வாழ்ந்தவர், ஸ்ரீதர வெங்கடேச ஐயாவாள்.இவர் கண்ணனை புகழ்ந்து பாடிய துதிப்பாடல், டோலோ நவரத்ன மாளிகா எனப்படுகிறது.

மனச்சாட்சி

     ஒவ்வொருவருக்கும் அவரவரது மனச்சாட்சியே உண்மையான சாட்சி. அதைத்தான் அந்தராத்மா என்று சொல்லுகிறோம். ஒருவன் வெளியே எத்தனை பொய்கள் சொன்னாலும் அவனது அந்தராத்மாவுக்குத்தான் உண்மை எது என்பது நன்றாகத் தெரியும். அது பொய்யே சொல்லாது. 

     பிறக்கும் பொழுதே எவரும் முழுவதும் நல்லவராகப் பிறப்பதில்லை. அவரவர்க்கு ஏற்ற நல்ல குணங்களும் தீய குணங்களும் இருக்கத்தான் செய்யும். மனத்தின் தீய எண்ணங்களை மெல்ல மெல்லத் திருத்திக் கொண்டு நல்லவர்களாக வாழ முயச்சிக்க வேண்டும். யாருக்கும் தெரியாது என்று நினைத்துச் செய்யும் தப்பான காரியங்கள் அவரது மனட்சாட்சிக்கு மட்டுமே நன்றாகத் தெரியும். அது ஒவ்வொரு நிமிடமும் உறுத்திக் கொண்டே இருக்கத்தான் செய்யும். அதனைப் போக்க வேண்டுமானால் நல்ல எண்ணங்களை வளர்த்துக் கொண்டு அதன் மூலம் செய்யும் நல்ல செயல்களால் மீண்டும் அந்தத் தப்பான காரியத்தைச் செய்யாமலும், செய்த தவறுக்காக உண்மையிலேயே மனத்தால் வருந்தியும் வரவேண்டும். 

     மகாபாரதத்தில் ஒரு கதையைச் சொல்வார்கள். ஒருநாள் பீஷ்மர் தனக்குப் பேரன்களான துரியோதனனையும், யுதிஷ்டிரர் என்ற தர்மராஜனையும் அழைத்தார். துரியோதனனிடம் இந்த உலகத்தில் யாராவது நல்லவர்கள் இருந்தால் அவரை என்னிடம் அழைத்து வரும்படிச் சொன்னார். பிறகு தர்மராஜனை அழைத்து நீ போய் யாரேனும் கெட்டவர்கள் இருந்தால் அவரை என்னிடம் கூட்டிக் கொண்டு வா என்று இருவரையும் அனுப்பினார்.

     சில நாட்கள் சென்றதும்,” தாத்தா இந்த உலகத்தில் நானும் நன்றாக விசாரித்துத் தேடிப் பார்த்தேன். ஒரு நல்லவர் கூட இல்லை. எல்லோரிடமும் கெட்ட குணங்களே இருக்கிறது. எனக்கு அப்பா, அம்மாவிடமும் பார்த்து விட்டேன், ஏன் உங்களிடமும் பார்த்து விட்டேன். யாருமே நல்லவர்கள் இல்லை. அதனால் நானேதான் நல்லவன் என்று உங்கள் முன்னே வந்து நிற்கிறேன்” என்றான்.

       “தாத்தா…இந்த உலகம் முழுவதும் நான் எவ்வளவோ முயன்று தேடியும் ஒரு கெட்ட மனிதரும் கிடைக்கவில்லை. எல்லோருமே நல்லவர்களாகத்தான் இருக்கிறார்கள். அவர்களை எல்லாம் பார்த்த பிறகு என்மனம் குற்ற உணர்வால் தவிக்கிறது. என் மனத்தில் சில கெட்ட எண்ணங்கள் இருக்கத்தான் செய்கிறது. அதனைப் போக்கி நானும் நல்லவனாக இருக்க என்ன செய்ய வேண்டும் என்று நீங்கள்தான் எனக்கு அறிவுரை சொல்ல வேண்டும்” என்று தர்மராஜன் தன் தாத்தா பீஷ்மரிடம் மிகவும் பணிவோடு கேட்டுக் கொண்டார்.

       “உலக மக்கள் எல்லோரும் அவரவர்க்குத் தகுந்த நிறை குறைகளோடுதான் இருப்பார்கள் என்பது எனக்குத் தெரியும். உங்களின் மனது எப்படி இருக்கிறது என்று தெரிந்து கொள்ளத்தான் நான் இப்படி ஒரு கட்டளையை உங்களுக்கிட்டேன். உங்களின் கருத்தைக் கேட்ட பின்பு உங்களது மனத்தின் நிலையை அறிந்து கொண்டேன். 

     ஒருவன் செய்கிற தவறை அவன் ஒருபோதும் ஒத்துக் கொள்ள மாட்டன். பிறர் மீதுபழியைப் போட்டுத் தன்னை நல்லவன்போலக் காட்டிக் கொள்வான். அப்படி இல்லாமல் தன்னுடைய குறைகளை அறிந்து கொண்டு அவைகளை நீக்கும் வழியை மெல்ல மெல்லச் செய்து வந்தால் நிச்சயம் நல்லவராக வாழ முடியும். அவனது அந்தராத்த்மா அவனை நல்ல பாதையில்தான் அழைத்துச் செல்லும்” என்றார் பீஷ்மர்.

     இந்த சாராம்சத்தை உணர்ந்து கொண்டு அனைவரும் மனச்சாட்சிப்படி நடந்து, நல்ல மார்கத்தில் செல்ல வேண்டும்..