சந்நியாசியாக இருப்பவர் தினமும் கடைபிடிக்க வேண்டிய அனுஷ்டானங்கள் பல உண்டு. அவற்றை நெறி பிறழாமல் முறையாக பின்பற்றியவர் காஞ்சிப்பெரியவர். குறிப்பாக சந்நியாசிக்கு உரியது ஜீவகாருண்யம். அதாவது எந்த உயிருக்கும் துன்பம் செய்யக் கூடாது. இதை பெரியவர் தன் குறிக்கோளாகக் கொண்டிருந்தார். காஞ்சிப்பெரியவர் தினமும் 21 முறை கைகால்களைச் சுத்தம் செய்து, ஜபம் செய்வார். ஒருநாள், மடத்தின் பின்புறம் உள்ள கிணற்றில் நீர் இறைத்து கை, கால்களைச் சுத்தம் செய்ய வந்தார். நீரில், கட்டெறும்பு ஒன்று மிதப்பதைக் கண்டார். உடனே தன் சிஷ்யர் சிம்சன் வைத்தாவை அழைத்து, ஒரு குச்சியினால் அதை எடுத்து தரையில் போடச் சொன்னார். அப்போது கட்டெறும்பு இறந்து விட்டது. கிணற்றங்கரைக்குச் சென்று குளித்து விட்டு, கை,கால்களைச் சுத்தம் செய்த பின், ஜபம் செய்யத் தொடங்கினார். அதைக் கண்ட வைத்தா பெரியவரிடம், “”பெரியவா! ஏன் இப்போது ஜபம் செய்கிறீர்கள்?” என்று கேட்டார். அதற்கு பெரியவர், “”டேய்! இந்த கட்டெறும்பு முக்தி அடைந்து விட்டது. அது எவ்வளவு நேரம் தண்ணீரில் தத்தளித்ததோ தெரியாது. அதற்கு மோட்சம் கிடைக்க வேண்டாமா? அதற்காக, ஸ்ரீமந்நாராயணனை நோக்கி ஜபம் செய்தேன். உலக ஜீவராசிகள் அனைத்தும் மோட்சம் பெற வேண்டும் என்ற எண்ணம் நமக்கு வர வேண்டும்,” என்றார். எறும்பை அடக்கம் செய்யும்படியும் கேட்டுக் கொண்டார். இப்படி ஒரு எளிய ஜீவராசியிடம் கூட அன்பு காட்டிய காஞ்சிப்பெரியவரின் கருணையை என்னவென்று சொல்வது!பெரியவா சரணம் !! ஒவ்வொரு ஷன நேரமும் எங்களுடனே வாழும் கருணைக்கடலே கண் கண்ட தெய்வமே சிரம் தாழ்ந்தி வணங்குகிறோம் உங்களைகுருநாதா.
! ஆயிரக்கணக்கில் நந்த பாலன் விஷமங்கள் செய்த போதிலும், அவர்கள் வீட்டில் சென்று த்வம்சம் செய்த போதிலும், அவனது அத்தனை லூட்டிகளுக்கும் ஈடு கொடுத்துக்கொண்டு, அவன் மீது மாறாத அன்பு கொண்டிருந்தனர் கோகுல வாசிகள். எவ்வளவு அழிச்சாட்டியங்கள் செய்தாலும், ஒரு புறம் புகார்களாக அடுக்கிய போதும், மற்றொரு புறம் அவன் வரவில்லையென்றாலோ, அவனைப் பார்க்கவில்லையென்றாலோ ஏங்கிப்போவார்கள். #பழம்_விற்கும்_ஏழைப்பாட்டியின்_குரல்_கேட்டு_வாசலில்_ஓடி_வந்தான்_கண்ணன். பாட்டீ, நில்லுங்க.. பழம் வேணுமா சாமீ… எனக்குத் தருவீங்களா? குட்டிக் கண்ணனின் அழகு அவளை என்னவோ செய்தது. போதாகுறைக்கு பாட்டி என்று உறவு கொண்டாடுகிறான். உறவுகள் ஏதுமின்றி, தனியாக பழங்கள் விற்று வயிற்றைக் கழுவிக் கொள்பவளுக்குப் புதிய உறவு. அதுவும் இறைவனோடு. சின்னக் கண்ணன் இதழ்களைக் குவித்துக் குவித்துப் பேசும் எழிலைக் காண்போர் பேச்சற்றுப் போவாரன்றோ. உங்களுக்குதான் எல்லாமே… அப்படியா? எல்லாமே எனக்கா? ஆமாங்க துரை.. எல்லாம் உங்களுக்குத் தான்.. இருங்க வரேன்.. உள்ளே ஓடிச்சென்று இரண்டு பட்டுக் கரங்கள் நிறைய தானியங்களை அள்ளிக்கொண்டு வந்தான். தத்தித் தத்தி அவன் ஓடி வரும் வேகத்தில், கை இடுக்குகள் வழியாக தானியங்கள் சிந்திக்கொண்டே வந்தது. மூன்றாம் கட்டிலிருந்து வாசலுக்கு வருவதற்குள் எல்லா தானியங்களும் கீழே சிந்தி விட, இந்தாங்க பாட்டி, நீங்க எனக்கு சும்மா தரவேணாம். இதை எடுத்துக்கோங்க. கையை நீட்டியது. கீழே இரைந்தது போக மீதி சில தானியங்கள் கைகளில் மிஞ்சியிருந்தன. சரிங்க சாமீ, உங்க கையால எது கொடுத்தாலும் போதும்.. கூடையை நீட்டினாள். கண்ணன் தாமரைக் கைகளைக் கூடையில் உதற, அக்ஷயமான செல்வங்களை அளிக்கும் வரத ஹஸ்தங்களிலிருந்து, கூடையில் விழுந்த தானியங்களை பழைய துணியில் சுற்றி வைத்துக்கொண்டாள். கொண்டு வந்த அத்தனை பழங்களையும் கண்ணன் கை நிறைய அடுக்கினாள். உண்மையில், பழங்களை விற்றால் தான் அன்றைய உணவு என்ற நிலையில், அவள் மனம் கண்ணனைப் பார்த்ததும் நிறைந்து விட்டிருந்தது. பசியும், பட்டினியும் பழகிப்போனவை தாம். ஆனால், இப்பேர்ப்பட்ட குழந்தை பாட்டீ, பாட்டீ என்று பத்து தடவைக்கு மேல் அழைத்தானே.. நினைத்துக் கொண்டே வீடு போய்ச் சேர்ந்தாள். வீட்டுக்குச் சென்றால் அவளது கூடை நிறைய விலை உயர்ந்த ரத்தினங்கள் நிரம்பியிருந்தன. இரண்டு நாட்கள் சென்றன. பழம் விற்கும் பாட்டியின் ஏழ்மையைப் போக்கி விட்ட சந்தோஷம் கண்ணனுக்கு. இனி அவள் வாழ்நாள் முழுதும் உட்கார்ந்து சாப்பிடலாம். தள்ளாத வயதில் வீதிவீதியாய் அலைய வேண்டியதில்லை. மூன்றாம் நாள் காலை.. பழம் வாங்கலியோ.. பழம்… அதே பாட்டியின் குரல்தான். ஓடி வந்தான் கண்ணன். ஏன் பாட்டீ, உங்களுக்கு அவ்வளவு ரத்தினம் தந்தேனே. பாக்கலியா ? நீங்க குடுத்தீங்க சாமீ.. இதோ பாருங்க.. கூடை நிறைய பழங்களுக்கு அடியில் கண்ணனுகான நகைகள். நீங்க பாட்டீ பாட்டீன்னு கூப்பிட்டீங்க.. பாட்டியால முடிஞ்சது. எல்லாம் நீங்க தந்தது தான். இதெல்லாம் நான் வெச்சுட்டு என்ன செய்யப்போறேன்? எனக்கு ஒரு கால் வயத்துக் கஞ்சி போதுமே… சொல்லிக்கொண்டே அத்தனை நகைகளையும் கண்ணனுக்குப் பூட்டி அழகு பார்த்தாள். கண்ணனுக்கு ஒரே புதிராய்ப் போனாள் அவள். ஏழையாய் இருக்கிறாள். செல்வத்தைக் கொடுத்தால், எனக்கே திருப்புகிறாளே..கொஞ்சம் அசந்து தான் போனான் கண்ணன். மறுநாள் காலை மறுபடியும், பழம் வாங்கலியோ.. பழம்… பாட்டியின் குரல் கேட்டு, கண்ணன் மிகவும் ஆச்சாரியப்பட்டான். ஓடி வந்தான். இப்போது பாட்டியைப் பார்க்கக் கண்ணனுக்கு ஆவல். பாட்டீ உங்க வீடு..? ஆமா சாமீ, நீங்க என் குடிசையைவே அரண்மனை போலாக்கிட்டீங்க… அது பத்தலையா பாட்டீ? மறுபடி ஏன் பழம் விக்கறீங்க.. அதிருக்கட்டும். நீங்க என் கூட என் வீட்டுக்கு வருவீங்களா சாமீ? ஓ வரேனே… ப்ரம்மம் பாட்டியின் கையைப் பிடித்துக்கொண்டு தளர் நடை நடந்து சென்றது.அங்கே…ஒரு பெரிய அரண்மனை போன்ற வீட்டில் கண்ணனின் அழகான சித்திரம் வைத்து கோவில் போல் செய்து, ஆராதனைகள் நடந்து கொண்டிருந்தன.அதன் எதிரே சிறிய குடிசை போட்டுக் கொண்டாள் அவள். என் ஒருத்திக்கு எதுக்கு சாமீ மாளிகை? சாமிக்குதான் எல்லாம். என்றாளே பார்க்க வேண்டும். அவளது பக்திக்கு ஈடு செய்யமுடியாத கண்ணன் திணறிப்போனான். பக்தனுக்கும் பகவானுக்கும் உள்ள போட்டி, பக்திக்கும் கருணைக்கும் உள்ள போட்டி. அதில் பகவான் எப்போதும் தன்னைத் தோற்பவனாகவே கருதுகிறான். அதனாலேயே பக்தனுக்காக எவ்வளவு வேண்டுமானாலும் தன் நிலையை விட்டு இறங்கியும் வருகிறான் அல்லவா? மஹாரண்யம் ஸ்ரீ ஸ்ரீ முரளீதர ஸ்வாமிஜியின் உபன்யாசத்தில் கேட்ட ரஸானுபவங்களில் இவையும் சிலவே..
: “ஸார்!! நேக்கு ஶ்ரீவித்யோபதேசம் ஆய்டுத்து. தீக்ஷையும் குருநாதர் பண்ணி வைச்சுட்டார்!! ஆனால் நவாவரண பூஜை மாத்ரம் எடுத்து வைக்கல்லே!! பின்னாடி கத்துக்கோடான்னுட்டு போய்ட்டார். நேக்கும் வயஸாய்டுத்து!! நவாவரண பூஜை சித்த கத்துக்குடுப்பேளோ!!” சென்னை பாரிஸின் பூக்கடைத் தெருவில் வஸிக்கும் ஶ்ரீஸுந்தர தீக்ஷிதர் ஶ்ரீஶ்ரீசிதாநந்தநாதாளிடம் ப்ரார்த்தித்தார். பள்ளிக்கூடத்தில் உத்யோகத்தில் இருந்தததால் சிஷ்யர்கள் உட்பட அனைவருமே ஶ்ரீசிதாநந்தநாதாளை “ஸார்” என்றே அழைப்பது வழக்கம். “அதுக்கென்ன !! தாராளமாக!! வர்ற பௌர்ணமாஸ்யை நானே ஆத்துக்கு வந்து கத்துக்கொடுத்துடறேனே!!” ஶ்ரீஸார் பதிலுரைத்தார். பௌர்ணமாஸ்யை நெருங்கியது. ஶ்ரீஸுந்தர தீக்ஷதருக்கும் பரபரப்பு. நவாவரண பூஜை ஸாதாரண விஷயம் இல்லையே!! ஆவரண பூஜைக்கு தேவையென ஶ்ரீஸார் சொன்ன அத்தனையுமே திட்டமாக ஏற்பாடு செய்து விட்டு காத்திருந்தார் ஶ்ரீஸுந்தர தீக்ஷிதர். ஶ்ரீசிதாநந்தாளின் க்ருஹம் பழவந்தாங்கல். அங்கிருந்து பூக்கடைக்கு வரவே நாழியாகும். மின்சார ரயில் பிடித்து சென்ட்ரல் வந்து பின் அங்கிருந்து டவுன் பஸ் ஏறி வர வேண்டும்!! ஶ்ரீஸார் க்ருஹத்தில் “ஶ்ரீப்ரஹ்மவித்யா விமர்சினி ஸபா” என்று ஏற்படுத்தி பற்பல ஶ்ரீவித்யா க்ரந்தங்களை உபந்யஸிப்பது வழக்கம். அனறும் சனிக்கிழமை பௌர்ணமாஸ்யை ஆனதினால் ஶ்ரீஸுந்தர தீக்ஷிதரிடம் நவாவரணம் கற்றுக்கொடுக்க வருகிறேன் என்றுரைத்ததை மறந்து ஶ்ரீஸார் அன்று க்ருஹத்திற்கு வந்திருந்தவர்களுக்கு உபந்யஸிக்கத் தொடங்கினார். மாலையிலிருந்து ஶ்ரீஸுந்தர தீக்ஷிதர் ஶ்ரீஸாரின் வருகையை நினைத்துக் காத்திருந்தார். வருகிறேன் என்று சொல்லி வைத்த நேரத்தை விட ஒன்றரை மணி நேரம் கடந்தே விட்டது. ஸாரைக் காணும். ஆனால் திடிரென வாயில் மணி ஒலித்தது. சிகப்பு ஒன்பது கெஜம் அணிந்து, மெட்டியும் கொலுசும் ஸப்திக்க ஸாக்ஷாத் லலிதாம்பிகை போன்றே ஒரு ஸ்த்ரீ வெளியில் நின்றிருந்தாள். “ஸுந்தர தீக்ஷிதர் ஆம் தானே!!” “ஆமாம் மாமி!! நீங்க!!” “ஒன்னுமில்லே!! ஸார்க்கு திடீர்னு வேலை வந்துடுத்து!! சித்த நீங்க போய் ஸுந்தர தீக்ஷிதருக்கு நவாவரண பூஜை பண்ணி வையுங்கோ மாமி!! சீக்ரம் வந்துடறேன்னார்!! அதான் வந்தேன்!! ஆமா!! பூஜைக்கு எல்லாம் தயாராகிடுத்தோ!!” மாமி கேட்டாள் தீக்ஷிதரை. “ஆஹா!! எல்லாம் ரெடி மாமி!!” தீக்ஷிதர் ஸந்தோஷமாக இயம்பினார். என்னவோ ஒரு விவரிக்க முடியாத ஆனந்தம் அவர்க்குள். “ஸந்தோஷம்!! சரி நவாவரணம் ஆரம்பிக்கலாம்!! எல்லாம் சரியா இருக்கோ!! ஆங்!! உளுந்து வடை இருக்கோ!!” திடீரெனக் கேட்டாள் மாமி. “இல்லையே மாமி!! சக்கரைப் பொங்கல் தான் பண்ணிருக்கேன்!!” இழுத்தார் ஸுந்தர ஸாஸ்த்ரிகள். “ஓ!! நவாவரண பூஜைக்கு வடை அவச்யம் தேவையாச்சே!! சித்த இருங்கோ!! பக்கத்ல சேட்டு கடைல சூடா வடை போட்டுண்ட்ருக்கா!! வாங்கிண்டு வந்துடறேன்!!” தானே வலியச்சென்று வடையையும் வாங்கிக் கொண்டு வைத்து பூஜையைத் தொடங்கினாள் மாமி. ஸுவாஸினி பூஜை ஸமயம். “சாஸ்த்ரிகளே!! நானே நித்ய ஸுவாஸினி தான்!! எனக்கே பூஜை பண்ணுங்கோ!!” மாமியில் குரலில் ஒரு ஆகர்ஷணம். ஸாக்ஷாத் லலிதா பரமேச்வரியாகவே மாமியை பாவனை செய்து நமஸ்கரித்தார் ஸுந்தர ஸாஸ்த்ரிகள். ஒரு மந்த்ரத்திற்கு கட்டுப்பட்டது போல் நவாவரண பூஜையை பூர்த்தி செய்தார். “சரி!! எல்லாம் நல்லபடியாக ஆச்சு!! இனி ஶ்ரீராஜராஜேச்வரீ ப்ரத்யக்ஷமாக ஆத்துக்கு வந்தாச்சுன்னு நினைச்சுக்கோங்கோ!!” என்று புன்னகைத்தாள் மாமி!! “ஆஹா!! பாக்யம் மாமி!! தாம்பூலம் ஸ்வீகரிச்சுக்கனும்!!” தாம்பூலத்தையும், மங்கல த்ரவ்யங்களையும் அளித்தார் ஸாஸ்த்ரிகள். “ஆமா!! ஸார் கடைசி வரை வரவேயில்லையே!!” அப்போது தான் ஶ்ரீசிதாநந்தநாதாள் வராததே தோன்றுகிறது ஸாஸ்த்ரிகளுக்கு. “ஒன்னுமில்லே!! ஏதானு கார்யமா இருந்துருப்பார்!! அவரைப் பார்க்கறச்சே சொல்லிடுங்கோ!! நீங்க அனுப்பிச்ச மாமி நல்லபடியாக நவாவரண பூஜை செய்து கொடுத்தான்னு!! நான் வறேன்!!” கூறிவிட்டு நகர்ந்தாள் மாமி. மாமி வெளியே சென்ற சில நொடிகளில் ஶ்ரீஸார் நுழைந்தார் ஸாஸ்த்ரிகள் க்ருஹத்திற்குள்!!”ஸாஸ்த்ரிகளே!! மன்னிச்சுக்கோங்கோ!! ஸுத்தமா நினைப்பில்லே!! ஆத்துக்கு நிறைய பேர் வந்துட்டா!! உபந்யாஸத்ல மூழ்கிட்டேன்!! அப்றம் தான் சடார்னு ஞாபகம் வந்தது!! உடனே எலட்ரிக் ட்ரெயின் பிடிச்சு சென்ட்ரல் வந்து அங்கேந்தே ரிக்க்ஷால வந்தேன்!! தாமஸமாயிடுத்து!! இருந்தாலும் பரவாயில்லே!! ராத்ரி நவாவரணம் விஷேஷம் தான் ஆரம்பிக்கலாமா!!” மூச்சுவிடாது கூறி முடித்தார் ஶ்ரீஸார். “ஸார்!! என்ன சொல்றேள்!! நீங்க அனுப்பிச்சதா ஒரு மாமி வந்து அத்புதமா நவாவரண பூஜையை கத்துக்கொடுத்துட்டு சித்த மின்னாடி தான போறா!!” திகைத்தார் ஶ்ரீஸாஸ்த்ரிகள். “நானா!! எந்த மாமியையும் அனுப்பல்லியே!! என்ன சொல்றேள்!!” ஶ்ரீசிதாநந்தநாதாள் திகைத்தார். “அப்போ வந்தது!!……” “ஆஹா!! ஸாக்ஷாத் ஶ்ரீராஜராஜேச்வரீ!! லலிதா பரமேச்வரீ!! மஹாத்ரிபுரஸுந்தரயே தான்!! காமாக்ஷி!! தாயே!! ஶ்ரீவித்யே!! காமேச்வர வல்லபே!! ஸாக்ஷாத் நீயேவா வந்து நவாவரண பூஜை சொல்லிக் கொடுத்தே!! மஹாபாக்யம்டீ தாயே!!” இதில் எந்த மஹிமையை புரிந்து கொள்ள இயலும்!! ஶ்ரீசிதாநந்தநாதாளுக்காக ஸாக்ஷாத் லலிதாம்பாளே வந்து நவாவரணம் சொல்லிக் கொடுத்ததற்கா!! ஶ்ரீஸுந்தர ஸாஸ்த்ரிகள் ஶ்ரீலலிதாம்பாளிடமே நவாவரணம் கற்றுக்கொண்டதற்கா!! அன்றி பஞ்சப்ரஹ்மங்களுக்கும் காக்ஷியளிக்காத பவானீ லலிதேச்வரீ தானே வந்த நவாவரணம் கற்றுக் கொடுத்த மஹிமையையா!! இப்போ தெரியறதா!! ஶ்ரீலலிதா மஹாத்ரிபுரஸுந்தரி ஏன் அவ்யாஜ கருணா மூர்த்தி!! கருணாம்ருத ஸாகரான்னு!! *ஶ்ரீகாமாக்ஷி சரணம் மம* *ஶ்ரீமாத்ரே நம:**லலிதாம்பிகாயை நம:*
ரொம்ப சின்னவரா இருக்கார் இவர்கிட்டே , எப்படி எங்க பிரச்னையைச் சொல்றது? அதுக்கு ஆலோசனை எப்படிக் கேட்கறது? இதெல்லாம் சரிவராதுன்னு தோணித்து. அதான் வெளியில வந்துட்டோம்!”*- ஒரு தம்பதி (பெரியவா இளம் வயதில் இருக்கும்போது) மகாபெரியவா சன்யாசம் ஏத்துண்டு ஆசார்யாளா பீடம் ஏத்துண்டு பத்துப் பன்னிரண்டு வருஷத்துக்கு அப்புறம் நடந்த சம்பவம் இது. அப்போ ஆசார்யாளுக்கு சின்ன வயசு. அவரோட மகிமையெல்லாம் பலருக்கும் புரியாத காலகட்டம். மடத்துக்கு புதுசா வர்ற பக்தர்கள் பலர், ஆசார்யா இவ்வளவு சின்னவரா இருக்காரே இவர்கிட்டே நம்ம பிரச்னையைச் சொல்லலாமா? வேண்டாமா?ன்னு தயங்குவது உண்டு. வேதம், புராணங்கள்ல சந்தேகம் கேட்க வர்றவாளா இருந்தா, இவருக்கு அதெல்லாம் தெரிஞ்சிருக்குமா? கேட்கலாமான்னு தயங்கி நிற்பா. சிலர் இன்னும் ஒருபடி மேலேபோய் இவர்கிட்டே எதுக்கு நம்ம குறையைச் சொல்லணம்னு அப்படியே திரும்பிப் போயிடலாம்னு நினைக்கறதும் உண்டு. ஆனா யாரா இருந்தாலும் ஒரே ஒருதரம் மகாபெரியவா முன்னால வந்து நின்னுட்டான்னா, அவாளோட எல்லா சந்தேகமும் போயிடும். உதிக்கறப்போ சூரியன் பால சூரியனாதான் இருக்கும். அது உச்சியில ஏறினத்துக்கு அப்புறம்தான் அதோட உக்ரம் தெரியும்கற மாதிரி, தொலைவுல இருந்து பார்க்கறச்சே, பாலகனா தெரியற பெரியவா முன்னால வந்து நின்னாதான், அவர் பாலகன் இல்லை, பரமேஸ்வரன்னே புரியும். அந்த மாதிரியான காலகட்டத்துல ஒருநாள், மகாபெரியவாளை தரிசனம் பண்ணறதுக்காக நிறைய பேர் மடத்துக்கு வந்திருந்தா. அவாள்ல, வெளியூர்லேர்ந்து காஞ்சிபுரத்துக்கு க்ஷேத்ராடனம் வந்த பக்தர் கூட்டம் ஒண்ணும் இருந்தது. காமாட்சியை தரிசனம் பண்ண வந்த அவாள்லாம். இங்கே ஆசார்யா இருக்கார்னு தெரிஞ்சதும் அவரை தரிசனம் செய்ய வந்திருந்தா! வந்தவாள்ல பலர் ஆசார்யாளை தரிசனம் பண்ணறது இதுதான் முதல் தரம்.சிலர் ஏற்கனவே வந்தவா. ஏற்கனவே வந்திருந்தவா, ஆசார்யாளோட பெருமையை வராதவாளுக்கு சொல்லிண்டு இருந்தா. அதையெல்லாம் கேட்டுண்டு, எல்லாரும் வரிசையாக வந்து மகா பெரியவாளை நமஸ்காரம் செஞ்சு அவர்கிட்டே ஆசிர்வாதம் வாங்கிண்டு புறப்பட்டுண்டு இருந்தா. அப்போ அந்தக் கூட்டத்தோட வந்திருந்த ஒரு தம்பதி மட்டும் வரிசைலேர்ந்து பாதியிலயேதிரும்பி வெளியில போய் நின்னுட்டா. அவாகூட வந்தவா எல்லாரும் மகாபெரியவாளை தரிசனம் பண்ணி பிரசாதம் வாங்கிண்டு வெளியில வந்ததும், ‘ஆசார்யாளை நீங்க ஏன் தரிசனம் பண்ண வரலை?’ன்னு பலரும் அவாகிட்டே கேட்டா. “இங்கே மடத்துல ஆசார்யா இருக்கார்னதும் அவர்கிட்டே எங்க பிரச்னை ஒண்ணைச் சொல்லி அதுக்குப் பரிகாரம் ஏதானும் இருக்கான்னு கேட்கலாம்னு நினைச்சுண்டுதான் வந்தோம். இங்கே வந்து பார்த்தா, அவர் ரொம்ப சின்னவரா இருக்கார். இவர்கிட்டே,எப்படி எங்க பிரச்னையைச் சொல்றது? அதுக்கு ஆலோசனை எப்படிக் கேட்கறது? இதெல்லாம் சரிவராதுன்னு தோணித்து. அதான் வெளியில வந்துட்டோம்!” அவா சொல்லிண்டு இருந்த சமயத்துலயே ஆசார்யாளோட அணுக்கத் தொண்டர் அங்கே வந்தார். “இங்கே தீராத வயத்துவலியால தவிக்கற ஒரு மாமி வந்திருக்காளாமே, அவா யாரு? அவாளை ஆசார்யா அழைச்சுண்டு வரச் சொன்னார்” அப்படின்னார். அதைக் கேட்டதுதான் தாமதம், அப்படியே பதறிப்போனா அந்த தம்பதி. அந்த மாமி கொஞ்சம் தயக்கத்தோட ‘எனக்குதான் வயத்துவலி.!’ என்று வார்த்தைகளை முடிக்காமல் இழுக்க அந்த தொண்டர் அவசரமா அவாளை கூட்டிண்டு போனார். மகாபெரியவா முன்னாலபோய் நின்னா, அந்தத் தம்பதி. இவர் எப்படி என்னோட வயத்துவலியைத் தெரிஞ்சுண்டார்ங்கற மாதிரியான ஆச்சரியம் அந்த மாமி முகத்துல பட்டவர்த்தனமா தெரிஞ்சுது. “என்ன அடிவயத்தைப் பிசையறாப்புல வலிக்கறதா? டாக்டர்களெல்லாம் அல்சர் ரொம்ப அதிகமாயிடுத்து, தீவிரமா சிகிச்சை பண்ணியாகணும்ணு சொல்றாளா?” அவாகிட்டே கேட்டுண்டே சாத்துக்குடி பழம் ஒண்ணை எடுத்து கையில வைச்சு உருட்டிண்டு இருந்தார் மகாபெரியவா. “ஆமாம் நேரத்துக்கு சாப்பிடாததால வயத்துல அமிலம் அரிச்சு புண்ணாயிடுத்தாம் . குணப்படுத்தறது ரொம்ப கஷ்டம்னு சொல்றா டாக்டர்கள்.! அடிக்கடி தாங்க முடியாம வலிக்கிறது” சொன்ன அந்த மாமியோட கண்ணுல இருந்து வலி தாங்காம ஜலம் வழியத் தொடங்கித்து. தான் கையில் வைச்சு உருட்டிண்டு இருந்த சாத்துக்குடியை சட்டுனு அந்த மாமியோட ஆத்துக்காரர்கிட்டே தூக்கிப் போட்டார் மகாபெரியவா.”அதை உடனே உரிச்சுக் குடு..!” கட்டளை மாதிரி சொன்னார். ஏதோ ஒரு உத்வேகத்துல அவரும் அந்தப் பழத்தை உரிச்சு ஆத்துக்காரிக்குக் குடுத்தார். தாங்க முடியாத வயித்துவலியில தவிச்சுண்டு இருந்த அந்த மாமி, ஒவ்வொரு சுளையா வாங்கி ஏதோ குழந்தை சாப்பிடறாப்புல சாப்பிட்டு முடிச்சா. இத்தனையும் ஒரு சில நிமிடத்துல நடந்துடுத்து. அதுக்கு அப்புறம் நடந்துதான் பேரதிசயம்! அதுவரைக்கும் வலியால துடிச்சுண்டு இருந்த அந்த மாமி, இதுவரைக்கும் வலிச்சதெல்லாம் கனவா? நனவா?ங்கற மாதிரி ரொம்பவே சந்தோஷமா பேச ஆரம்பிச்சுட்டா. “இதுவரைக்கும் என்னை வாட்டிண்டு இருந்த வலி போன இடம் தெரியலை. சாதாரணமா இந்த வலி வந்துட்டா ரெண்டு மூணு மணி நேரமாவது என்னை வாட்டி வதைச்சுடும். மருந்து எடுத்துண்டாலும் அது வேலை செய்யறவரைக்கும் சகிச்சுண்டு இருக்கணும். ஆனா இப்போ ரொம்பவே ஆச்சரியமா எனக்கு வலி போன இடம் தெரியலை. ஆசார்யா தந்த பழத்தோட முதல் சுளையைத் தின்னதுமே என்னோட வலி குறைய ஆரம்பிச்சுடுத்து. முழுசா தின்னு முடிச்சதும் எனக்கா வலிச்சுதுங்கறமாதிரி பூரணமா நிவர்த்தி ஆயிடுத்து!” வார்த்தைகள் நெகிழ, கண்ணு கசிய சொன்னார் அந்த மாமி. நின்னுண்ட இருந்த அவர் அகத்துக்காரர் மாமி சொல்லி முடிச்ச மறுகணம் அப்படியே சாஷ்டாங்கமாக ஆசார்யா திருவடியிலே விழுந்தார். “எங்களை மன்னிச்சுடுங்கோ! இவ்வளவு சின்னவரா இருக்கேளேன்னு நாங்க சந்தேகப்பட்டோம். ஆனா, நாங்க சொல்லாமலே என் ஆத்துக்காரியோட பிரச்னையைத் தெரிஞ்சுண்டு, அது போகறதுக்கு மருந்தாட்டம் ஒரு கனியைப் பிரசாதமாவும் தந்து எங்க கண்ணைத் திறந்துட்டேள்” தழுதழுப்பா சொன்னார். மௌனமா ஒரு புன்னகையை மட்டும் பதிலாக்கி அந்தப் பெண்மணிகிட்டே கொஞ்சம் குங்குமப் பிரசாதத்தைக் குடுத்து ஆசிர்வதிச்சார் மகாபெரியவா. அந்தப் பெண்மணிக்கு தீராத வயத்துவலின்னு ஆசார்யாளுக்கு எப்படித் தெரிஞ்சுதுங்கறது அதிசயம்னா, அதைவிட பேரதிசயம் ஒரே ஒரு சாத்துக்குடியைத் தந்து அவாளோட வியாதியைப் போக்கினது. இதெல்லாம் சாட்சாத் அந்தப் பரமேஸ்வரனோட அம்சமான மகாபெரியவாளோட லீலை இல்லாம வேறு என்ன?.
ஸ்ரீமட முகாமுக்குள்ளே ஏதோ முக்கியமான ஆலோசனை நடந்ததை முன்னிட்டு வெளியே தர்சன “க்யூ’ சிறிது நேரமாக நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருந்தது..க்யூ விலே ஒரு பாட்டியம்மை. பாட்டிப் பாட்டி என்றே சொல்லலாம். நூற்றுக்கு மேல் பிராயத்தாளாயிருக்கலாம். டகாரமாகக் கூனிக் குறுகியவள் ஒரு கழியைப் பிடிக்க மாட்டாமல் பிடித்து நிற்கிறாள்
. “ சங்கரா, என் சங்கரா! ஒன்னையும் பார்ப்பேனா, பார்க்காமையே போயிடுவேனான்னு தவிச்சிண்டிருந்தேன். ஊரைத்தேடி வந்தே ! வந்தியேன்னு தரிசனம் பண்ண வந்தேன். நிறுத்தி வெச்சுட்டியேடா சங்கரா! “ என்று ஆவி சோரக் கூவிக்கொண்டிருந்தாள். வெளியிலிருந்து முகாம் ஜாகைக்குள் போய்க்கொண்டிருந்தார் ஸ்ரீ சாம்பமூர்த்தி சஸ்திரிகள். அவர் மஹாபெரியவாளின் பூர்வாஸ்ரமத் தம்பி. அந்த ரத்த பந்தத்வத்திற்கு ஏற்ப நல்ல இதயக்கனிவு பெற்றவர். பாட்டியின் தாபக்குரல் கேட்டதும் நடையை விரைவு படுத்தி, உள்ளே சென்றார். முக்யமான ஆலொசனையிலிருந்த ஸ்ரீசரணரிடம் “ வெளியிலே ஒரு பாட்டி, நூறோ, நூத்திருபதோ, என்ன வயசிருக்குமோ, பெரியவா தரிசனத்துக்காகத் தவிச்சிண்டு நிக்கறா” என்றார்.அவர் சொல்லி முடித்துக்கூட இருக்க மாட்டார், பெரியவாள் புறப்பட்டு விட்டார், புயலாக! நிறுத்தி வெச்சுட்டையேடா சங்கரா!” — நிறுத்தாமல் சொல்லிக்கொண்டிருந்த பாட்டியிடம் சென்று அணுக்கத்திலும் அணுக்கமாக நின்று, “ பாட்டி! இதோ உன் சங்கரன் வந்துட்டேன், பாரு! நீ வந்துருக்கேன்னு தெரியாம உள்ளே காரியமா இருந்துட்டேன். தெரிஞ்ச உடனேயே ஓடி வந்திருக்கேன்” என அன்பின் சார சாரமாக அமுத மொழி கூறினார் அருளாளர்.
“ வந்துட்டியா சங்கரா!” என்று அவர் கைகளைப் பாட்டி இறுகப் பிடித்துக்கொண்டு விட்டாள்! அவரது பதின்மூன்றாம் பிராயத்திற்கு முன் தாய் மஹாலக்ஷ்மியம்மாள் பிடித்த கைகளை, சுமார் 55 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு இன்றுதான் இன்னொருவர் பிடித்தது! முகத்தைத் தூக்கி ஸ்ரீசரணரின் திருமுகம் கண்ட விருத்தாம்பிகை, “எனக்கோசரம் நீ ஓடோடி வந்து எதிற்கே நின்னும் இந்தக் கண்ணு மங்கல்ல தெளிவாத் தெரியல்லையே! என்னப்பா, நீதான் நல்ல கண்ணைக் குடுத்துக் காட்சி தரணும் “ என்றாள். அது நல்ல வெயிலடித்த சமயம். ஆனாலும் க்யூ வரிசைக்காரர்களுக்கு மேலெ கூரை அமைக்கப்ப்பட்டிருந்தது. பக்த பராதீனர் சட்டென்று அந்த கூரைக்கு வெளியே துள்ளீ சுடு வெய்யிலில் நின்றார். பாதுகை அணீயாத பாதத்துடன்!“ இப்பத் தெரியறதோன்னோ பாட்டி?” என்றார். “நன்னாத் தெரியறது, என்னப்பா, நன்னாத் தெரியறது!” என்ற பாட்டி கன்னத்தில் படபடவென்று போட்டுக்கொண்டாள்.
பெரியவாள் தன் முகத்தை வெயில் படுமாறு பல கோணங்கள் தூக்கி, தழைத்து, திருப்பியெல்லாம் காட்டி, முழு உடலையே திருப்பி முதுகுப்புற தரிசனமும் தந்தார். என்ன சொல்கிறோமென்றே தெரியாமல் உணர்ச்சிப்பெருக்கில் மூதாட்டி குழறிக் குழறி ஏதோ சொல்லி அழுது ஆனந்தித்தாள்.ஸ்ரீசரணர் மீண்டும் அவளை நெருங்கி வந்து , “நன்னாப் பாத்துட்டயா பாட்டி! நான் போகலாமா?” என்றார்.பாத்துண்டேம்பா, பாத்துண்டேன். இந்த அனாமதேயத்துக்கும் ,கருணாமூர்த்தி , ஒன் காட்சி குடுத்துட்டே. ஒன்னைப் பாக்கணும் பாக்கணும்னுதான் உசிரை வெச்சிண்டிருந்தேன். பார்த்துட்டேன். என்னை எடுத்துக்கோ அப்பா, என்னை எடுத்துக்கோ!” என வேண்டினாள் அந்த பரம பக்தை.
“ பாட்டீ! அதுக்கான ஸமயம் வரச்சே எடுத்துக்கலாம். இப்போ ஒன்னை, நீ இருக்கிற எடத்துலே கொண்டு விடச் சொல்றேன். போயி ஸ்வாமி ஸ்மரணையாகவே இருந்திண்டிரு. மறுபடி என்னைப் பார்கணும்னு ஓடி வராதே! நான் ஒன்னை விட்டு எங்கேயும் போகாம எப்போவும் ஒன் கூடவே தான் இருந்துண்டிருப்பேன்” என்று வாக்குதத்தம் தந்தார், க்ருபா வர்ஷர்.
தமது அடக்க குணத்தினால் பக்தர்களுக்கு அபயம் அளிக்கும்போதும் ,அடக்கமாகவே வார்த்தைகளை உபயோகிக்கும் ஸ்ரீசரணரிடம் இப்பேர்பட்டதொரு வாக்கு பெற்ற பாட்டியம்மையின் பாக்யத்திற்கு ஈடேது!
“அர்ச்சகரே “நாளை நான் கோயிலுக்குப் வரும்போது. பகவான் ஜெகந்தாதரின் தலையில் முடி வளர்ந்திருப்பதை நீங்கள் காட்டவில்லை எனில் உன் தலை தப்பாது என்று கோபமாக சொன்ன அரசர் –
பூரியில் தலிசா மோஹபத்ரா என்ற பக்தர் வசித்து வந்தார். பகவான் ஜெகந்நாதரின் அர்ச்சகர்களுள் அவரும் ஒருவர்; சாஸ்திரங்களை நன்கு கற்றறிந்த நிபுணர். நாள் முழுவதும், பகவான் ஜெகந்நாதர், பலதேவர், சுபத்ரா தேவியின் மூர்த்திகளுக்கு தனிப்பட்ட முறையில் சேவை செய்து வந்தார். இந்த மூர்த்திகள் தான் அவருக்கு எல்லாம்.
ஒரு நாள் அரசர் தன் பரிவாரங்களுடன் பூரிக்கு வந்தார். அரசர் பகவான் ஶ்ரீ ஜெகந்தாதரை தரிசிப்பதற்கு விரும்பினார். வழக்கமாக கோயிலுக்கு தரிசிக்க வரும் அரசர் பகவான் ஶ்ரீ ஜெகந்நாதருக்கு அலங்காரம் செய்யப்பட்ட மலர்மாலை மகாபிரசாதத்தை கேட்பது வழக்கம்.
ஜெகந்நாதரின் பிரசாதம் அரசருக்கு கிடைக்காமல் போனால் அரசரின் கோபத்திற்கு ஆளாக நேரிடும் ” என்று மோஹபத்ரா நினைத்து தன் கழுத்திலிருந்த மாலையைக் கழற்றி, அதை பகவான் ஜெகந்நாதருக்கு அணிவித்தார்.
அரசர் சந்நிதிக்கு வந்து மூர்த்திகளை தரிசித்தார். வழக்கம் போல், தரிசனம் முடிந்த பிறகு, அரசர் அர்ச்சகரிடம், ‘எனக்கு மலர் மாலை பிரசாதம் கிடைக்குமா’ என்று கேட்டார்.தன் கையை கழுவிக் கொண்டு, திருமேனியிலிருந்து மலர்மாலை பிரசாதத்தை கழற்றி அரசரிடம் கொடுத்தார். அரசர் பிரசாதத்தை பணிவுடனும் பக்தியுடனும் பெற்றுக் கொண்டு, அரண்மனைக்குத் திரும்பினார்.
மலர்மாலை நேர்த்தியாய், விசேஷ நறுமணம் கொண்ட வெள்ளை பூக்களால் தொடுக்கப்பட்டிருந்தது. சிம்மாசனத்தில் உட்கார்ந்த அரசர் மலர் மாலையை உற்றுப்பார்த்தார். நீண்ட கரு முடி ஒன்று அதில் ஒட்டியிருந்தது கவனித்தார். “இது மிகவும் வினோதமாயிருக்கிறது. எப்படி இந்த தலைமுடி மாலையில் இருக்கமுடியும்?
ஜெகந்நாதருக்கு தலையில் முடியே கிடையாதே. இந்த பிராமணர் தன் கழுத்திலிருந்த பூமாலையைக் கழற்றி, பகவான் ஜெகந்நாதருக்கு அணிவித்து, பிறகு ‘இது ஜெகந்நாதருடைய பிரசாதம்’ என்று சொல்லி கொடுத்துவிட்டார் போலும், என்று அரசர் சந்தேகம் கொண்டார்.
மோஹபத்ராவை உடனடியாக அரண்மனைக்கு அழைத்து வரக் கட்டளையிட்டார். மோஹபத்ராவை அரசர் முன் அழைத்து வந்தபோது, அரசர் மிகுந்த கோபத்தில் இருகிறார் என்று தெரிந்து. “பகவானுக்கு அர்ப்பித்த மாலையில் ஒரு நீண்ட தலைமுடி இருந்ததைப் பார்த்தேன்.
எப்போதிலிருந்து பகவானுக்கு தலையில் கேசம் முளைக்க ஆரம்பித்தது என்று கூறவும்? உண்மையைச் சொல்லாவிடில் மரணத்தை எதிர்நோக்க வேண்டியிருக்கும்.” என்றார் அரசர். மோஹபத்ரா அச்சம்மேலிட, அவர் பிரார்த்தித்தார்.
பிரபோ, தயவுசெய்து ரட்சிக்கவும். எனக்குத் தெரியும் இந்த அரசர் கடுமையானவர் என்று. எந்த மாதிரி தண்டனையை அவர் தருவாரோ, யார் கண்டது! ஒரு பொய்யைச் சொல்லி தண்டனையிலிருந்து தப்பிப்பதுதான் சிறந்தது.” ஆகவே மோஹபத்ரா அரசரிடம் சொன்னார்: “ஆம், நிஜம்தான். இப்போது சிறிது காலமாக பகவானின் சிரசில் தலைமுடி வளர்ந்து வருகிறது.”என்றார்.
அரசர் சொன்னார்: “அர்ச்சகரே “நாளை நான் கோயிலுக்குப் வரும்போது. பகவான் ஜெகந்தாதரின் தலையில் முடி வளர்ந்திருப்பதை நீங்கள் எனக்கு காட்டவில்லை எனில் உன் தலை தப்பாது என கோபமாக கூறினார்
தலிசா மோஹபத்ரா பகவான் முன் விழுந்து சேவித்தார். “ஓ பிரபோ, தாங்கள் பாவக்ரஹி, என் கழுத்திலிருந்த மாலையை தங்கள் கழுத்தில் மாற்றத் துணிந்த நான் , .
அரசரால் தண்டிக்கப்படுவதில் விருப்பமில்லை. தாங்கள் கருணைவாய்ந்தவர். இன்று இரவு முடிந்தவுடன் அரசன் என்னை அழைத்துப் போய், கடும் தண்டனை தருவார்.
அரசன் பிடித்துக் கொண்டு போவதற்கு முன்னால் நான் விஷம் குடித்து உயிரை மாய்த்துக் கொள்வது சிரேஷ்டமானது.” இவ்வாறு புலம்பிய பிறகு மோஹபத்ரா கோயில் கதவைச் சாத்திவிட்டு, தன் வீட்டிற்குச் சென்றார்.
பகவான் ஜெகந்நாதர், தன்னை காப்பாற்றுவதற்கு ஏற்பாடு செய்யாவிட்டால், இரவு முடியும்போது விஷமருந்தி உயிரை விட்டுவிடுவதென்ற முடிவுடன் தன் பக்கத்தில் விஷம் அடங்கிய சீசா ஒன்றை கையில் வைத்துக்கொண்டு. ஏதாவது அற்புதம் நடக்கும் என்று எதிர்பார்த்து தூங்கச் சென்றார்.
பக்தனின் மனதை பகவான் ஜெகந்நாதர் அறிந்தார். தலிச மோஹபத்ரா தூங்கிக் கொண்டிருக்கும் அறைக்கு பகவான் வந்தார். பகவான் அவருக்கு கனவில் தோன்றி கூறினார்: “ஏன் நீ இவ்வளவு பயந்து போயிருக்கிறாய்? எனக்கு சேவை செய்த உனக்கு பயப்பட ஒன்றுமேயில்லை.
நான் இந்த நீலாசலத்தில் இருக்கும் வரை, இந்த அரசரால் உன்னை என்ன செய்ய முடியும்? கோடி அரசர்கள் வந்தாலும் உனக்கு தீங்கிழைக்க முடியாது, ஏன் இந்த அரசரை பார்த்து இவ்வளவு அஞ்சுகிறாய்? நான் என்ன வழுக்கையனா?
என் தலையில் கேசம் இருப்பதை நீங்கள் பார்க்கவில்லையா? அஞ்சாதே. நாளை கோயிலுக்குப் போகவும், என் தலையில் கேசம் நிறைய படர்ந்திருப்பதை நீபார்ப்பாய். அதை நீ அரசருக்கு காட்டலாம்.” என்றார்.
மோஹபத்ரா கண்விழித்துப் பார்த்தார். அருகில் யாரும் இல்லை. கனவு மூலமாக பகவான் தனக்கு கருணை காட்டினாரோ என்று நினைத்தார்.
அதிகாலை அரசர் கோயிலுக்கு வந்தார். “பகவானுடைய தலையில் முடியைக்காட்டும்” என்று மோஹபத்ராவிடம் அதிகாரத் தொனியில் பேசினார். பயமில்லாமல், “உங்களுக்கு காட்டுவதற்கு என்ன இருக்கிறது? நீங்களே பகவானுக்கு நெருக்கமாய் போய் கேசம் இருக்கிறதா இல்லையா என்று பார்த்துக் கொள்ளவும்,” என்று கூறினார்.
அரசர் திருமேனிக்குப் பின்னால் போய் நீண்டு சுருண்ட கருமுடி திருமூர்த்தியின் இடுப்பைத் தொடுவதைப் பார்த்து திகைத்தார். பூஜாரியிடம் அரசர் கேட்டார்:
“பகவான் சிரசில் நீங்கள் இந்த முடியை பசை கொண்டு ஒட்டிவைத்தீரா? அல்லது இது பகவான் தாமே வளர்த்துக் கொண்ட நிஜ முடியா?” என்று கேட்டார். “முடி நிஜமா போலியா என்பதை நீங்களே பரிசோதித்துப் பார்க்கலாம். என்றார்
மோஹபத்ரா ” ஜெகந்நாதரின் சிரசிலிருந்த சில முடிக் கற்றைகளை அரசர் இழுத்து பார்த்த போது உடனடியாக திருமேனியின் சிரத்திலிருந்து, ரத்தம் கசிய ஆரம்பித்தது. இதைப் பார்த்ததும் அரசர் மூர்ச்சையடைந்து தரையில் விழுந்தார்.
கண் விழித்ததும் அரசர் ஓடி சென்று மோஹபத்ராவிடம் பாதத்தைப் பற்றிக் கொண்டார். “தயவு செய்து என்னைக் காப்பாற்றவும். நான் மாபெரும் மூடனும் . பகவானுக்கு பெருத்த அபசாரம் இழைத்தவனும். ஆவேன்
அதனால் பக்தவத்சலனான பகவான் ஜெகந்நாதரின் கருணையை அறியாமல் இருந்தேன். இப்போது எனக்குப் புரிகிறது பகவானுக்கும் பக்தனுக்கும் விதியாசமில்லை என்று, தன் பக்தனுக்கு இழைத்த எந்த அபசாரத்தையும் தனக்கு இழைக்கப்பட்ட அபசாரமாகவே பகவான் எடுத்துக் கொள்கிறார். அரசர் மோஹபத்ராவின் பாதத்தில் விழுந்தார்.
மஹா பெரியவா ளை சந்திக்க ஒரு அம்மையாரும் அவருடைய கணவரும் வந்திருந்தனர். பெரியவா நிஷ்டையில் இருந்ததால் அவர்களை மடத்திலுள்ளோர் காத்திருக்கும்படி சொன்னார்கள். தம்பதியினர் காத்திருந்தனர். கணவர் கர்ம சிரத்தையுடன் அங்கு விரிக்கப்பட்டிருந்த ஜமக்காளத்தில் சப்பளாங்கொட்டி உட்கார்ந்தார். அவர் மிகுந்த அமைதியுடன் காணப்பட்டார். ஆனால் அந்தப் பெண்மணி சற்றே சலிப்புடன் காணப்பட்டார். கொஞ்ச நேரம் குறுக்கும் நெடுக்கும் நடந்து விட்டு பிறகு தன் கணவருக்குச் சற்றுத் தள்ளி உட்கார்ந்தார். இருவரும் பேசிக்கொள்ளவில்லை.5 மணியைக் கடந்து சில நிமிடங்களில் தம்பதியினரிடம் வந்த மடத்து ஊழியர் ஒருவர் அந்தப் பெண்மணியை மட்டும் பெரியவா அழைப்பதாகச் சொன்னார். தன் கணவர் மீது பார்வையை வீசியவாறு அவரைத் தொடர்ந்து சென்றார், அந்தப் பெண்மணி.10 நிமிடங்கள் கழித்து வெளியே வந்தவர் முகத்தில் ஒரு சலனமும் இல்லை. மடத்து ஊழியர் அந்தப் பெண்மணியின் கணவரிடம் பெரியவா அழைப்பதாகக் கூறி அவரை அழைத்துச் சென்றார்.மேலும் 10 நிமிடங்கள் கழித்து மடத்து ஊழியர் வெளியே வந்து பெரியவா மீண்டும் அழைப்பதாகக் கூறி அந்தப் பெண்மணியை அழைத்துச் சென்றார்.அடுத்த சில நிமிடங்களில் இருவரும் வெளியே வந்தனர் . இப்போது கணவர் மட்டுமில்லை. அந்தப் பெண்மணியின் முகத்திலும் பேரமைதி.நடந்ததை அந்தத் தம்பதியினர் ஒரு மண்டலத்துக்குப் பிறகு தனக்குத் தெரிந்தவர்களிடமும் சுற்றத்தாரிடமும் உவகையுடன் பகிர்ந்து கொண்டனர். அந்தத் தம்பதியினருக்கு ஒரு மகன் ஒரு மகள். மகளுக்குத் திருமணம் ஆகி அவள் தன் கணவனுடன் சௌக்கியமாக இருக்கிறாள். மகனுக்குச் சித்தப்பிரமை. தான் என்ன செய்கிறோம் என்பதை அறியாமல் தன்னிலை மறந்த்தொரு சோகம். பட்டப்படிப்பு முடிக்கும் வரை சாதாரணமாக இருந்தவன் அதற்குப் பிறகு ஏதோ ஒரு கம்பெனியில் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போது அவன் நடவடிக்கையில் மாற்றம் ஏற்பட்டது. வைத்தியமும் மருத்துவமும் கை கொடுக்கவில்லை. நாளாக நாளாக அவன் மனக்கோளாறு அதிகரித்துக் கொண்டே வந்தது. எப்போதும் யாராவது உடனிருக்கவேண்டிய அவசியம். தனியாக விட்டால் ஏதும் விபரீதம் ஆகிவிடும் என்கிற அவலம். கணவருடைய நண்பர் ஒருவர் மஹாபெரியவாளைப் பற்றிச் சொல்லி, அவரைப் போய்ப் பார், ஏதாவது நல்லது நடக்க வாய்ப்பு கிட்டலாம் என்று சொல்ல, தன் அகமுடையாளை ஒரு வழியாக சம்மதிக்க வைத்து ஸ்ரீ மடத்துக்கு அழைத்து வந்தார். அன்று நடந்த்து இதுதான்: அந்தப் பெண்மணி உள்ளே வந்து பெரியவாளை சம்பிரதாயமாக நமஸ்கரித்து எழுந்தவுடன் ‘உன் அகமுடையான் குடும்பத்தார் அசமஞ்சங்கள் இல்லை. உன் பிள்ளையாண்டான் அவாளோட ஸ்வபாவத்தைக் கொண்டிருப்பதால்தான் இப்படி இருக்கான்னு நீ சொல்றதை அம்பாளும் பாத்துண்டு கேட்டுண்டுதான் இருக்கா’ என்றதும் அந்தப் பெண்மணி அதிர்ந்து போனார். தன் மனதில் உள்ளதையும் தனிமையில் தன் கணவரிடம் சொன்னதையும் பட்டவர்த்தனமாகச் சொல்கிறாரே என்று விதிர்த்தவர் அப்படியே சிலையாக நின்று கொண்டிருந்தார். ‘உக்காந்துக்கோ’ என்று சொன்ன மஹாபெரியவா, யாருடைய குடும்பத்தையும் நிந்தனை செய்யாதே. அது அம்பாளை நிந்தனை செய்வதற்குச் சமம்.
சிலருக்கு ஜனனத்துலியே அனுக்ரஹம் கிடைச்சுடறது. அது பூர்வ ஜென்ம பலன். பலருக்குப் பிறந்தப்புறம் ஏதோ ஒரு கால அவகாசத்துல அனுக்ரஹம் கிடைக்கறது. அதுவும் அவா அவா கர்ம பலன். இன்னும் பல பேர் பலவிதமான சுக துக்கங்களையும் சோதனைகளையும் வேதனைகளையும் அனுபவிக்கறா, தவிக்கறா. அது அவா அவா கர்ம வினை. சிலர் ஏதோ ஒரு கட்டத்துல பகவானை சரணாகதி அடையறா. அதுவுன் கர்ம பலன்தான். நீ பக்தி பூர்வமா இருக்கறதும் ஸ்லோகம் சொல்றதும் உன் கர்ம பலன்தான். அதை ஒரு பெருமையா நினைக்காம ஒரு கொடுப்பினையா ஏத்துக்கோ. உன் பிள்ளையாண்டான் நிலைமைக்கும் உங்க ரெண்டு பேரோட கர்மவினைதான் காரணம். உன் அகமுடையானையும் அவா குடும்பத்தையும் வம்சாவழியையும் நிந்திப்பது மஹாபாவம். யாரையும் நிந்திக்காமல் சிவனேன்னு இருக்கிறவாளுக்குத்தான் அம்பாள் அனுக்ரஹம் பண்ணுவா. சரி, சித்த நேரம் வெளியில உக்காரு’ என்றவர் மடத்து ஊழியரை அழைத்து ‘இவாளோட அகமுடையானை அழைச்சுண்டு வா’ என்றார்.அந்தப் பெண்மணி வெளியே வந்து உட்கார்ந்தார். முகத்தில் குழப்பம் தென்பட்ட்து. பெண்மணியின் கணவர் பெரியவாளைக் கண்டதும் சாஷ்ட்டாங்கமாக நமஸ்கரித்து எழுந்தார். கை கூப்பி நின்றார். ‘அம்பாள் பாத்துப்பா, கவலைப்படாதே’ என்று சொல்லி அவரை உட்காரச் சொன்னவர் பத்து நிமிடம் மௌனம் காத்தார். பிறகு மடத்து ஊழியரை அழைத்து ‘இவரோட அகமுடையாளை அழைச்சுண்டு வா’ என்றார். அந்தப் பெண்மணி உள்ளே வந்ததும் தம்பதியினர் இருவரும் மீண்டும் நமஸ்கரித்தனர். ‘சாமி படங்களை வரிசைப்படுத்தறதும் பூஜை புனஸ்காரங்களும் விளக்கேத்தறதும் கோலம் போடறதும் மனசு திருப்திக்காகவும் மங்களத்துக்காகவும் பண்ற நித்யகர்மானுஷ்டானங்கள். ஆசாரம், அனுஷ்டானம், பவித்ரம்கிறதெல்லாம் மனசு சம்பந்தப்பட்டது. அகத்துல நிந்தனை இருந்தால் அம்பாள் இருக்கமாட்டா. என் படத்தையும் ஒசரக்க ஹால்ல மாட்டியிருக்கேளே, எதுக்கு?’ என்றவர் அந்தப் பெண்மணியின் கணவரை ஒரு பார்வை பார்த்தார். அதில் பொதிந்திருந்த ஒளியும் கருணையும் அவரை என்னவோ செய்தது. கண்களில் கண்ணீர் ததும்பியது. ‘பிள்ளையாண்டானை ஒரு மண்டலம் கழிச்சு அழைச்சுண்டு வாங்கோ, சந்தோஷமா வருவான்’ என்றார் மஹாபெரியவா. என்னே பேரருள்! அன்றிலிருந்து அந்தத் தம்பதியினரின் மகனுக்குப் படிப்படியாக சொஸ்தமாகி சரியாக ஒரு மண்டலத்திற்குள் பூரணமாகத் தன்னிலை அடைந்திருந்தான்.உடனே ஒரு நல்ல நாள் பார்த்து மஹாபெரியவாளை தரிசிக்க அவனை அழைத்து வந்தார்கள், அவன் பெற்றோர். அந்தப் பையன் பெரியவாளைக் கண்டதும் பார்வையிலும் புன்னகையிலும் நன்றியுணர்வும் பயபக்தியும் இழைந்தோட அந்த மகானை சாஷ்டோபாங்கமாக நமஸ்கரித்தான். அவன் பெற்றோரும் நமஸ்கரித்தனர். கைகளை உயர்த்தி ஆசீர்வதித்தார் மஹாபெரியவா. மனப்பூர்வமாக வந்தனை செய்யவும் புனிதமாகச் சிந்தனை செய்யவும் கொடுப்பினை உடையோர் ஏனையோரை நிந்தனை செய்யார் எக்காலும்.
பண்டரிபுர பாண்டுரங்கன் ஆலயத்தில் திருமடப்பள்ளி (பகவான் பிரசாதங்கள் செய்யும் இடம்) ஒன்று உண்டு. இங்கே திருமண வயதை ஒட்டி ய சர்வேஸ்வரன் என்பவர் பணிபுரிந்து வந்தார். பாண்டுரங்கனுக்கு செய்யும் நெய்வேத்தியக்கலையை தனது தந்தையிடம் கற்றுக்கொண்ட அவர் மிகுந்த ஆச்சாரத்துடனும் பக்தி சிறத்தையுடன் அபங்கங்களை அழகாக பாடிக்கொண்டு செய்வார்.
தனது தந்தைக்கு வயதாகிவிட்டதால் அந்த பணியை அவர் செய்து வந்தார். அதிகாலை ஆலயம் வரும் அவர் பகவானுக்கு பிரசாதம் தயார் செய்து நெய்வேத்தியம் முடிந்த பிறகு ஆலய நிர்வாகம் அவருக்கு தரும் ஒரு பங்கு உணவை பெற்று கொண்டு வீட்டிற்கு எடுத்து சென்று வயதான தாய் தந்தையர் உண்ட பிறகு மீதியை அவர் உண்பார். அக்காலத்தில் கோவிலில் பணிபுரிபவர்களுக்கு தாணியமாகவோ நிலமாகவோ உணவாகவோ கொடுப்பார்கள்.
இப்படி இருக்கையில் அவரது சேவையை பார்த்த அவரது இனத்தவர் தனது மகளை அவருக்கு திருமணம் செய்து கொடுத்தார்.
கோவிலில் அளிக்கும் ஒரு பங்கு உணவு போதுமானதாக இல்லை. அவர் ஆலய நிர்வாகத்திடம் தனக்கு திருமணம் ஆகிவிட்டதையும் தனக்கு அளிக்கும் உணவை இரண்டு பங்காக கொடுக்கும்படியும் தான் முழு நேரமும் இங்கே வேலை செய்வதால் வேறு எந்த வேலைக்கும் செல்வதில்லை என்றும் கூறினார். அதற்கு காலம்காலமாக பின்பற்றும் முறையை மாற்ற முடியாது எனவும் அவரது தந்தைக்கு கொடுத்ததை தான் கொடுக்க முடியும் அதிகப்படியாக கொடுக்க முடியாது என்று நிர்வாகத்தினர் கூறிவிட்டனர்.
மனவருத்தத்துடன் பாண்டுரங்கன் சன்னதியில் நின்று ரங்கனையே கண்ணீருடன் பார்த்துக்கொண்டு நின்றார். அப்போது அவ்வழியாக ஞானேஸ்வர் வந்தார். வந்தவர் என்ன சர்வேஸ்வரா என்ன கண்களில் கண்ணீர் என்ன கவலை?. நடந்ததை கூறினார் கவலையை விடு நான் ஏற்பாடு செய்கிறேன் எனது மடத்திலிருந்து உனது வீட்டுக்கு தினமும் ஒரு பங்கு உணவு வரும் என்றார். சொன்னாரே தவிர அவர் மறந்தே போனார்.
ஆனால் பார்த்துக்கொண்டிருந்த பாண்டுரங்கன் தயாளமனம் கொண்டவனாயிற்றே அவரே தினமும் சர்வேஸ்வரன் வீட்டிற்கு உணவு கொடுத்து வந்தார். ஒரு வருடம் கழித்து ஏதேச்சையாக சர்வேஸ்வரனை தனியாக சந்திக்க நேர்ந்தபோது அவனிடம் மன்னிப்பு கோரினார்.
ஆனால் சர்வேஸ்வரனோ ஸ்வாமி உங்களது மடத்திலிருந்து ஒருவர் எங்களது வீட்டிற்கு வந்து உணவு கொடுத்துவிட்டு கையோடு பாத்திரங்களையும் வாங்கி சென்றுவிடுவார். சர்வேஸ்வரனுக்கு புரிந்தது தனக்காக பாண்டுரங்கனே தனது வீட்டிற்கு தினமும் உணவு கொண்டுவந்தார் என்று. ஞானேஸ்வரர்க்கும் புரிந்தது பாண்டுரங்கனின் சன்னதி சென்று தன்னை மன்னிக்கும்படியும் இனிமேல் தினமும் உணவு கொடுப்பதாக கண்ணீருடன் கூறினார்.
அந்த நாலு விளாம்பழ ஓட்டையும் (தோல் மேல்உள்ள ஓடுகள்) ரசத்திலே போடு, கொஞ்ச நேரம் ஊறட்டும்.”-பெரியவா.(பழங்கள் காணாமல் போய்விட்டன. நல்ல காலமாக, நாலு ஓடுகளாவது இருந்தனவே!)
மெலட்டூர் ராமசாமி அய்யர் என்பவர் ஸ்ரீமடத்தின் பக்தர்.ஒரு தடவை தரிசனத்துக்கு வந்தபோது நன்றாகப் பழுத்த உயர்ந்த ரக விளாம்பழங்கள் வாங்கி வந்து பெரியவா முன் வைத்து, “பெரியவா குக்ஷியில் (வயிற்றில்) இவை சேரணும்” என்று பிரார்த்தித்தார். பெரியவா மௌனமாக கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள்.விளாம்பழக் கூடை உட்புறம் அறைக்கு எடுத்துச் செல்லப்பட்டது.அரை மணி கழித்துப் பார்த்தால், கூடை காலி! ஒரே ஒரு பழம் கூட இல்லை.பூஜைக் கட்டில் பணி செய்யும் இருவர், சுவையான உட்பகுதியைத் தின்றுவிட்டு, விளாம்பழ ஓடுகள் நான்கை ஜன்னலில் வைத்திருந்தார்கள் .பெரியவா பிக்ஷைக்கு வந்தார்கள்.”விளாம்பழத்தை என்ன செய்தே?”
எல்லோருக்கும் தேள் கொட்டின மாதிரி சுரீரென்றது. பெரியவா இப்படியெல்லாம் குறிப்பாகக் கேட்டு வாங்கிச் சாப்பிடுகிற வழக்கமில்லையே?……இறுக்கமான மௌனம்.பெரியவாளுக்குப் புரிந்து விட்டது. கண்களை அங்குமிங்கும் சுழல விட்டார்கள்-பெரியவா.”அந்த நாலு ஓட்டையும் (விளாம்பழ) ரசத்திலே போடு, கொஞ்ச நேரம் ஊறட்டும்.”அந்த ரசத்தை உணவில் சேர்த்துக்கொண்டு சுவைத்தார்கள்.பெரியவாளுக்கு விளாம்பழத்தின் மீது தனி ஆசை ஏதும் இல்லை. சுமார் நூறு விளாம்பழங்களைக் கொண்டு வந்து சமர்ப்பித்த பக்தரின் வேண்டுகோளை நிறைவேற்ற வேண்டுமே? என்ற கரிசனம்.பழங்கள் காணாமல் போய்விட்டன. நல்ல காலமாக, நாலு ஓடுகளாவது இருந்தனவே! விளாம்பழ ஓட்டுச் சுவை சேர்ந்த ரசத்தைச் சாப்பிட்டதால் பக்தரின் பிரார்த்தனைப்படி, ‘குக்ஷியில் கொஞ்சம்’ சேர்ந்துவிட்டது
நான்தான், நான்தான் அமாவா!” என்றாள் ஒரு பெண்மணி.அவளுக்கு சுமார் ஐம்பது வயது இருக்கும். (பெரியவாளின் 50 வருட ஞாபக சக்தி-பாலபெரியவா உட்பட அனைவருக்கும் ஆச்சர்யம் தந்த சம்பவம்)..
கர்நூல் வியாஸ பூஜை முடிந்து காஞ்சிபுரம் வந்து சேர்ந்த சமயம்,புதுப்பெரியவர்கள் வடக்கே யாத்திரை சென்று விட்டார்கள். மகாபெரியவர்களும் பால பெரியவர்களும் காஞ்சியில் தங்கியிருந்து தரிசனம் தந்து கொண்டு இருந்தார்கள். அப்போது ஜமீன்தார் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த வடதேசத்துக்காரர்கள் தரிசனத்துக்கு வந்தார்கள். நானும் பெரியவாளுக்குப் பின்னால் நின்று கொண்டிருந்தேன். என்னை அருகில் அழைத்த மகாபெரியவர்கள் பாலபெரியவர்களுக்கும் தமக்கும் நடுவிலிருந்த சிறிய இடைவெளியில் வந்து உட்காரச் சொன்னார்கள். நானும் ஒடுங்கியபடி அந்த குறுகலான இடத்தில் அமர்ந்தேன். மகாபெரியவர்கள் என்னை, “திதிகளில் கடைசித் திதி’என்ன?” என்று கேட்டார்கள்.
“அமாவாசை, பௌர்ணமாவாசை” என்றேன்.“முதலில் சொன்னதை மட்டும் சொல்” என்றார்கள்.“அமாவாசை” என்றேன்.“அதில் கடைசி எழுத்தை எடுத்துவிட்டுச் சொல்”“அமாவா”
வடநாட்டுக்காரர்களைக் காட்டி,”அதை அவர்களிடம் சொல்!” என்றார்கள்.
எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. “அவர்களிடம் கேள்” என்று மறுபடியும் சொன்னார்கள். நான் அவர்களைப் பார்த்து “அமாவா!” என்றேன்.
“நான்தான், நான்தான் அமாவா!” என்றாள் ஒரு பெண்மணி.அவளுக்கு சுமார் ஐம்பது வயது இருக்கும்.“அவள் என்னை இதற்கு முன் பார்த்திருக்கிறாளா? என்று ஹிந்தியில் கேள்!” என்றார்கள்.கேட்டேன்.“நான் பார்த்ததில்லை!” என்று சொன்னாள்.“நான் அவளைப் பார்த்திருக்கிறேன் என்று சொல்!”சொன்னேன்.
“ஆமாம்,ஆமாம்!” என்றாள் அந்தப் பெண்மணி.“ஆமாம் என்கிறாளே? எப்படி என்று கேள்!” என்றார்கள் பெரியவர்கள் கேட்டேன்.
“நான் சின்னக் குழந்தை, இரண்டு வயது இருக்கும். அப்போது எங்கள் தாத்தா பெரியவர்களை எங்கள் அரண்மனைக்கு வரவழைத்துப் பாதபூஜை செய்திருக்கிறார்கள்.அப்போது பார்த்திருக்கிறார்கள். இதெல்லாம் எங்கள் தாத்தா சொல்லி எனக்குத் தெரியும். நான் சின்னக் குழந்தையானதால் எனக்குப் பெரியவர்களைப் பார்த்த நினைவு இல்லை” என்று சொன்னாள், அந்தப் பெண்மணி. பின்னர் விசாரித்தபோது காசி யாத்திரை சென்றிருந்த சமயம் பெரியவர்கள் அந்த ஜமீன்தாருடைய ஸமஸ்தானத்தின் அழைப்பின் பேரில் சென்றிருக்கிறார்கள் என்று தெரியவந்தது. இதைக் கேட்கும்போது பாலபெரியவர்கள் உட்பட அனைவருக்கும் ‘பெரியவாளுக்கு இத்தனை ஞாபகசக்தியா?’ என்று ஆச்சர்யமாக இருந்தது. அந்தக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த சுமார் இருபத்தைந்து பேர்கள் தரிசனத்துக்காக மிகவும் பக்தி சிரத்தையுடன் வந்திருந்தார்கள்.அந்த சமஸ்தானத்தின் பெயரைக் கூடச் சொன்னார்கள். அது எனக்கு நினைவு இல்லை
